შენ არ მელოდი, როცა უცებ გამოვჩნდი ხიდზე,

როცა ლამაზი ყვავილები მიგქონდა სხვისთვის,

შენ დაიბენი, მაგრამ გონზე მოხვედი მყისვე,

შენთვის მომაქვსო, თქვი, ოდნავი კრძალვით და რიდით,

მაგრამ თვალები, ეგ თვალები, სულ სხვას ამბობდა,

ვერ მისწორებდი შინაგან თუ გარეგან მზერას,

მაშინ ვიგრძენი, ეგ გული რომ აღარ მათბობდა,

და ჩემს სატანჯველს ვეღარ აღწერს ვერარა ენა.

შენ განა მარტო ყვავილები მიგქონდა სხვისთვის,

მიგქონდა შენი სიყვარული, სინაზე, ვნება,

მას მერე აღარც მომლოდინე აღარ ვარ დილის,

და მხოლოდ მთვარეს მოვუყვები ჩემს სიზრებს ფერადს.