მოქმედი პირები:
პირველი ფოთოლი
მეორე ფოთოლი
გოგონა
დედა
ლიზი
ნატალია
თინა მასწავლებელი
პირველი მოქმედება:
შემოდგომის საღამოა, ნეკერჩხლის ხეს ორი ფოთოლი შერჩენია
პირველი ფოთოლი:
მხოლოდ ორნი დავრჩით ხეზე,
ქარმა ყველა მოწყვიტა,
ზოგი აქვე მიმოფანტა,
ზოგიც გვიმზერს შორიდან.
ზოგიც გვიმზერს შორიდან.
მეორე ფოთოლი:
მართალი ხარ, ორნი დავრჩით,
ხეზე მიმაგრებული,
სხვებიც აქვე ახლო წვანან,
მიწას მიბარებულნი.
თონეში რომ ჩაცვენილან,
მაგათ რა ეშველებათ?
ბებო პურის ცხობას იწყებს
ადრე, როცა თენდება.
პირველი ფოთოლი:
არა, არა, იმ სველ ფოთლებს
ბებო, განა, დაანთებს,
მათ თონიდან რომ ამოყრის,
ერთ ჭურჭელში ათავსებს,
ერთ ჭურჭელში ათავსებს,
ეზოს გარეთ გაიტანს და
იქვე ხევებს აავსებს.
მეორე ფოთოლი:
ჩვენი ბედიც ეს ყოფილა,
ასე ბრუნავს სამყარო,
შემოდგომის დადგომისას
ადგილს ვიცვლით ათასსო:
ზოგი ხევში აღმოვჩნდებით,
ზოგიც კიდევ ბინაზე,
გუშინ გოგო სოფიკუნას
იკებანა მიართვეს.
პირველი ფოთოლი:
იკებანა რაღა არის?
ახლა მესმის პირველად,
ვინ მიართვა? ალბათ, ისევ,
ოთო ბიჭი იქნება!
ოთო ბიჭი იქნება!
მეორე ფოთოლი:
იკებანა ნაკრებია
ყვავილ-ფოთოლ-ტოტების,
ყვავილების ხელოვნება
იაპონელთ ეკუთვნის.
პირველი ფოთოლი:
დავიჯერო, ჩვენნაირი
გადამხმარი სჭირდებათ?
მეორე ფოთოლი:
ზოგს ნატურა უყვარს მწვანე,
ზოგი ჩვენზე გიჟდება.
არ გინახავს? ყვითელ ფოთოლს
ქალი წიგნში ათავსებს,
თვალწარმტაცი ოქროსფერი
წლებსაც უძლებს ათასებს.
პირველი ფოთოლი:
გამოდის, რომ უკვდავება
ზოგჯერ ჩვენც კი გვეწვევა,
ხან ფერწერულ ტილოზე ვართ
ტბაში მცურავ გედებთან...
მეორე ფოთოლი:
ასე არის, ჩემო კარგო,
ასე არის ნამდვილად,
ხედავ, ქარმა დაუბერა,
ახლა მოგვწყვეტს ადვილად.
მართლაც ქარმა დაუბერა, მოგლიჯა ხიდან უკანასკნელი ორი ფოთოლი, დიდხანს აფრინა
მეორე მოქმედება
დიდი ხნის ფრენის შემდეგ ქარმა ფოთლები ერთი სახლის ფანჯარაში გადაისროლა და მაგიდაზე მოათავსა. გოგონამ მაგიდაზე დაცვენილი ფოთლები აიღო, შეატრიალ-შემოატრიალა, დიდხან უყურა და მერე იქვე მდგარ დედას მიმართა:
გოგონა:
რა ლამაზი ფოთლებია,
ალბათ, არის ნეკერჩხლის,
პატარა ხეს ჩავდგამ ყუთში,
სამკაულად ტოტების
მივამაგრებ ამ საყვარლებს,
მაქვს ყვავილთა კონებიც.
ხომ იქნება ძალზე კარგი,
გავაცოცხლებ დროებით.
დედა:
მადლი არის შენი საქმე,
სილამაზე არ წახდეს,
იკებანა მეგობრებთან
ერთად ბაღში ააწყვე.
მიეჩვევით მუშაობას,
შენც ეგ საქმე გახარებს.
გოგონამ გვერდზე გადადო ფოთლები და სამუშაო მასალის მომზადებას შეუდგა. ფოთლები ერთმანეთს ეჩურჩულებიან
პირველი ფოთოლი:
მოვხვდით, მგონი, კარგ ადგილას,
ძლიერ მომწონს ოთახი,
ხედავ, ფეხით არ გაგვსრისეს,
არც ურნაში მიგვაგდეს.
მეორე ფოთოლი:
იმედია, ჩვენც ამ ქვეყნად
საკუთარ გზას მივაგნებთ.
მესამე მოქმედება
გოგონა დედასთან ერთად საბავშვო ბაღისკენ მიეშურება, ზურგჩანთაში უწყვია ფოთლები, ქაღალდები, ტოტები, ზოგიც ხელში უჭირავს
დედა:
ბაღში ახლა მაგ მასალით
რამე კარგი ააწყვეთ,
ყვავილების ხელოვნება
მგონი, უკვე გასწავლეს,
თუ არა და თქვენს კარგ აღმზრდელს
ყველაფერი ანახეთ.
თვითონ გირჩევთ, რა აკეთოთ,
საქმეს მოგცემთ პატარებს.
გოგონა:
აბა, აბა, არ დავსხდებით
უქმად, ასე მგონია,
მე, ლიზი და ნატალია
ვშრომობთ რაც გვაქვს ღონეა.
დედას გაეცინა, ხელი მოხვია გოგონას და ბაღში აღმზრდელს ჩააბარა
მეოთხე მოქმედება
გოგონა:
ლიზი, მოდი, რა განახო!
ფოთლებია ნარნარი,
გვირილებიც წამოვიღე,
ბებოს ჰქონდა გამხმარი,
ყელში ივლებს ამის ნაყენს,
როცა სხვა გზა არ არის,
მგონი პირის სიმშრალე აქვს,
აღარ შველის წამალი.
გოგონები ათვალიერებენ ფოთლებს, ტოტებს, გამხმარი გვირილის ყვავილებს
ლიზი:
სად იპოვე, ახლა მითხარ,
ეს ლამაზი ფოთლები?
ქუჩაში ხომ მეც გავდივარ,
პაპას ფეხით მოვყვები,
ეგეთი ხე არ მინახავს,
ესხას, როგორც ძოწები,
ლალი, ქარვა, ზურმუხტები,
რომ ვუყურებ, ვოცდები.
გოგონა:
ჩემთან სახლში შემოფრინდნენ,
მაგიდაზე დამისხდნენ,
ალბათ, უნდათ, კიდევ დიდხანს,
ვუყუროთ და ვაკვირდეთ!
ნატალია:
წამო, თინა მასწავლებელს
ვაჩვენოთ და რას გვირჩევს?
იკებანა გავაკეთოთ, -
სუყველა რომ განცვიფრდეს.
გოგონები მასწავლებლისკენ მიეშურებიან, ყვავილებს და ფოთლებს აჩვენებენ, თინა მასწავლებელიც უწონებს გადაწყვტილებას
თინა მასწავლებელი:
აზრი ძლიერ კარგი არის,
ჩემო კარგო პატარებო,
სიყვარულით სავსე არის
იკებანას ხელოვნება,
ნაერთია ცის და მიწის,
ყვავილები, თითო ტოტი,
განა ტყუილად იწევს მზისკენ
ხე ბებერი, ნერგიც ნორჩი?!
გოგონა:
ჩვენ გარეშე, მე მგონია,
არ იქნება სრულყოფილი
დედამიწა, დიდი ბურთი,
ჩვენი როლი არის დიდი.
თინა მასწავლებელი:
ასე არის გოგონებო,
მოიტანეთ ცოტა მიწა,
თქვენს ხელებში არის ძალა,
მე ჩაგიდგამთ ყუთში ფიცარს,
დავამაგროთ ზედ ხის ტოტი,
გამოვასხათ ყვავილები,
ფოთლებიც ზედ დავამაგროთ,
ყველა დატკბეს მათი ცქერით.
თინა მასწავლებელი და გოგონები ერთად მუშაობენ. გააკეთეს შესანიშნავი იკებანა და მაგიდაზე დადგეს
ნატალია:
ოჰ, რამდენი ვიმუშავეთ,
არ მეგონა, ახლა მივხვდი,
თუ გამხმარი მასალისგან
ამდენ სილამაზეს ვქმნიდით.
ლიზი:
ამის მერე ლამაზ ფოთოლს
ავიღებ და ყუთში ჩავდებ,
მერე შევქმნი იკებანას,
ჩემს დედიკოს გავახარებ.
ფოთლებიც ერთმანეთს ეჩურჩულებიან
პირველი ფოთოლი:
ჩვენ ამჯერად გაგვიმართლა,
როგორც ადრე, ვსხედვართ ტოტზე,
ჩვენ გვიცქერენ, ამაყობენ,
როგორც სხვები, ვიცვლით როლებს,
დღეს ერთნი ვართ, ხვალ კი - სხვანი,
ამ ცხოვრების ვარღვევთ მორევს.
მეორე ფოთოლი:
არაფერი არის მყარი,
დღეს ნედლი ხარ, ხვალ კი - მჭკნარი,
დაფასება უნდა ყველას,
ამისთვის გვაქვს ხელოვნება.
უკვდავება არ აგვცდება,
თუ იქნება კაცის ნება.
ფარდა ეშვება
ყვავილ-ფოთოლ-ტოტების,
ყვავილების ხელოვნება
იაპონელთ ეკუთვნის.
პირველი ფოთოლი:
დავიჯერო, ჩვენნაირი
გადამხმარი სჭირდებათ?
მეორე ფოთოლი:
ზოგს ნატურა უყვარს მწვანე,
ზოგი ჩვენზე გიჟდება.
არ გინახავს? ყვითელ ფოთოლს
ქალი წიგნში ათავსებს,
თვალწარმტაცი ოქროსფერი
წლებსაც უძლებს ათასებს.
პირველი ფოთოლი:
გამოდის, რომ უკვდავება
ზოგჯერ ჩვენც კი გვეწვევა,
ხან ფერწერულ ტილოზე ვართ
ტბაში მცურავ გედებთან...
მეორე ფოთოლი:
ასე არის, ჩემო კარგო,
ასე არის ნამდვილად,
ხედავ, ქარმა დაუბერა,
ახლა მოგვწყვეტს ადვილად.
მართლაც ქარმა დაუბერა, მოგლიჯა ხიდან უკანასკნელი ორი ფოთოლი, დიდხანს აფრინა
მეორე მოქმედება
დიდი ხნის ფრენის შემდეგ ქარმა ფოთლები ერთი სახლის ფანჯარაში გადაისროლა და მაგიდაზე მოათავსა. გოგონამ მაგიდაზე დაცვენილი ფოთლები აიღო, შეატრიალ-შემოატრიალა, დიდხან უყურა და მერე იქვე მდგარ დედას მიმართა:
გოგონა:
ალბათ, არის ნეკერჩხლის,
პატარა ხეს ჩავდგამ ყუთში,
სამკაულად ტოტების
მივამაგრებ ამ საყვარლებს,
მაქვს ყვავილთა კონებიც.
ხომ იქნება ძალზე კარგი,
გავაცოცხლებ დროებით.
დედა:
მადლი არის შენი საქმე,
სილამაზე არ წახდეს,
იკებანა მეგობრებთან
ერთად ბაღში ააწყვე.
მიეჩვევით მუშაობას,
შენც ეგ საქმე გახარებს.
გოგონამ გვერდზე გადადო ფოთლები და სამუშაო მასალის მომზადებას შეუდგა. ფოთლები ერთმანეთს ეჩურჩულებიან
პირველი ფოთოლი:
მოვხვდით, მგონი, კარგ ადგილას,
ძლიერ მომწონს ოთახი,
ხედავ, ფეხით არ გაგვსრისეს,
არც ურნაში მიგვაგდეს.
მეორე ფოთოლი:
იმედია, ჩვენც ამ ქვეყნად
საკუთარ გზას მივაგნებთ.
მესამე მოქმედება
გოგონა დედასთან ერთად საბავშვო ბაღისკენ მიეშურება, ზურგჩანთაში უწყვია ფოთლები, ქაღალდები, ტოტები, ზოგიც ხელში უჭირავს
დედა:
ბაღში ახლა მაგ მასალით
რამე კარგი ააწყვეთ,
ყვავილების ხელოვნება
მგონი, უკვე გასწავლეს,
თუ არა და თქვენს კარგ აღმზრდელს
ყველაფერი ანახეთ.
თვითონ გირჩევთ, რა აკეთოთ,
საქმეს მოგცემთ პატარებს.
გოგონა:
აბა, აბა, არ დავსხდებით
უქმად, ასე მგონია,
მე, ლიზი და ნატალია
ვშრომობთ რაც გვაქვს ღონეა.
დედას გაეცინა, ხელი მოხვია გოგონას და ბაღში აღმზრდელს ჩააბარა
მეოთხე მოქმედება
გოგონა:
ლიზი, მოდი, რა განახო!
ფოთლებია ნარნარი,
გვირილებიც წამოვიღე,
ბებოს ჰქონდა გამხმარი,
ყელში ივლებს ამის ნაყენს,
როცა სხვა გზა არ არის,
მგონი პირის სიმშრალე აქვს,
აღარ შველის წამალი.
გოგონები ათვალიერებენ ფოთლებს, ტოტებს, გამხმარი გვირილის ყვავილებს
ლიზი:
სად იპოვე, ახლა მითხარ,
ეს ლამაზი ფოთლები?
ქუჩაში ხომ მეც გავდივარ,
პაპას ფეხით მოვყვები,
ეგეთი ხე არ მინახავს,
ესხას, როგორც ძოწები,
ლალი, ქარვა, ზურმუხტები,
რომ ვუყურებ, ვოცდები.
გოგონა:
ჩემთან სახლში შემოფრინდნენ,
მაგიდაზე დამისხდნენ,
ალბათ, უნდათ, კიდევ დიდხანს,
ვუყუროთ და ვაკვირდეთ!
ნატალია:
წამო, თინა მასწავლებელს
ვაჩვენოთ და რას გვირჩევს?
იკებანა გავაკეთოთ, -
სუყველა რომ განცვიფრდეს.
გოგონები მასწავლებლისკენ მიეშურებიან, ყვავილებს და ფოთლებს აჩვენებენ, თინა მასწავლებელიც უწონებს გადაწყვტილებას
თინა მასწავლებელი:
აზრი ძლიერ კარგი არის,
ჩემო კარგო პატარებო,
სიყვარულით სავსე არის
იკებანას ხელოვნება,
ნაერთია ცის და მიწის,
ყვავილები, თითო ტოტი,
განა ტყუილად იწევს მზისკენ
ხე ბებერი, ნერგიც ნორჩი?!
გოგონა:
ჩვენ გარეშე, მე მგონია,
არ იქნება სრულყოფილი
დედამიწა, დიდი ბურთი,
ჩვენი როლი არის დიდი.
თინა მასწავლებელი:
ასე არის გოგონებო,
მოიტანეთ ცოტა მიწა,
თქვენს ხელებში არის ძალა,
მე ჩაგიდგამთ ყუთში ფიცარს,
დავამაგროთ ზედ ხის ტოტი,
გამოვასხათ ყვავილები,
ფოთლებიც ზედ დავამაგროთ,
ყველა დატკბეს მათი ცქერით.
თინა მასწავლებელი და გოგონები ერთად მუშაობენ. გააკეთეს შესანიშნავი იკებანა და მაგიდაზე დადგეს
ნატალია:
ოჰ, რამდენი ვიმუშავეთ,
არ მეგონა, ახლა მივხვდი,
თუ გამხმარი მასალისგან
ამდენ სილამაზეს ვქმნიდით.
ლიზი:
ამის მერე ლამაზ ფოთოლს
ავიღებ და ყუთში ჩავდებ,
მერე შევქმნი იკებანას,
ჩემს დედიკოს გავახარებ.
ფოთლებიც ერთმანეთს ეჩურჩულებიან
პირველი ფოთოლი:
ჩვენ ამჯერად გაგვიმართლა,
როგორც ადრე, ვსხედვართ ტოტზე,
ჩვენ გვიცქერენ, ამაყობენ,
როგორც სხვები, ვიცვლით როლებს,
დღეს ერთნი ვართ, ხვალ კი - სხვანი,
ამ ცხოვრების ვარღვევთ მორევს.
მეორე ფოთოლი:
არაფერი არის მყარი,
დღეს ნედლი ხარ, ხვალ კი - მჭკნარი,
დაფასება უნდა ყველას,
ამისთვის გვაქვს ხელოვნება.
უკვდავება არ აგვცდება,
თუ იქნება კაცის ნება.
ფარდა ეშვება
No comments:
Post a Comment