სახუმარო-სალაღობოდ

ამ გულის სათქმელი სტროფებად ავასხი,

ლექსებად ჩამოვქენ, ხეებზე დავკიდე,

გავაღე საბძელი, ნალია, მარანი,

მოველი ამინდებს.

სტუმრად მოვიწვიო ამქვეყნად ყოველი,

ვინც ჩემი ლექსები ხილივით გასინჯა,

და იმ დღეს მთრთოლვარე ხელებით მოველი,

გავშალო მაგიდა.

სანამ... მინიმა

სანამ კიდევ ჩანს ჰორიზონტი, სანამ ვართ ერთად,

ქართველო, ფარ-ხმალს ნუკი დაყრი, აენთე ცეხლად,

გადაუარე კლდე-ჭიუხებს ქადილით, სტვენით,

ღმერთმა არწივის ღონე მოგცა, არწივის ფრთები.

 მკიდია ამ მხრებზე ლოდები სიზიფეს,

კარგია, რაც ვთესეთ, იმას რომ ვიმკიდეთ,

შეგვხდება ზოგიერთს, ღვარძლი, ზოგს - ხორბალი,

ტრიალებს ჩვენს თავზე ჟამთასვლის ბორბალი

თუ გვინდა ბოლომდე კაცურად მივიდეთ,

დე, ისევ ვათრიოთ ლოდები სიზიფეს.,

,

 რაიც რომ მიყვარდა, არ ღირდა ნიყვადაც,

რომ უნდა მიყვარდეს, ხანდახან ვივიწყებ,

უფალო, მოდიხარ  ფიქრად და სიტყვად და,

ლოცვასაც ჩემს გულში  უჩუმრად ვღიღინებ.

კაეშანს რა ვუყო, თოვლს მოაქვს, წვიმასაც,

შენ თუ უარგყავი, მაშ სადღა მივიდე,

ჩემს თვალებს მზიანებს ზამთარი მიადგა, 

თოვს და  კვლავ შენამდე მოვყავარ ბილიკებს.

ემიგრანტს! (ბატონ ელგუჯა ციგროშვილს)

 შენ ეტრფი მთებს და მჩქეფარე არაგვს,

მათ სიყვრულით დაგშანთა ღმერთმა,

ფირუზის თვალებს ნისლები ფარავს,

სულ გენატრება უძირო ზეცა,

როცა ბაღებში ყვავილებს ხედავ,

მამულის ია გახსენებს თავს და,

სამშობლოს სევდა თან დაგდევს ყველგან,

არაგვის შხეფი თილისმად გაგყვა.

მინიმა

 ნეტავ რას მოგვცემს ძახილი, 

თუკი არავის ესმის,

კარ-მორღვეული სახლივით,

ამაოებას ერთვის.

 გულს მოგცემთ, თუ კი დაგჭირდათ,

ჩემს სულს, ვნებების ქარბუქს,

აგერ ტირიფი ატირდა,

ფოთლებს შევწვდები სალუქს.

მოვეფერები ცრემლიანს,

შემოეპაროს ძილი,

თორემ ზამთარს რა გადიტანს,

ამქვეყნიურზე ფიქრით.

ნეტავ?! (სატრფიალო)

ნეტავ, შენს გულში 

სიჩუმედ მოველ 

თუ მთების ექოდ?!

მინდა გიყვარდე,

მინდა გწამდე, 

ბოლომდე მენდო!

აგიბრიალებ 

გულში ცეცხლს და

ავტეხ ქარიხალს,

მიხვდე რომ ცრემლის,

უშენობის დაღი მატყვია!

ზეცის თაღამდე 

ვივლი მაღლა,

ღმერთს შევთხოვ იმედს,

რომ ისევ გნახავ,

ნეტარს, ახალს,

მომივლენ ფიქრებს..

როგორც...

 როგორც სამყაროს საბან-სამოსი, 

სხეულზე ისე გადაგიხურე,

ჩემი ყოფილხარ შენ ავგაროზი,

და არ გეგონოს, ახლა ვიხუმრე.

სულში სიავე დაფანტა ქარმა,

და სიკეთისკენ გახსნა აფრები,

წუთისოფელის ამ ერთმა მგზავრმა,

შენთვის გავაღე გულის კარები.

ქარი იძახის (სატრფიალო)

 ქარი იძახის, ქარი ტირის და ქარი მოთქვამს,

ფანჯრების მინას ზედ ეხლება ასკილის ტოტი,

თუკი გიყვარდი, თუკი გწამდი, თუკი გინდოდი,

რაზედ მტოვებდი, რას  მერჩოდი, რად გამირბოდი?!

გეგონა, ალბათ, უკვდავების შეხსნიდი კარებს,

გეგონა, ალბათ, სხვა მეორე შეგიყვარებდა,

ნუღარ მეძახი, ნუღარ რისხავ ცად დედო ზარებს,

მე აღარ მიღირს ეს ცხოვრება ტანჯვა-წვალებად.

შენ იყავ ბაღი

 შენ იყავ ბაღი, მე ვწვიმდი შენთვის,

რომ დამერწყულა გამშრალი მიწა,

რომ ვაზს გაედგა ძლიერი ფესვი,

რომ იქ ეფრინა შაშვსა და ციცარს.

შემოგვლებოდი ტანსა და მკერდზე,

გულზე, მუდამ რომ კარი აქვს ღია,

და სულ გეფიქრა წვიმის იმ წვეთზე, 

შენს ტუჩ-ალუბალს რომ კოცნის ხშირად.

მინიმა (სატრფიალო)

 შენზე ნაფიქრალს ვუტოვებ ღამეს,

ოცნების თვალებს ვარსკვლავთა ჩარდახს,

ჩემში იმედის ნაპერწკალს ანთებს,

რომ შენს თვალებში იმ ჩარდახს ვნახავ.

მაია დიაკონიძე

23.01.2023 წელი

მინიმა

 სადღაც, სადღაც, სადღაც, სადღაც,

მე წავედი, ვიღაც დარჩა,
თან წავიღე სიყვარული,
ვერ ვიქეცი დროის ჩარჩად.

ესსე, ლექსის ავტორი: როდამ თევდორაშვილი

 ჩვენი ქვეყანა უმძიმეს მდგომარეობაშია, მაგრამ ბევრი ამას ვერ აცნობიერებს და თუ აცნობიერებს, არ უნდა ხელი გამოიღოს. ამაზე ათასობით მიტოვებული სახლი მეტყველებს. გაიარეთ საქართველოს გზებზე, შემოგვჩერებიან პატrონის მოლოდინში, თვალებჩაშავებულნი და პირდაღრეჯილნი. სახლიც ცოცხალი ორგანიზმია, პატრონის სახეა. მილიონზე მეტი ადამიანი საზღვარგარეთაა გასული, მიჰყავთ შვილები, შვილიშვილები, იქ გაზრდილი ბავშვები კი ქართველებად თავს აღარც მოიაზრებენ და არც უნდათ უკან დაბრუნება. აღარც იმ მშობლებს და პაპა-ბებიას უნდა აქ ცხოვრება, მიეჩვივნენ კომფორტს, ,,ნაპარიზალი", ,,ნარომალი" თუ ,,ნანიორკალი" აქ ტალახებში ხომ არ ავიზილებითო, ვიცი ბევრი ესეთიც, უიმე, გენაცვალე, ეს სად ცხოვროთო და ჩამოსულები უკან გაბრუნდნენ, აქ დარჩენილებიც შვილებს ისე ზრდიან, საზღვარგარეთ წადითო, ხდება დაშორიშორება დედა- შვილის, დედის ძუძუს მოწყვეტილი პირმშო კი გულგრილი იზრდება, უმრავლეს შემთხვევაში. გვახსოვს, საბჭოთა კავშირში იყო ,,მერვე პოლკი", ასე ვეძახდით, სპეცოპერაციების დროს იყნებდნენ, მკვლელები, ყველაფრისგამკეთებლები. ამ სპეცდანიშნულების ,,პოლკში" აჰყავდათ, ბავშვთა სახლიდან, რომლებმაც დედის სითბო და სიყვარული არ იცოდნენ. წინა საუკუნის 90-იან წლებში დაიწყო გადინება ქართველთა ლაშქარმა, უმრავლეს შემთხვევაში ქალები მიდიოდნენ და მიდიან, კაცებისთვის სამსახური ნაკლებადაა, შედეგებს თანდათანობით ვიმკით, მოვიდა თაობები, რომლებსაც სიტყვა ,,სამშობლოზე" ეცინებათ კიდეც. ერთი სული აქვთ, ქვეყანას როდის დატოვებენ. სიმშვიდე ამ შემთხვევაში არაფერს გვარგებს, ყველამ ჩვენი საქმე უნდა ვაკეთოთ, შეძლებისდაგვარად ვემსახუროთ ჩვენს ქვეყანას. დღეს როდამ თევდორაშვილის საუკეთესო ლექსს შემოგთავაზებთ:

ღმერთს ნუ გამოვცდით!

საბედისწერო დროა განა შორს,

ბოლოჟამია, შენ კი ხარ მშვიდად,

დღეს უფლის რწმენით ბევრი თამაშობს,

ქართველნო, ფრთხილად!..

არ ენდო ეშმას გათხრილ მიწურებს, --

რომ უფლის ს ი ტ ყ ვ ა იშვა მითიდან,

ვით ვძლიოთ ბოროტს, როს დაიწუნე

გამოსავალი ლაბირინთიდან.

როგორ ვუშველოთ ქვეყანას მაშინ,

ერს ვით ვაშოროთ ურვა და სევდა,

როცა მამონა ბატონობს მათშიც,

ვინც დღემდე, თითქოს, ღმერთს მსახურებდა.

გველის სასჯელი ყოველწამიერ,

რას გეუბნება, ქართველო, გული,

თვალნი ახილე, უ ფ-ლის მაგიერ

ფ უ-ლია ბევრის სულში შესული.

...ცოტაც და, უკვე იქნება გვიან,

დრო მამისაა, ვადას გამოსცდი...

მაგ ქცევას რწმენის ღალატი ჰქვია,

ფრთხილად, ქართველო, ღმერთს ნუ გამოსცდი!

ს ი ტ ყ ვ ა უფლისა, უძლევ ძალას შობს,

გვეუწყა, შენ კი ხარ ასე მშვიდად,

დღეს ღმერთის რწმენით ბევრი თამაშობს,

ქართველნო, ფ რ თ ხ ი ლ ა დ!..

რ. თევდორაშვილი

4.01.2023 წ.

All reactions:

35Sofio Chelidze, ლია ლევაურელი ჭიღლაძე და 33 სხვა პიროვნება

გამონათქვამები

 გულგრილობამ მოიცვა ქვეყანა. თუ საჩუქრებით და უზალთუნებით არ მიადექი ვინმეს, საქმესაც არავინ გაგიკეთებს, იშვიათების გარდა. მრავალჯერ დავრწმუნდი ამაში

,,პოეტ ქალებს!, ლექს -ექსპრომტი, ავტ. Nasti Nasti (ნესტან ხარებავა)

 Megi Molodini მეგი მოლოდინის ლექსი წავიკითხე: ,,პოეტ ქალებს" და ექსპრომტიც მომივიდა თავში

პოეტ ქალებს!

სხვა ეშხით იწვის პოეტი ქალი,

ბოლომდე შესვამს ქარვისფერ ბადაგს,

არვის მიჰყვება აროდეს ვალი,

სხვა ზეციური ტალანტი ახლავს.

იწვის, ვით შეშა, გრიგალში, ქარში,

და სიყვარული, თუნდ ერთი მორა,

ინტერვალების გარეშე ადის,

როგორც მორწმუნის ციური ლოცვა.

მაია დიაკონიძე

26.01.2023 წელი

მორა (ლათ. mora — დროის შუალედი, პაუზა) ყველაზე მოკლე მარცვლის წარმოთქმის ნორმალური გრძლიობა, ლექსში დროის თვლის უმცირესი ერთეული. გამოისახება მოკლე მარცვლის ნიშნით

Nasti Nasti

პოეტი ქალი

---

გრძნობებს ქარგავს ოქროს ძაფით,

ოქროს მელნით წერს ის სტროფებს,

შემოუტევს მუზა,როცა,

ლექსის სახით დაყრის ცოფებს.

ოცნებებში ლივლივებენ

ტალღებივით, ზღვა,რითმები,

ალაგებს და სულ რაკრაკით,

მოაქვს ქვეყნის ნაფიქრები.

გამოძერწავს ფოთლებისგან,

მოშრიარე ფერად კაბებს,

შემოდგომა რას მიჰქვიან,

იანვარშიც აღებს კარებს.

აღებს კარებს,გულის კარებს,

იწვის ზოგჯერ სანთელივით,

მუზის მსხვერპლი როცა ხდება,

დაფრიალებს ნამქერივით.

ქალი,ქალი,თან პოეტი,

საოცარი არის ქალი,

მას ლექსებით ეძინება,

სულ ლექსებით არის მთვრალი.

-------

ექსპრომტად

Maia Diakonidze -ის ლექსზე

"პოეტ ქალებს"

All rea

შენა ხარ ჩემი წრეწირი, ქორდაც (სატრფიალო),კომენტარ -ექსპრომტი, ავტ, როდამ თევდორაშვილი

 ძვირფასო მეგობრებო, ეს ლექსი გეომეტრიული ელემენტებით ,,21-ე საუკუნის პოეზია" ჯგუფში მქონდა დადებული და ჩვენმა ერთ-ერთმა საუკეთესო პოეტმა – როდამ თევდორაშვილიმა ექსპრომტიც მოაყოლა, ძალიან მომეწონა. გთავაზობთ ლექსს ექსპრომტიანად:

შენა ხარ!

შენა ხარ ჩემი წრეწირიც, ქორდაც

და გადაკვეთის ყველა წერტილი,

როცა მზე მიწას იებით მორთავს,

თავს დამატყდები ვით ქარტეხილი.

ააბრიალებ ჩემს გულში კოცონს,

და როგორც შეშას, ვნებებში დამწვავ,

თვითონ არ იცი, თუ როგორ მომწონს,

როცა შორიდან მისინჯავ მაჯას.

მაია დიაკონიძე

23.01,2023წელი

–––––––––––––

ექსპრომტი!

ადამის ძის საოცრებას

ალბათ, არ აქვს სიგრძე, განი,

გრძნობა რომ გარებუსდება,

ვინ თქვა მისი ანი, ბანი...

ჟამს შუადღის გადასვლისას

სიყვარული როს ეღირსა,

როს "იგია" რადიუსიც,

ქორდაცა და ბისექტრისაც!

როდამ თევდორაშვილი

All reactions:

52Nana Charkviani, Sofio Chelidze და 50 სხვა პიროვნება

შენა ხარ...(სატრფიალო)

შენა ხარ ჩემი გამონათება,

ჩემი სამოთხე, ჩემი ედემი,

რა ვუყო ახლა ამ მონატრებას,

თუმცა ყოველთვის მეიმედები..

შენ იყავ ბაღი, მე ვწვიმდი შენთვის,

რომ დამერწყულა გამშრალი მიწა,

და ვიცი კიდევ მრავალჯერ მეტყვი: 

,,შენ გელოდები მე დედამიწა".

მინიმა

ღამე წამოწვა, როგორც ბეხრეკი,

მოსწყინდა თითქოს, ტვირთის ტარება,

სადღაც შორს დარჩა ვარსკვლავ-ედემი,

თანდათან ჩაქრა შუქთმოვანება. 

ექსპრომტი დაბადების დღისთვის მარი ჟღენტს!

 მთვარე ხარ ბადრი, მანათებ სხივებს

და ზოგჯერ ვიჭერ შენს მზერას, გამჭოლს,

სანამ ვარსებობთ და ვსუნთქავთ ვიდრე,

იმის მზეს ვფიცავთ, სადაცა ვსახლობთ.

არ შემოძლია არ დავსვა ტირე, 

უცხო ბგერები კლარნეტის -  ლორკა,

და გაღვიძება როდესაც მიწევს,

შენი ლექსების ალები მლოკავს..

იუბილეს გილოცავ! (მაია დიაკონიძე — 60 ტრიპტიქი — სადღეგრძელო, ავტ. თამარ გაბოძე

 იუბილეს გილოცავ!

(მაია დიაკონიძე — 60)

ტრიპტიქი — სადღეგრძელო

1. ორი სათავე...

სამოცი წლის რომ გამხდარა ქალბატონი საოცარი,

მსახურია ორი მუზის — სწყალობს ორი სალოცავი,

და ორივეს ამ სალოცავს ჰქვია დედა ღვთისშობელი...

ჰყავს ღვთისმშობლის წილხვედრ ერთა შვილები კი — მას მშობელნი.

2. ქართული ცის ქვეშ...

ლიდა ნენკას *  ტკბილ ნანასთან გმფარველობდა ლოცვით ლადა*...

დედის მამის მოსახელე ძმაც თბილისში დაიბადა...

გულის ჭერით ცამაღალო, გწყალობდეს ცით ლექსის ჭერი,

მოშურნე და მოღალატე არ ღირს შენი ფეხის მტვერი.

გლოცავ ორგზის! ხუთი შვილი გაუზარდა სასახელოდ –

უკრაინელ დედას – ქმართან ესამშობლა საქართველო!..

დიდ-პატარას პოეტი ხარ – ნიჭიერი, გონიერი,

ფუნჯის ოსტატს მხატვრად გიცნობს და გაფასებს ორი ერი!

3. სახალისო არითმეტიკა (60+30+10=100)

...თუ სამოცის ნახევარიც დაგემატა, ამას რა სჯობს!..

ახლაც, მერეც, ვინც გიყვარდეს, მათთან ერთად გაგიმარჯოს!

გასავლელი ოცდაათიც სულ-გულ-ჯანმრთელს დაგეხარჯოს!

მშვიდობით და სიყვარულით გაგეხაროს, გაგემარჯვოს!

                ------------------------------------

ათი წელი დაგაკელი? საყვედურს ნუ დაიჟინებ...

ასიც - ფეშქაშ! უფლის ნებით!..

გაუმარჯოს — ,,ხაი ჟივე"! –

სიზმარი

შენ გელოდები, რომ დაღამდება,

როცა ქვესკნელი ამოდის ზევით,

ვიცი ოცნება ჩემი ახდება,

და დავესწრები ავსულთა ზეიმს.

ნიღბებით ვივლით მე და შენ, ორნი,

ვერ გავექცევით თვალებს მაცქერალთ,

წყლიდან ამოსულ ალთა კოჰორტის

დანთებულ კოცონს ჰგავს ეს არენა.

თითქოს გვიღიმის თვით მონა ლიზა,

მას მეწამული სამოსი  მოსავს,

და აღწევს იგი ყოველთვის მიზანს,

ატყვევებს ყველას: უკვდავთ თუ  მოკვდავთ.

თვით ალკეოსი გამოჩნდა, საფო,

მისთვის კითხულობს დაწერილ ლექსებს,

ოჰ, რა ყოფილხარ ცხოვრების ჟამო,

ბედნიერებას სულ სხვაგან ვეძებთ.

შევეფარებით  ცაცხვების ჩეროს,

(მინდა დავწერო სტროფი რეფრენად),

მაგრამ ვით ათას გადამფრენ წეროს,

 ჩვენც მოგვინდება ცაში გაფრენა.

შენ სიყვარულით მომაპყრობ თვალებს,

მოემატება სხივები ზეფირს,

განთიადი რომ ჩამოჰკრავს ზარებს,

გაიფანტება მირაჟიც  მზეში...

 

სახუმარო

 ასმაგორი, ფასტმაგორი,

რა დავარქვა?! მხოლოდ ღორი,

ყველაფერს ჭამს, ვერა ძღება,

მისი არის ესე ნება.

გადაჭამა ყანა,  ზვარი,

აღარ დარჩა არსად ზღვარი,

ჰა, და ჩემი ნაბადია,

შეჭამა რაც გვაბადია'

მინიმა

მინიმა

თვალი მომაპყრო ღამემ, საპყარმა,

ჩამომჯდარიყო ტყის პირას კუნძზე,

გადახედავდა ნდომით შავ მაყვალს,

აცმაცუნებდა მხოლოდღა ტუჩებს.

მაია დიაკონიძე

28.01.2023 წელი

მინიმა

 როგორ აღმოჩნდა ცა ცაიტნოტში,

ვეღარ აკრიფა ბნელმა სიჩქარე

და ღამეული ვარსკვლავებიდან,

დღე იშვა, როგორც მთვარის სინათლე.

კლდე და სიყვარული (სატრფიალო)

კლდის ნაპრალებში ღრმა სიბნელეა,

კალთებზე თოვლის მოჩანს ნაფიფქი,

ნეტავ გაყინულს რა ეშველება,

გულში ტორტმანებს გრძნობა ფაქიზი.

ირყევა, იძვრის, თითქოს თამაშობს,

თითქოს გამხდარა ნორჩი და ქორფა,

მაგრამ კლდეა და ,,ტანო ტატანო"ს,

ვერ ამბობს, სწუხს და ბავშვივით მოთქვამს.

ვინც რომ ერჩივნა ყველას და თავსაც,

ვინც რომ გრძნობების ზღვაში ჩაძირა,

მას ელოდება ესოდენ ნაზად 

და აღარ ჩივის დროს და მანძილსაც.

გაზაფხულდება, დადნება თოვლი,

ია შეხედავს თვალებით ლურჯით,

კლდეც მომთმენია, გაუძლებს ლოდინს,

თუ ეს ლოდინი არ იქნა ფუჭი.

პოეტ ქალებს!

სხვა ეშხით იწვის პოეტი ქალი, 

ბოლომდე შესვამს ქარვისფერ ბადაგს,

არვის მიჰყვება აროდეს ვალი,

სხვა ზეციური ტალანტი ახლავს.

იწვის, ვით შეშა, გრიგალში, ქარში,

და სიყვარული, თუნდ ერთი მორა,

ინტერვალების გარეშე ადის,

როგორც მორწმუნის ციური ლოცვა.

მაია დიაკონიძე

26.01.2023 წელი

მორა (ლათ. mora — დროის შუალედი, პაუზა) ყველაზე მოკლე მარცვლის წარმოთქმის ნორმალური გრძლიობა, ლექსში დროის თვლის უმცირესი ერთეული. გამოისახება მოკლე მარცვლის ნიშნით

,

ცარგვალო! (პატრიოტული)

 ცარგვალო, ზეცით დამყურებ,

არც ახამხამებ თვალებსა,

გულს მტკენს ხანდახან სიჩუმე,

ვიხსენებ ძველთ საძვალესა.

წინაპართ სიმამაცესა,

მათ ვაჟკაცობას, გმირობას,

იმათ ფეხნადგამს, გავლილსა,

ყველგან მირონი სდიოდა.

რად გაგვიმრავლდა ბოროტი,

თითო კაც გაგვიდიდკაცდა,

კეთილი დარჩა იოტი,

ისინიც მისცეს მიწასა.

მინიმა (სადღაც...) კომენტარი თენგიზ პაპაშვილის

 სადღაც, სადღაც, სადღაც, სადღაც,

მე წავედი, ვიღაც დარჩა,
თან წავიღე სიყვარული,
ვერ ვიქეცი დროის ჩარჩად.

თენგიზ პაპაშვილი

და ძვირფასო შენი ტრფობა ,

ამ სტრიქონის მიღმა ჩარჩა....

•