კლდე და სიყვარული (სატრფიალო)

კლდის ნაპრალებში ღრმა სიბნელეა,

კალთებზე თოვლის მოჩანს ნაფიფქი,

ნეტავ გაყინულს რა ეშველება,

გულში ტორტმანებს გრძნობა ფაქიზი.

ირყევა, იძვრის, თითქოს თამაშობს,

თითქოს გამხდარა ნორჩი და ქორფა,

მაგრამ კლდეა და ,,ტანო ტატანო"ს,

ვერ ამბობს, სწუხს და ბავშვივით მოთქვამს.

ვინც რომ ერჩივნა ყველას და თავსაც,

ვინც რომ გრძნობების ზღვაში ჩაძირა,

მას ელოდება ესოდენ ნაზად 

და აღარ ჩივის დროს და მანძილსაც.

გაზაფხულდება, დადნება თოვლი,

ია შეხედავს თვალებით ლურჯით,

კლდეც მომთმენია, გაუძლებს ლოდინს,

თუ ეს ლოდინი არ იქნა ფუჭი.