დავიწყება

შენს მოლანდებას ჩემს ბაღში ვიწვევ

და გწერ სტროფებად, სტრიქონ-ლექსებად,

არა მგონია, რომ დამივიწყე,

არა მგონია, ლექსი გებევრა.

მაგრამ თუ კი შენ სულ არა გახსოვს,

ლამაზ მუზათა დიდ ხიბლს მინებდი,

ეს ყოველივე მაშინვე ცხადყოფს,

რატომ  მიმეცი წყალს დავიწყების.