თვალებში ჩამხედე! ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 თვალებში ჩამხედე !

1 . ვით მომნატრებიხარ ,

შეგხვდი და ვიგრძენი ,

მჯერა , ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი რომ

თავად ღ მ ე რ თ ი ა ;

არ ვნაღვლობ , მეძახონ ,

გინდ გ ი ჟ ი , გინდ ბ რ ძ ე ნ ი ,

ყველას ნააზრევი ,

ჩემთვის სულ ერთია !

2 . სურვილის მ ზ ე ხარ და

სულ თვალწინ მინთიხარ ,

აროდეს მბეზრდება

მე შენი ფერება ,

და ... როგორც ს ი ც ო ც ხ ლ ე ,

მწყურიხარ , მინდიხარ ,

თუმც გ რ ძ ნ ო ბ ა , ~

ს ი ტ ყ ვ ე ბ ი თ ვით დაიწერება .

3 . არსებობს ს ი ტ ყ ვე ბ ი

ო ც ნ ე ბ ი ს სადარი ?

ან ღ ა მ ე ს ვინ აღწერს , ~

ნათენებს ფ ე რ ე ბ ი თ ,

ო რ სხეულს როცა სწვავს

სურვილის ღადარი ,

გ რ ძ ნ ო ბ ა ს ვინ დახატავს

ფუნჯით და ფერებით ?!

4 . თვით სიტყვა

,, მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ "

რა უსუსურია ,

ვით ც ი ც ი ნ ა თ ე ლ ა

უკუნეთ ღ ა მ ე შ ი ...

მეც გეტყვი :

,, მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ! "~

თუ ასე გწყურია ,

არც ვიცი , ეგ სიტყვა

გჭირდება რამეში ?

5 . თ ვ ა ლ ე ბ შ ი ჩამხედე ,

თვალები წრფელია ,

ერთგულად იციან

მათ არ დავიწყება ,

ეს გ რ ძ ნ ო ბ ა , ისე ვით

ს ა მ ყ ა რ ო , ძველია ,

პირდაპირ ა დ ა მ და

ე ვ ა დ ა ნ იწყება !

ელგუჯა ციგროშვილი .

ქ . თესალონიკი .

28 . 12 . 2021 წელი .

123თქვენ, ზაზა ფელიშვილი, ელგუჯა ციგროშვილი და 120 სხვა

77 კომენტარი

65 გაზიარება

სიყვარული

კომენტარის დატოვება

გაზიარება

 კამკამა წყაროს ტირიფთა ჩრდილში ისე ვნეტარებ,

აქ მომიყვანე, ო, ჩემო ზევსო, უცნობ მიწაზე,

მაგრამ მე შენთან ყოფნის სურვილს ვერას ვუხერხებ,

მხოლოდ შენ ერთის ქვეყანაზე ცამდე ვიწამე.

შენ ჩემო ხარო, შემკობილო მარგალიტებით,

თეთრო თოვლივით, შემაყვარე თავი უცებვე,

მოგრთე ყვავილით, როგორც უფალს, ისე მოგენდე,

არ მიღალატებ, არ დამტოვებ, ჩემო მოკეთევ.

შენ გამოგყვები, როგორც არწივს, მფრინავს ზეცაში,

შენ მომლოდინეს არ მაშინებს ზარი ქარიშხლის,

ვიცი, რომ მოხვალ, არ ვიქნები ფითრი, ფერმკრთალი,

და ჩვენ დავრჩებით, როგორც მხარე ერთი მედალის.

 იქნება მზერის ლაბირინთში გორგალს გამოვყვე,

რა იცი, იქნებ გამიმართლოს, შენთან მოვიდე,

და აირეკლავს თვალი ჩემი ლამაზ გაზაფხულს,

შენს თვალში რომ ჩანს, გაგვანათებს სხივი ორივეს.

აყვავდებიან ჩემს სისხლშიაც ძოწის ტიტები,

და უშურველად დიდ განცხრომას მიეცემიან,

მზე ხარ, სიცოცხლე, წაგიკითხავ მხოლოდ ტიტრებით, 

სიტყვები რაა, როცა სისხლში ვარდის ტევრია.

ჰე, მამულო! (პატრიოტული, ერთსტროფიანი)

 შემოზამთრდა, მე ვიტყოდი ასე მოკლედ,

ჩიტმა წყალი ყინულიდან წვეთად შესვა,

ვერაფერმა ვერ გაყინა ჩემი სისხლი,

ჰე, მამულო, რაც ვიყავი, იგივ დღეს ვარ!

მე დღეს მოვედი (სატრფიალო)

 მე დღეს მოვედი ისე დაღლილი,

მკერდზე მოგადე თავი ბავშვივით,

და გავაღვიძე შენში აპრილი, 

გადარეული, ვნებებაშლილი.

ხელში ამწიე, როგორც ბუმბული,

ქართლის მინდვრებზე ფრენით დავეშვით

და შევუერთდით მარადისობას,

თეთრად ყვაოდა სადაც ძახველი.

(.მასპინძლად დაგვხვდა აქ გაზაფხული

და ვარდის ნამი შეგვასვა პეშვით)

ნინო ალადაშვილს! (კომენტარი მის ლექსზე) ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ჩემო ნინო!,,დარდების და სიხარულის შემგროვებელო,'' ვნახე შენი ლექსი:

,, მძულს ყველა სიტყვა, რაც აქამდე დამიწერია...

გულს ამოვგლეჯდი ყოველ სტრიქონს, დავწყვეტდი რითმას...

თურმე გრძნობები სიყალბეში გამილევია,

ხვალ მოვა ხვალე და ვიპოვი სულ ახალ სიტყვას.''

სამწუხაროდ ვერ დაგეთანხმები.მე ჩემს აზრს ასე მოგაწვდი:

კოლხმა მედეამ თავის ხელით დაკლა შვილები...

ფიქრიც კი გზარავს, კაცმა ამას მშვიდად უცქირო...

მერეღა შეცბა, როცა ნახა დახოცილები,

ვის რა დააკლო?_თვითონ დარჩა უშვილ__უძირო.

როგორ ამოჰგლეჯ, გულს,შვილივით ნაფერებ სტრიქონს?

და შენ, პოეტი,დაწყვეტ თურმე საკუთარ რითმას?

ვიღას სჭირდება უიმედო ეგ დაპირება:

რომ,,ხვალე მოვა,ხვალ იპოვი სულ ახალ სიტყვას''...

ხვალაც ნუ დასწერ,თუ ზეგ ისევ ასე იფიქრებ,

ზეგ ხვალინდელიც დაძველდება,_გახდება ,,გუშინ''...

გატყობ, რომ დღემდის მხოლოდ დარდი გიგროვებია

და სიხარულის აღარ დაგრჩა ადგილი გულში.

არის საზღვარი, პოეტი რომ ვერ გადასცდები,

მას ტაბუ ადევს,მტკიცედ არის შემორაჯული...

შენ პოეტი ხარ? სწორედ ამბობ, თუ რამეს სცდები,_

მკითხველი არის შენი მსაჯული!

დიდი პატივისცემით:ელგუჯა ციგროშვილი,ქ. თესალონიკი.28.12.2011წელი.

ია ნანეიშვილს! (ერთსტროფიანი მიძღვნა)

 შენ აღარ გვყავხარ, დედოფალო, აღარ იაობ,

ახლა ზეციდან ჩამოგვძახებ, ია მქვიაო,

შეიმოსება ზეცა უტყვი ლურჯად და მელნად

ჩამოიღვრება ცა იების სევდიან ცრემლად.

მაია დიაკონიძე

29.12.2021წ

 მე შენი მზერის ლაბირინთში დავიკარგები,

იქნებ ვიპოვო ჩემი თავი სიზმრის მღვიმეთში,

შენ კი იყუჩე, სიტყვა არ თქვა, არ შემაწიო,

შენი სიზმრების დედოფალი მაინც ვიქნები.

 შენ აღარ გვყავხარ, დედოფალო, აღარ იაობ,

ახლა ზეციდან ჩამოგვძახებ, ია მქვიაო,

შეიმოსება ზეცა უტყვი ლურჯად, მელნისფრად,

გამოგაყოლებთ ზღვა სიყვარულს ქირად ფეხისად.

 ჩემი გული შენსას მივაწებე,

ტუჩი - ტუჩს და ეს თითები თითებს,

და ვიცურე შენთან ერთად ზღვაში,

კმაყოფილმა დილით გავიღვიძე,

არ მცილდება ეგ სინათლე თვალთა,

შენი მკერდი, ნეტარების ხარო,

შევიხსენი ქამარი და ბალთა,

შენც რომ მითხრა, როგორ მიყვარხარო.

არ შემიძლია, რომ არ მიყვარდე

 არ შემიძლია, რომ არ მიყვარდე,

რომ არ ვიწვოდე ვნების ქარებით, 

ამ სამყაროში, ჩემს თავს კი არა,

მგონი სუყველას განაცვალებდი.

შენა ხარ ჩემი სული და სულთქმა, 

შენა ხარ ჩემი ზეცა უძირო,

ახლაც მინდორში ბალახზე ვწევარ,

რომ შენს თვალებში ზეცას ვუმზირო.

და განა კმარა თუნდაც "მიყვარხარ",

რომ გითხრა, ჩემო, სულო ზღაპრულო,

შემდეგში ალბათ ბულბულად მოვალ, 

რომ ჩემებურად მოგიქართულო.

გითხრა, თუ როგორ ძლიერ მიყვარხარ, 

ვეღარ ვცვლი ჩემი სულის ამინდებს,

არ შემიძლია, რომ არ მიყვარდე,

მაპატიებ და ალბათ გამიგებ.

 მე შენი თვალის მზერა მემოსა, 

და შარავანდედს თავზე ვიფენდი,

ღმერთო, მოიღე ესე წყალობა,

არ დარჩეს იგი მხოლოდ ფიქრებში.

 რაღაც უცნაურად შემიყვარდი, 

რაღაც უცნაურად ამედევნე,

გულში გოლეულად ჩამიამდი,

სულის ძოწეულად დამებედე.

.

შემოზამთრდა, მე ვიტყოდი ასე მოკლედ,

ჩიტმა წყალი ყინულიდან წვეთად შესვა,

ვერაფერმა ვერ გაყინა ჩემი სისხლი,

ჰე, მამულო, რაც ვიყავი, იგივ დღეს ვარ!

 სამოთხის ჩიტი ხარ, ლამაზად ჭიკჭიკებ

და მაფრქვევ საამო ჰანგებს,

მე კი ამ საუბარს თავიდან ვიცილებ,

ტრფობის ბურუსში რომ მახვევს.

ვარდი ვარ სამოთხის, სულ შენთვის ვყვავივარ,

მეც ვხედავ შენს ლამაზ სახეს,

იქნებ სულ ახლოს  ვარ, იქნებ შენ წინაც ვარ, 

მიკვირს, რომ ვერაფრით მნახე.

 ეჰ, როგორ მომსრა, გამთანგა,

 ვაჟო, მე შენზე ფიქრებმა,

შენ კი ვერ მოხველ ჩემამდე,

სხვად წაუღიხარ დინებას.

რა ვქნა, რომ ვერ მოგინელე,

არც მძინავს, არც მეღვიძება,

ამ წუთისოფლის ტალღებში,

მორევს თავ მივცე იქნება.

 ასე მგონია, მედენები შენი გულიდან,

ქარმა მსტოვარმა მომიტანა ესე ამბავი,

მე შენ მიყვარდი დასაბამით, გაზაფხულიდან,

შენი სიტყვაა ჩემი სულის მწე და  წამალი. 

შენ კი კვლავ დუმხარ, როგორც დუმდი ალბათ მაშინაც,

მე რომ სიყვარულს უსასრულოდ გეფიცებოდი,

შემოგანათებ ჩემი სულის ციურ ათინათს,

მაინც აღვსდგები, ტკივილით რომ ძირს ვეცემოდე.

რაღას მერჩოდი, თავი ასე რად შემაყვარე,

უკვე ვედექი მოუსვლეთის გზას და ბილიკებს,

ჩემს გულს მშვილდიდან სულ ისრები გადმოაყარე,

ახლა კი ყველა ნაკადული ჩემთვის ლიკლიკებს

გამომიყვანე დღის ნათელზე რუხი ნისლიდან.

ახლა სხივებს ვკრეფ მზის გულიდან, შემოგაფრქვიო,

შემოგჭიკჭიკებ მერცხალივით  ყველა დილიდან,

შენ ჩემი სულის იმედო და მთების არწივო.

 ბავშვი ხარ, ჩემო, ზეცა გიდგას მაგ ლურჯ თვალებში, 

მითებითა და ლეგენდებით, ამირანი ხარ,

დარდების ქარი გცემს მკერდზე და ლამაზ სახეში,

მაინც სიკეთის, სათნოების ბილიკს ადგახარ.

გულში გინთია ტრფობის ცეცხლი, არ ინავლება,

რა ბედენაა, რომ იცხოვრო უსიყვარულოდ,

დიდი კაცები ხომ რჩებიან მარად ბავშვებად,

ზღაპარში დარჩი, ოცნებაო, გულს მიმალულო.

კუნწულა ლექსებიდან: "ისევ შენზე ვფიქრობ!", ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

ერთი კუნწულა შენ ! ისევ შენზე ვფიქრობ , რა სითამამეა ... ფიქრები ოცნების ფურ~ირმებს წველიან ; ეხლა დავიძინოთ , წინ გრძელი ღამეა , საწოლთან ფერადი სიზმრები გველიან . ელგუჯა ციგროშვილი . ქ . თესალონიკი . 

24 . 12 . 2021 წელი  

 შენ ჩემთვის ბავშვი, დიდი ვარო, კაცობას ჩემობ,

და მიჟუჟუნებ ლამაზ თვალებს ნაზად და მორცხვად,

ვაჟო, სხვებისთვის გახდი ტურფა, სიცოცხლისმჩენი,

თორემ ამ წლებმა არ იციან ფორხილი, მოცდა.

სიზმრად გნახე (სატრფიალო)

 სიზმრად გნახე, თეთრი ცხენი მოაჭენე,

და ეს ღამე ჩვენ ორივემ გავათენეთ,

შენ მავლებდი ტრფობისა და ცეცხლის ენებს,

მე სხეული შენს ალერსში დავასვენე.

დაიპყარი ჭაუხები, მყინვარწვერი,

შენი გული კიდევ ახალ მწვერვალს ეძებს,

დასაპყრობად ახლა დაგრჩა ევერესტი,

დაგიძახეებ, უფლისწულო, მერე მეფეს.

მე უკვე აღარ მკლავს დარდი

 იცით, მე უკვე აღარ მკლავს დარდი,

ვის ვუყვარვარ და აღარ ვუყვავარ,

ალბათ, იმ ასაკს კარგა ხანს გავცდი,

როცა მესროდნენ მზერას უთვალავს.

დღეს მხოლოდ ჩემსას ვატარებ ფიქრებს,

მიყვარს სიტყვები წრფელი და ნაღდი,

და ახლა მხოლოდ იმასღა ვფიქრობ,

ღმერთს თუ ვუყვარვარ ამ ჩემი დარდით.

მაია დიაკონიძე

22.12,2021წ

შენ მდუმარებ (სატრფიალო, ერთსტროფიანი)

 შემ მდუმარებ და მეც ვდუმარებ, როგორც კლდის ლოდი,

ლოდინსაც თავის სასურველი უტყვი ხიბლი აქვს,

ერთხელაც ამას ხომ მოყვება ხმაური დიდი, 

კლდე კლდეს შეხვდება და ქუხილით შევძრავთ ბინდიანს.

მკერდზე მოგეკარი (სატრფიალო)

 მკერდზე მოგეკარი, თვალებში ჩაგხედე,

ყვაოდნენ ლურჯთვალა იები,

მიყვარხარო, ვაჟო, ათასჯერ გითხარი,

კვლავ შენ შემოგყურებ იმედით.

შენი ღიმილია დილა და ცისკარი,

სავალს რომ მინათებს ღვთის ნებით,

არ დაიგვიანო, დროზე მომისწარი,

გველიან არაგვის პირები.

შენ მითბები (სატრფიალო)

შენ მითბები, შემოგახვევ როცა მკლავებს,

როცა ტუჩზე ალუბლის ტუჩს დაგაწურავ,

გავიშლები, ვით კოკობი ვარდი მალე,

როცა ჩემკენ თეთრი გემით გამოცურავ.

მაშინ, ჩემო, განა მარტო  სიზმრად გნახავ

და შევიგრძნობ შენ ალერსს და სისპეტაკეს,

შენ ყველაზე დიდ მწვერვალზე მზესთან ახვალ,

მიყვარხარო, მთელ ქვეყანას გადმოსძახებ.

 

მოდი, დამარბიე (მეორე ვარიანტი, სატრფიალო)

 მოდი დამარბიე, დამწვი, დამანელე,

ვუყურებ შენს სახეს, შენს მკერდს და შენს ხელებს,

როგორი სურვილით და ვნებით ვიწვები,

როგორც ძლიერ ცეცხლში ნაძვის ხის წიწვები.

იგემე ამ ბაღის სამოთხის ვაშლები

და სიტკბო იგძენი, ჩემს სახელს გაფიცებ,

უშენოდ არ ვიყო, ვერსაით წავიდე,.

რომ თრთოლა გაჰქონდეს ნეკნებს და ლავიწებს..

შენ იყო მხოლოდღა სიცოცხლის სარკმელი,

ჩემში მოდიოდეს უსაზღვრო ნათელი,

მივხვდები, შენს იქით ჩემთვის ხსნა არ არის,

ევა ვარ ცოდვილი, შენ - ჩემი ადამი. 

მე სიყვარული მესმის (სატრფიალო)

მე სიყვარული მესმის როგორც მჩქეფარე ზვირთი, 

როგორც სტიქია, ძარღვებში რომ ჩაგისახლდება,

როგორც ბურუსი, სწრაფმავალი, ღამე და ბინდი,

რომ გადაფარავს ყოველივეს, მთვარეს სავსესაც.

არ მინდა ძილი, სიყვარულში უნდა გეღვიძოს,

და მას გასდასცე ყველა წუთი, მბრჭყვინავი ფერში,

თუ ამ გრძნობისთვის ნიჭი არ გაქვს, არ გაბადია,

მაშინ დამეხსენ, იბანავე სიმშვიდის მტვერში.

მოდი, დამარბიე (სატრფიალო-ეროტიკული)

მოდი დამარბიე, დამწვი, დამანელე,

ვუყურებ შენს სახეს, შენს მკერდს და შენს ხელებს,

როგორი სურვილით და ვნებით ვიწვები,

როგორც ძლიერ ცეცხლში ნაძვის ხის წიწვები.

იგემე ამ ბაღის სამოთხის ვაშლები,

გასინჯე, დატკბი და მაწვიე საწადელს,

რომ თრთოლა გაჰქონდეს ნეკნებს და ლავიწებს, 

არ მქონდეს საშველი, ვერსაით წავიდე.

შენ იყო მხოლოდღა სიცოცხლის სარკმელი,

ჩემში მოდიოდეს უსაზღვრო ნათელი,

მიხვდები, ჩემს იქით შენი გზა არ არის,

მე შენი ევა ვარ, შენ - ჩემი ადამი. 

.

და მაშინ მოვალ, სრულებით რომ არ მელოდები! (სატრფიალო)

 ვერ დაამშვიდებს ვერაფერი გრძნობათ ქარიშხალს

და მაშინ მოვალ, სრულებით რომ არ მელოდები,

ერთად შევხვდებით სიყვარულის დიად განთიადს

და ჩვენ გვერგება სასწაული მცირეოდენი .

შენ ჩემში ნახავ უკვდავ წყაროს და მის ჩანჩქერებს

და იმეგობრებ მხოლოდ ჩემთან, ჩემზე ფიქრებთან,

და ნახავ ლაღი მზის სხივების ნათელი ჩქერი

ღვინით ავსებულ ბოკალებში როგორ იმსხვრევა.

მე სიყვარული გავატანე (სატრფიალო, ერთსტროფიანი)

მე სიყვარული გავატანე მთებსა და ნისლებს,

ყვავილებს, მუზას, შეფარვით რომ შორიდან მიმზერს,

და ახლა დაცლილს მხოლოდ შენ თუ მეიმედები,

რომ სიყვარულით დაჭრილ გულზე მტლად დამედები.

სული ხარ ჩემი (სატრფიალო)

 ზამთრის ქარაშოტს გამოვყვები, ჩაგისახლდები,

გულს გაზაფხულის მზის სხივივით აგიფერადებ,

შენ რომ მოკითხვებს ჩემი ფანჯრის მინას ახლიდი,

დღეს ჩემი გული შენზე ფიქრში თრთის და მღელვარებს.

სული ხარ ჩემი, ჩემი ხორცი, ჩემი ნაწილი,

ისე ვიწვები, როგორც თივა მიმქრალ ღადარში

და შენი ხელი ცოტა თუ არ წამომაშველე,

ამ ჩემს სიყვარულს, ვით ნაკვალევს, თოვლი გადაშლის.

დავიღვარო კოცნებად (სატრფიალო)

 შენი სულის ყაყაჩოებს მიგზავნი, 

ალბათ ველზე დამიკრიფე ოდესღაც,

მეც მასავით გინდა წითლად ამანთო, 

დავიღვარო კოცნებად და ოცნებად.

წამო, ერთად ქარიშხლებში ვიაროთ,

ჩემი გული მომიძღვნია ტარიგად,

ოქროს ჩიტი სიყვარულზე გვიამბობს,

გაგვეგება ყვავილების ხალიჩა.

შენ ვისაც ეძებ, მე ის არა ვარ! (სატრფიალო)

 შენ ვისაც ეძებ, მე ის არა ვარ,

წლებმა სახეზე გადამიარა,

შენ სულის სიმებს ეძებ ფაქიზებს,

მე ხმის ჩახლეჩით ვყვები გიტარას.

შენ ბეთხოვენის მუსიკა გხიბლავს,

ჩემს სულთან უფრო ახლოა ბახი,

შენ მთვარის სხივით მოსასხამს მირთავ,

რომ შევერიოთ ვარსკვლავებს ღამის. 

სურვილებს შენსას გზადაგზა ვკრიფავ,

ჩემთან მომავალს შემოაქვთ ფიქრებს,

ასე ძლიერ რომ გიყვარვარ, გსურვარ,

ვგრძნობ, ჩემი სულის ეხები სიმებს.

ნეტავ, რად არ აქვს სიყვარულს ფრთები,

რომ გამოგვესხას როგორც ბულბულებს,

და ამ სამყაროს ხმა ესმას ნაზი,

სანამ სიკვდილი დაიგუგუნებს.

მინდა, გულში ჩაგეფინო ყაყაჩოდ

 მინდა, გულში ჩაგეფინო ყაყაჩოდ,

ყიცვამ, თოვლმა არასოდეს დაგაზროს,

სისხლმა სწრაფად ენგურივით იდინის,

ფრთა გაშალო, როგორც ჭრელმა მიმინომ.

სურვილების დაგებედოს ახდენა,

იმეგობრო გაზაფხულის ქარებთან,

მზეს გაჰქონდეს შენს თვალებში ჭიატი

და მეც ასეთს შეგიყვარებ მიამიტს.

თუ არ გინდივარ! (სატრფიალო, ერთსტროფიანი)

 თუ არ გინდივარ, — დამინგრიე სულის ტაძრები,

სადღა ვილოცო, დამეფარა ცრემლით ღაწვები,

რა ტყუილად ვანთე უკვდავების თეთრი სანთლები,

როგორც უბრალო, მეც შავ მიწას მივებარები.

შენ პასუხს ელი (სატრფიალო)

შენ პასუხს ელი, გინდა გითხრა, მე ვარ ის ქალი,

ვისზეც ოცნებობ, ვინც გაღელვებს ასე ძალიან!

მაგრამ მე სადღაც უსიერში მივყავარ ფიქრებს

და პასუხების გასაცემად არა მცალია...

იქნებ ამიტომ დგახარ მარტო და ნაზად მიმზერ,

შენს ლამაზ სიტყვებს სდევს ნისლების მელანქოლია,

ლამაზ ზღაპრებში მომიხელთებ, ძვირფასო, ისევ...

იქ გადავსერავთ გზა-ბილიკებს სპეტაკთოვლიანს.

მაია დიაკონიძე

16.12.2021წ

ჩემი სული ხარო

თავზე გვირილების გვირგვინს მადგამ, იღიმები,

აბა და, როგორ არ შეგიყვარო, ნატვრისთვალო,

შენი თვალებიდან მზე მიცინის, ბილილებით,

ისეთი ლამაზი ხარ, ავ თვალს არ დაენახვო.

ველზე ჩრდილი ადგათ ყვავილებს მუხების,

შენა ხარ ჩემი მუხა, მე — შენი წყარო,

შენი ჯანმაგარი ტოტებით მეხები, 

მკოცნი, მეუბნები, ჩემი სული ხარო.

მუზა ვარ შენი

 შენ მე მიყურებ, როგორც ნიმფას, ზღვებიდან მოსულს,

გიტაცებს ჩემი კანის ფერი, ჩემი სიშიშვლე,

და ნეტარებას არქმევ წუთებს, როცა ვარ შენთან,

მეალერსები და ჩემს მკერდზე ლაღად იძინებ.

ესწრაფვი კოცნას, საოცრებას ამა ქვეყნისას,

ჩემს დანახვაზე შენს ძლიერ გულს გააქვს ფართხალი,

მუზა ვარ შენი, მინდა დაგწვა ვნებების ცეცხლში,

და ვეღარ ჰპოვო ჩემგან  ხსნა და გამოსავალი..

ნუთუ, ეს მე ვარ! (სატრფიალო)

 ნუთუ ეს მე ვარ,

შენს სამყაროში შემოჭრილი,

შეშლილი ქარი,

ღრუბლებს და ფოთლებს

უგზოუკვლოდ მივერეკები,

და ერთხელ როცა ჩამოვჯდები

სადმე წყლის ნაპირს,

იმ დროს სინაზით,

სიყვარულით თითქოს მეხები

და მავიწყდება,

რომ მე ვარ ქარი

და შენს მკლავებში

ვხდები მე ქალი..

ჩემ და შენ შორის (სატრფიალო)

 ჩემ და შენ შორის ჯიუტი და ავი გზებია,

იფიქრებ, ვინა თქვა სიჯიუტე  ბილიკ-გზებისა,

მეურჩებიან და მეც შენკენ ვეღარ მოვდივარ,

შენი ნახვა კი დღემდე მხოლოდ სიზმრად მეღირსა.

ლამაზი იყავ, ფერად გედო მთების იერი,

ზვიად მწვერვალთა მდუმარება ნათელს გმატებდა,

შემიყვარებდი, კადნიერად ვით ვიფიქრებდი,

ჩემი ოცნება დავიმარხე გულში ხატებად.

რაც გინდა დაარქვი, ავტ. მამუკა ოჩიაური

 რაც გინდა დაარქვი . . . !

რაც გინდა დაარქვი გრძნობა, გატაცება

ან ფიქრი ზღაპრული, ათასი ფერითა

ყოველთვის მინდოდა შენი მოტაცება,

და მთებში წაყვანა იორღა ცხენითა.

რაც გინდა დაარქვი , დღეს ნება შენია

დღეს შენ ხარ სტუმარი ფიქრებად მოსული,

უშენოდ ცაზე მზეც ცქიოტი ფერია

ბულბულმაც დაკარგა სიმღერა მგოსნური.

რაც გინდა დაარქვი, არ მკითხო არ გინდა

ერთხელ ხომ შეგბედე რაც მქონდა სათქმელი

სასმელთან ვმეგობრობ, წინ მიდგას მაგიდა

ყანწებით არაყი და ღია სარკმელი.

რაც გინდა დაარქვი, ამ გრძნობას ნაფერებს

არ ვიცი რა გითხრა, მოგწერო

რარიგად.

ვინ დათვლის უძილო ღამეებს ნათენებს,

ან ამ გულს შენდამი შეწირულს ტარიგად.

შენ, მკერდში ყიოში გული რომ გდებია

არვიცი რა არის ამისი წამალი,

შენამდე რამდენი თმათეთრი მთებია

გიჟმაჟი მდინარე, გზაწვრილი - -სავალი.

მე დავრჩი ამ გრძნობის მონა და მძევალი,

კვლავ ვთვრები არაყით და შენზე ფიქრებით

ჩვენ ვერას დაგვაკლებს, ქალშავა მდევარი

რადგანაც ორივე არხოტში ვიქნებით !

მამუკა ოჩიაური

 ამ ღამით, ჩემო, იდუმალი ნათება მოვა,

ახედავ ზეცას, წამოვალ თოვლად,

ფიფქები თავზე მოგევლებიან, ფოლიანტებად,

და ერთი ფიფქი, დაინახავ, ტუჩს დაგადნება,

გამომიწოდე ეგ ძლიერი ხელისგულები,

ჩამიკარი და მიწყალობე სითბო ულევი,

და იმ თოვლიან და სპეტაკ ღამეს

კვლავ შეერთდება ჩვენი გულები.

მოლოდინში გავილიე (სატრფიალო)

 თითქოს მოლოდინში გავილიე, 

გულზე ბზარები გამჩენია,

მგონი სულ წვეთებად დაილია,

მთვარე ჩემს სარკმელთან გამთენიას.

მის მოსვლას პირიც რომ აღარ უჩანს,

თვალი იწროებზე დამრჩენია,

სულში ნაიარევს რა ვუშველო,

თორემ შავნისლები გზად მელიან.

რასაც ახლა გწერ! (სატრფიალო)

 რასაც ახლა გწერ, არ გეგონოს შენ სინამდვილე,

ალბათ, ზღაპარში თუ ვიყავით მაშინ ნამდვილად,

ცისკენ აგქონდა შენ ლამაზი მოწნული კიბე

და იქ მელოდი, ზეცის კიდედ, მაღალ ალვებთან.

ღრუბლებზე მსხდომნი დავიღალეთ ხვევნა-ალერსით,

შენ სიყვარულის სამუდამო დამიდე ფიცი,

მერე გავფრინდით მწვერვალისკენ ქარიშხალებად,

სადაც ყინული და მზე ერთად ზარებით გვიცდის.

რომ სამუდამო იყოს ჩვენი ეს სიყვარული,

მას ჩაშლის მხოლოდ ჩვენ ერთ-ერთის გარდაცვალება,

შენ მე მაჩუქებ ულამაზეს მთისხელა ღიმილს,

მე კი ვერაფერს იმას ვეღარ ვანაცვალებ და...

რასაც ახლა გწერ, არ გეგონოს შენ სინამდვილე...

რასაც ახლა გწერ (სატრფიალო)

 რასაც ახლა გწერ, არ გეგონოს შენ სინამდვილე,

ალბათ ზღაპარში თუ ვიყავით მაშინ ნამდვილად, ცისკენ აგქონდა შენ ლამაზი მოწნული კიბე

და იქ მელოდი, ცის კიდეზე, კლდიან არხოტთან,

ნეტავ, როგორი ვარ შენს სიზმრებში?!

 ნეტავ, როგორი ვარ შენს სიზმრებში,

ნაზი ქალწული თუ პრიმადონა,

როგორც სამოთხის ჩიტს მეფერები,

თუ გსურს ავჭიკჭიკდე იადონად.

შორიდან მეტრფი და მაყვავილებ,

ქოთანში გამზარდე ია-ვარდად,

იქნებ ვნებიანი შეგიყვარდი,

თუ აფროდიტა ვარ ცისფერ ზღვათა..

ნაზად მიცქერი და ხმას არ იღებ,

მე კი ამინდებმა მიავდარა,

მინდა ყოველივე გამოვიცნო,

ყვავილად მოვიდე თუ ნიავქარად.

მაია დიაკონიძე

ვიცი, რომ მელოდი (სატრფიალო)

 ვიცი, რომ მელოდი, 

მეც უმალ მოვფრინდი, 

აგავსე ყვავილით, 

ტრფობით და სიამით.

მე შენთვის მომქონდა

ეს სავსე სასმისი,

უფალს გამოვთხოვე 

დალოცვა ამისი.

შიგ წყალი ჩავასხი 

ქართული წყაროდან,

შიგნით ჩავაწურე 

მყინვარის წვეთები,

შენა ხარ, ძვირფასო, 

სხივი სამყაროდან,

ასე რომ მიყვარხარ 

და მეიმედები. 

მე რომ მოვედი (სიმღერა)

მე რომ მოვედი, დეკემბერი იდგა მიწაზე,

ციოდა, ცრიდა, ცახცახებდა ჩიტი თავნება,

მზეს აკლდა სხივი, ელვარება, იქცა სინაზედ,

ღრუბლების მიღმა დაღლილ თვალებს ძლივსღა ახელდა.

გაეღიმა და მოეფინა მიწას სინათლე,

გოგო არისო, გაეხარდა, ამხედ-დამხედა,

სულ ერთი ციდა შემადარა ცათა მინანქრებს

და მიფეშქაშა თავის თვალთა დახამხამება.

10.12.2021 წელი

როცა დამესიზმრე (სატრფიალო)

 ღამით, როცა დამესიზმრე, გინათებდა მთელი სახე,

შენს თვალებში ბრჭყვიალებდა ჩანჩქერების სილამაზე,

მიყვარხარო, მითხრეს თვალთა, საიდუმლო შეგვინახე,

მთელი ღამე შენ მიგებდი ყვავილების ფიანდაზებს.

მერე ველზე წამოვწექით, სურვილების გვქონდა ღამე,

რა გინდოდა, იმას ვცნობდი, მე რა მსურდა, ისიც ნახე,

დილით, როცა გამეღვიძა, მოვიხედე, ვერსად გნახე,

როგორ მინდა დავინახო სურვილებით სავსე სახე!

ვუცქერდი დაისს

ვუცქერდი დაისს და მზეს ჩამავალს

ლექსებს ვუწყობდი თბილად უბეში,

რომ დილით ცეცხლში გამონაწრთობნი,

შემომეწყვდია ხელისგულებში

და ქაღალდებზე გადამეტანა

გამობრძმედილნი ვნების ქურებში,

ხან სიყვარულად ამებრიალნა,

ხან ცრემლით მეცა სხვისთვის ნუგეში.

და დედამიწის პარალელებზე,

სადმე თუ კიდევ შუქი კიაფობს,

მინდა, რომ გითხრა თბილი სიტყვები,

მიყვარხარ, ჩემო ადამიანო!

და წვება სევდა (სატრფიალო)

და წვება სევდა წყება- წყებად ფანჯრის მინაზე

და იხატება შიგნით სახე ჩუმი დარდებით,

და მე გიყურებ ნაღვლიანი. უხმო ცრემლებით,

ვერ გეუბნები, შენზე ვფიქრობ და მედარდები.

ნუთუ გიყვარვარ, ჩაგისახლდი სულში ფერიად

და უკრავს სადღაც, ძველ ქუჩაზე ძველი გარმონი,

შენ ჩემს იდუმალ ამოუცნობ სევდას ინახავ,

და მე ვარ მხოლოდ შენი სევდის მწე და გამგონი.

მაია დიაკონიძე

9.12.2021წ

სადღაც შორს დარჩა...

სადღაც შორს დარჩა ზარი ნაზი ზანზალაკების,

ბატკნების ფარას დაუდგება სხვა ვინმე მწყემსად,

მე კი გავყვები ლურჯ ბილიკებს ცადამაღლების,

რომ დედამიწას დავუბრუნდე რიჟრაჟის ცრემლად.

ამ ღამ მოგელი სიზმარში (სალაღობო, ხალხურ მოტივებზე)

 ამ ღამ მოგელი სიზმარში,

ჩაგეხუტ-ჩაგეხურები,

მოვჩქეფ წყალივით მდინარის,

ტალღებად დაგეხურები.

არ მოგასვენებ ერთ წამსაც,

ვერაფრით დამემდურები,

შენ სიყვარული ვიქნები,

ოცნებსავით ულევი.

 ღამით თუ იგრძენ, შენთან ვიყავი

და შენი სახის დაკოცნა მსურდა,

ბაგე შეგახე ლამაზ ტუჩებზე,

შენი სხეული ცეცხლივით ხურდა.

არ გაგაღვიძე დაძინებული,

მხოლოდ შორიდან მოგელაციცე,

დავბრუნდი სევდით დამძიმებული,

მაინც სითბოთი გული გამივსე.

ვეძებ იმ მირაჟს! (სატრფიალო)

 მე შენს თვალებში ვენთე სინათლედ,

მათში ვხედავდი ჩემს ნაზ ანარეკლს,

დღეს უშენობის მიდგას გრიგალი,

ხის კენწეროებს ხრის და აბაცებს.

მოდის და მოდის უთქმელი სიტყვა,

ნიაღვრებს ჩემი გრძნობებიც მიაქვთ,

და ვეფარები უმზეო ცის თაღს,

სადაც შენ დარჩი, ვეძებ იმ მირაჟს.

,

,

წუხელ ღამით სიზმრად ვნახე (სატრფიალო)

 წუხელ ღამით სიზმრად ვნახე, ელვარებდა მისი სახე,

ღმერთო, ასე გავიფიქრე, გულს რა ვუყო, ასე თავხედს,

ის ცაშია, მე კი დაბლა, თუ დამიგო ეშმამ მახე,

სურვილები საოცარი უგნურებას ჩემსას ამხელს.

განა კაცს კი შეუძლია, მზეს შეხედოს, არ დაიწვას,

განა ნათელს ყველას არ ჰფენს, ყოველ დღე და ყოველ დილას,

მაშ შენ ვინ ხარ, ვუთხარ ჩემს გულს, რომ მარტო შენ შეგიყვაროს,

ვუცქერ ასე ლამაზს, დიადს და ამითაც გული ხარობს.

მე სიყვარულის ღმერთი მდარაჯობს! (სატრფიალო)

 მე სიყვარულის ღმერთი მდარაჯობს, 

მას შევუყვარდი,

არ მეგონა, თუ ასეთი რამ შეიძლებოდა!

მე სიყვარულის ღმერთი მეტრფის, 

მასთან ვთამაშობ,

არ მეგონა თუ ასეთი რამ შეძლებოდა!

ხან ქარს მიგზავნის, ყურში რამე რომ მიჩურჩულოს,

ხანდახან სიოს, ტუჩებზე რომ მომელამუნოს,

მე სიყვარულის ღმერთი მდარაჯობს!

ნეტავ რას სჩადი, ცელქო ამურო! 

მე შენ გელოდი (სატრფიალო)

 მე შენ გელოდი, უსასრულოდ, ჟინით გელოდი,

ყრუ რეალობას რა საქმე აქვს ნეტავ ფიქრებთან?!

როს მეძახოდი, მხოლოდ მაშინ ვენამზეობდი,

მერე კი ჟამი სიჩუმეს და დუმილს მისდევდა.

სადა ხარ, ჩემო, ციხე-კოშკში გამოკეტილი,

თუ გაგიტაცეს და შეგიპყრეს ზღვათა ნიმფებმა?!

მე მივუყვები მრუმე ქუჩებს გულგატეხილი,

ჩვენი შეხვედრა უფალმა ხომ ჯერ არ ინება!!!

შევეხიზნები ლაბირინთებს შენგან ძებნილი,

დავიკარგები, მინოტავრის ვიქცევი კერძად.

შენ კარგად იცი (სატრფიალო)

შენ კარგად იცი, როგორი ვარ, რა მიძევს ფიქრად,

ან რატომ კვესავს ეს თვალები ასე დარდებით,

მთვარის დისკოდან არეკლილი სხივები მხიბლავს

და იმათ ვუჭვრეტ, არ ვეფარვი, არ ვემალები.

ვარსკვლავი მიყვარს, თოვლის ფიფქი, ვარსკვლავს რომ მოჰგავს,

მალე ჩამოთოვს, გაივსება თოვლით ქუჩები,

შენ ისევ მესვრი, როგორც უწინ, დიდ თოვლის გუნდას,

და როგორ უწინ, ბავშვობაში, გაგებუტები.

ეს მე ვარ ევა! (სატრფიალო)

მე შენს ხელებში დავიცლები ტრფობის ფიალად,

ათასწლეულებს ხომ დაიტევს ეს ჩემი ვნება,

ეს მე ვარ, ერთხელ ხომ შევცოდეთ თანაზიარად,

ახლაც დაგიცხრობ ყველა სურვილს, მე, შენი ევა!

ჩამოგეშლები მკერდზე ნატიფ მარგალიტებად,

მოგაჭდობ მკლავებს, შენს სხეულთან გავნაპირდები,

შენ დავარდები აუხდენელ სურვილთა ძებნად,

მე კი ედემში დაგაბრუნებ, ამას გპირდები.

ოღონდ გიყვარდე! (სატრფიალო)

ერთხელ იტყვიან, სილამაზე ჰქონდაო ოდეს,

ეშვებოდაო მის თვალებში შუქი ტკრციალით,

დაე, ეს ტუჩი ძველებურად სინაზით თრთოდეს,

უთქმელი ვნების, სიყვარულის თანაზიარი.

 

არც კანი მინდა პირისახის, თეთრი ქათქათა,

ანგელოზების და ნიმფების თავშესაფარი,

ოღონდ გიყვარდე, მეძახოდე აღთქმულ ზღაპრად და,

თუნდაც კაქტუსად გადავიქცე ცხელი საჰარის.

სიზმარში ვნახე

 სიხმარში ვნახე, საწყალი შველი,

წყაროს წყალთან რომ დაჭრილი იწვა 

და იქვე იდგა იმისი მკვლელი, 

სისხლისგან წმენდდა იმ ნასროლ ისარს.

შველის თვალებში ჩამდგარი სევდა

არეკლილიყო მოწმენდილ ცაზე

და სადღაც ისევ ისმოდა კითხვა:

ღმერთო, რად არის ცხოვრება ასე?!

დიდი ხანია არ გწვევივარ! (სატრფიალო)

 დიდი ხანია არ გწვევივარ, ჩემო  სიზმრებში,

დღეს მინდა შენკენ სიოსავით გამოვეშურო,

იქნებდა სადმე მოგიხელთო ძილის მირაჟში,

მინდა შენს ტუჩებს, შენს ნაზ ბაგეს რომ დავეწურო.

შემოგიწვები მთელი ღამე, სხეულს გაგითბობ,

გაჩუქებ ღამეს, დაუვიწყარს, ჩვენი ოცნების,

და მინდა შენზე ლაღი კოცნით რომ ვინადირო

და ჩემთან დარჩე სამუდამოდ განაოცები.

,

ნაბიჯ-ნაბიჯ მივიწევდით! (სატრფიალო)

სიყვარულის ზედაშე

ნაბიჯ-ნაბიჯ მივიწევდით ერთურთისკენ მე და შენ,

რომ შეგვესვა ჩვენ ორივეს სიყვარულის ზედაშე,

გზაში უცებ დამიღამდა, დაგიღამდა მგონი შენც,

უცებ ღრუბლად ავიჭერი, დაგედევნე ფეხდაფეხ...

ზეცას ვთხოვე დახმარება, ვარსკვლავებს და მთვარესაც,

თანამიგრძნეს, გზა გამიხსნეს, ცრემლი ღვარა ღამემაც,

და განათდა ირგვლივ არე, შევეჩეხეთ ერთმანეთს,

ახლა გზებზე ერთად ვივლით, შევსვამთ ტროფის ზედაშეს.

6.12.2021 წელი

როცა მოვედი...(სატრფიალო)

როცა მოვედი, მწვანე ველზე იწექი უკვე,

გასცქერდი ვარსკვლავთ, მთებზე ნისლთა შემოღამებას,

ჩემს დანახვაზე, გაიცინე, მომართე ტუჩი

და მთელი ღამე ვერ დავეხსენ იმის ალერსსაც.

როგორ მწყუროდი, ხომ იცოდა ზეცამ და მთვარემ,

როგორ მინდოდა შენს სხეულში სითბოდ გალხობა,

შემოვიხურეთ ჩვენ იმ ღამეს ტრფობის საბანი,

შენგან, მეფისგან, ხომ მივიღე უტყვი თანხმობა.

მე ვნავარდობდი ღრუბლებში და შენც წაგიყვანე,

განა რა არის ერთი ღამის ლურჯი ზმანება,

შენ სიყვარულის მომატარე ლაბირინთები,

ვერ მოვასწარი სიყვარულის შენთვის გამხელა...

ერთსტროფიანი (სატრფიალო)

 შეგუბებული დამაქვს 

ამ ჩემს ვენებში სისხლი 

და რომ წამოსკდეს, ვაჟო, 

შენაც წაგლეკავს, ვიცი.

  მე ყვითელ ფოთოლს ვგავდი იმ რაშზე/

და თეთრ რაინდად როგორ დამლანდე?/

ან რად მოხვედი ტრფიალის ,,ფერზე,''/

ან შენს რაინდად როგორ გამრანდე?!

გენათებოდა მთვარის შუქი

და ჩანდი თეთრად,

შენ ოქროსფერი გშვენოდა მეტად,

როცა მზის სხივი გაელვარებდა

და დაგინახე გმირად, რაინდად!

პარადოქსია, ისე მიყვარხარ, სუნთქვაც კი მიჭირს, 

არა და თავისუფლად უნდა ვსუნთქავდე,

პარადოქსია, რომ ცხოვრება ძალიან მიმძიმს, 

არადა თუ გიყვარს, საჰაერო ბუშტივით უნდა დაფრენდე,

პარადოქსია, უბედური ვარ, არა და ბედნიერი უნდა იყოო, ასე ამობენ.

დავიშანთე სიყვარულით (სატრფიალო)

 დავიშანთე სიყვარულით,

დღე და ღამე ამერია,

მოხვედი და მომიტანე

თეთრზე თეთრი კამელია,

 

შენი ტუჩის გემო ვიგრძენ,

ახლა გრძნობაც ამერია,

შენ მიყვარხარ თუ ყვავილი,

ხელს რომ მითბობს -  კამელია.