ბავშვი ხარ, ჩემო, ზეცა გიდგას მაგ ლურჯ თვალებში, 

მითებითა და ლეგენდებით, ამირანი ხარ,

დარდების ქარი გცემს მკერდზე და ლამაზ სახეში,

მაინც სიკეთის, სათნოების ბილიკს ადგახარ.

გულში გინთია ტრფობის ცეცხლი, არ ინავლება,

რა ბედენაა, რომ იცხოვრო უსიყვარულოდ,

დიდი კაცები ხომ რჩებიან მარად ბავშვებად,

ზღაპარში დარჩი, ოცნებაო, გულს მიმალულო.