რაც არ უნდა ვთქვათ, ხანმოკლეა ეს წუთისოფელი, დროის ფასი არ ვიცით და ხშირად უაზროდ ვფლანგავთ, მაშინ როცა გაფაციცებული უნდა ვიყოთ, თითოეული წამი სიკეთისთვის გამოვიყენოთ, საგზალი წავიყოლოთ იმ ქვეყანას წარმავალებმა. მახსოვს ბავშვობაში ხშირად ვეცემოდი, ხუთსართულიან სახლში ვცხოვრობდით მეხუთე სართულზე, სანამ ავიდოდი, ლიფტი არ იყო, კიბეებზე ასჯერ დავეცემოდი, მუხლები სულ გადატყავებული მქონდა და არ ვიმჩნევდი, ავდგებოდი, მაინც ზევითკენ მივიწევდი, იქ ხომ ჩემი მშობლები მელოდებოდნენ, ასეა ჩვენი ცხოვრება, ვეცემით, ვდგებით, მაინც ვაგრძელებთ გზას, მერე კი წავალთ ჩვენს დამბადებლებთან, სანამ აქ ვართ კი არ შევიმჩნიოთ დაღლა და ტკივილები!
და ახლაც ისევ, ვეცემი, ვდგები,
გული სიყვარულს და ალერსს ითხოვს,
თუმცა ვიგემე ტკივილი ბევრი,
ბრძოლას მოვიგებ, მაინცა ვფიქრობ.
მაია დიაკონიძე
3.12.2021წ
No comments:
Post a Comment