მინიმა

 აღარავინ აღარ მიხმობს,

არც ხმა ისმის ზარის შორით,

ვიძირები ,,ტიტანიკი"

ისევ წყალში, სხვათაშორის.

მაია დიაკონიძე

29.11.2022წელი

ამ ჩემს თვალევს შეერია სევდა

 ამ ჩემს თვალებს შეერია სევდა

და ლურჯ ზღვებზე სასეირნოდ მიხმობს,

ტალღა მკერდზე სანაპიროს სცემდა,

და ეძახდა, ,,რად ამრიე, გიჟო!

რად მომიხმე, არ გიყვარდი თუ კი,

თუ გიზიდავს პლიაჟზე ქალის კაბა",

მე კი ცხადლივ დავინახე მუნკის

,,კივილი" და ჩამოეშვა ფარდა.

 დგება ზამთარი, იყინება ირგვლივ ყოველი,

აქაც ბარშიაც ხელგაშლილი, ღიმით მოვიდა,

და რას დააკლებს ამ ქვეყანას თოვლი სოველი,

თუ მზე ჩამოდის ყოველ დილა მაღლა გორიდან.

ჩამოცურდება და წითელი კაბა აცვია,

მანათობელი ისღა რჩება ჩვენი სულების,

არ შეგვეპაროს ამ გულებში ყინვის ბაცილა,

თორემ სხვა ყველა ხომ გახდება ჩვენთვის სულერთი.

უშენობის წლები (სატრფიალო)

განა უშენობის წლებმა, 

მე არ გადამღალა, ფიქრობ,

გულზე გადიარა ძეწნამ,

აღარ შემარჩინა სითბო.

სულში ჩამალული დარდი,

მხოლოდ ლექსის ბწკარებს ვანდე,

ზევით შავ ღრუბლებში ადის,

გზები დამიბურა ცამდე.

ახლა შემოდგომის ფიქრებს

ვეღარ მოვიცილებ ალბათ,

ისევ უშენობა მიტევს

და შენც არ მიტოვებ სხვა გზას.

ვარდ-ყვავილებს ვედარები, 

ცისა ფერთა, განა მზისფერს,

და მეც ვფიქრობ, აი, რატომ,

გული მხოლოდ ცისკენ მიწევს.

ამიტომაც ლურჯ ღრუბლების 

კიბეებზე ავალ-დავალ,

ჩემი თავის პატრონი ვარ,

იმ ქვეყნადაც მარტო წავალ.

თუ ამრიე, ქარო, ფიქრში,

თუ ფოთლების შემხვდა რია,

იმ ჩემს წითელ ყვავილს განდობ, 

გზა-კვალი  რომ ამირია. 

სახუმარო, იმერულად სხარტულა

 გამომიწვიეს მგონი დუელში,

ვხედავ შავ ღრუბელს, ხანაც ალისფერს,

შემომეშველეთ, მეცით ნუგეში,

სანამ ეს ზეცა სულ არ აირევს.

გუგულის ბარტყი მოხვდა ბუდეში

და გადაგდებას ჩემსას აპირებს.

,

შენ, ოქროპირო! (პატრიოტული)

 შენ, ოქროპირო!

შენ ოქროპირო, რად არ მანდობ ვენახს და ზვარეს,

გაგცრუებია იმედი და არ გჯერა ჩემი,

დაღონებული, ფერგამკრთალი მიმდგარხარ კარებს,

შენი ჩუქურთმა ხელნაკეთი ასე რომ შვენის.

ხმაც ჩაგწყვეტია, აღარ მღერი ,,ურმულს" და ,,ლილეს",

ჯადოსნურ დილას სევდით გასცქერ, ქვეყნის დარდებით,

და დანთებული სანთლით ხვდები ხვიარა ბინდებს,

დაგსველებია მლაშე ცრემლით მკრთალი ღაწვები.

რა გითხრა, ჩემო, რა ბილიკით მოვიდე შენთან,

იქნებ შენამდე გზა გავკვალო სადმე ზღაპრიდან,

ანდა სიზმარი, რომ ვხედავდით, ლამაზს და ფერადს,

ფასკუნჯის ფრთებზე შემომჯდარი საით გაფრინდა?!

,,გაფრენილს ვეღარ დაიჭერო", უთქვამთ ჩვენს ძველებს,

მაგრამ რა ვუყოთ ამ ჩვენს ნდომას, ამ ჩვენ წადილსაც,

კვლავ გაანათებს ლურჯი ზეცა ამ სახლის კედლებს,

თუ დაიჯერებ ძალს და ჯადოს ქართულ ზღაპრისას.

მაია დიაკონიძე

27.11.2022წელი

საით მიფრინავ, ნაზო ნიავო?! ( პატრიოტული)

საით მიფრინავ, ნაზო ნიავო,

მოელამუნო გინდა ყვავილებს,

უსახელოთა საფლავებისთვის,

უფალი, ალბათ, ყლუპ-ყლუპ გარიგებს,

რომ შევსვათ წყარო ჩვენ უკვდავების,

აბა, ეს გმირნი ჩვენ ერმა ზარდა,

ძალი გადმოვცეს ჩვენ მიტევების,

აბუსერიძეთ გვიდიდოს სხალთა.

გაშლილ ველებზე გაინიავე,

და დაგვილოცე გლეხკაცის ხელი,

ავსებულია დოქი პირთამდე,

სისხლსავსეობა მოგვეცი ჩვენი.

მოგვეცი რწმენა, ნიჭი, არსობა,

რომ შევიმეცნოთ გენი ქართველთა,

გამოგვიგზავნე ჩვენ მახარობლად,

შთამომავალი დიდ არაგველთა.

.

მინიმა

 მსუსხავი გრძნობა შემეყარა დილიდან ჭინჭრის,

ასე მგონია, ორღობეში რომ დამწვას, მიცდის,

უნდა, ვით ადრე, ამიჭრელოს ფეხები წითლად,

მერე კი მთელი ცხოვრების გზა გამომყვეს ფიქრად.

თუკი, პოეტო, დაგენანა შენ ჩემთვის ლექსი,

უკვდავყოფაა იგი ჩემი, აღდგომა, მსგეფსი,

მარადიული ვყოფილიყავ მინდოდა მდედრი,

არ შემხვედროდა ჩვეულებრივ მოკვდავთა ხვედრი.

ხშირად არ გვესმის დედის და მამის,

და თაობათა კონფლიქტებს მარადს,

მოვიშველიებთ საბუთად განსჯის,

და ამით თითქოს ვიმართლებთ თავსაც.

იმედი

იმედი

მოათრევს ეს დღეც ბნელეთის ნაფლეთს,

გულში ტკივილად, სიმწარედ მოდის,

ზარებს რომ უნდა რეკავდეს მნათე,

ვერ ავუდივართ მთისხელა ლოდინს.

ამასობაში გაცვდა ხმლის წვერი,

როგორც ეს გული ჩაქრა, ჩაჟანგდა,

გავსებულია ფილტვები მტვერით,

აღარ გვაწვდიან ლამის ჟანგბადსაც.

თითო კაცებმა ვერ ვზიდეთ ტვირთი,

ვერ შევუდექით მამულს ატლანტად,

დრო კი ულმობლად შუქივით მიდის,

და უცებ თვალმა სხივი დალანდა,

გამოარღვია ღრუბლების ფთილა,

,,მრავალჟამიერ" ერს გადმოსძახა,

და უსასრულო სიკეთის ნიშნად,

ჯვარი რწმენისა მწედ გარდმოგვსახა.

მაია დიაკონიძე

26.11.2022წელი

,,როგორც თვალი შორს, ისე გულიც შორსო." (ანდაზა), ანტიანდაზა, ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

,,როგორც თვალი შორს, ისე გულიც შორსო." (ანდაზა)

ანტიანდაზა

დრო და მანძილი არაფერს არ ცვლის,

როცა გაქვს ვინმეს ნდომა, სურვილი,

მზეცა და მთვარეც ხომ მთვარე-მზეობს,

თუნდ ღრუბლით იყოს შემობურვილი.

დრო და მანძილი ძნელად ცვლის ჩვენს აზრს ,

როცა გვაქვს ვინმეს ნდომა ~ სურვილი;

მზეცა და მთვარეც ხომ მაინც გვიყვარს ,

თუნდ ღრუბლით იყოს შემობურვილი .

მერე რაა, თუკი ჩემგან შორსა ხარ,

მე არასოდეს არ მეშორები,

თუმც იმ ბიბლიურ ევას მოჰგავხარ,

ადვილად გჯერა გველის ჭორები.

ჭორი, – შავ ღრუბელს მიაგავს ცაზე,

მათაც გაფანტავს დროის ქარები,

ვისაც უყვარხარ, – არ გაგცვლის სხვაზე,

და თუ უყვარხარ, – სულ ეყვარები.

ელგუჯა ციგროშვილი

ქ. თესალონიკი, 3.07. 2022წელი

მინიმა (სატრფიალო)

ჩემთან ხარ, ჩემთან ყოველთვის,

უშენოდ არ მაქვს არც წამი,

შენთან იმიტომ მოვედი,

რომ იყო ჩემი წამალი.

მინიმა

 ვისთვის ოქრო – გიშერი ვარ,

ვისთვის ეკლიანი ვარდი,

მეგობრობას მიგებ ხიდად?!

სხვა არაფრის გვქონდეს დარდი.

მე მეგონა, რომ... (სატრფიალო)

მე მგონა, რომ მართლა გიყვარდი,

მართლა გიყვარდი და არ ხუმრობდი,

ყველა ვარსკვლავი, ის მილიარდი,

რომ იყო შენი, კირითხუროსი,

ჩემთვის გინდოდა, ჩემთვის ანთებდი,

ვით ლამპიონებს ბნელ შავ ქუჩებში,

მაგრამ ვხედავ, რომ შენც დროს დანებდი,

და გაელვება ისე უცაბედი,

ვით ამოფეთქვა ერთი ვულკანის,

ვით მეტეორის ჩამოქროლება,

იყო შედეგი ჩემი მუდარის,

მაგრამ ღირდა კი ჩემს შებრალებად?!

რომ კიდევ მეტად გეგრგვინა ცაზე,

რომ გაგელეწა ლექსების კალო,

და თუ კი მაინც ამიყვან ბანზე,

დავსხდეთ და ცაში ვარსკვლავნი ვთვალოთ.

,

,

,

მე მგონია, რომ (მინიმა)

მე მგონია, რომ დიდ სიყვარულს არა აქვს ფასი,

რომ ის უძირო ყულაბაა, ვერ ამოავსებ,

რამდენიც გინდა ჩაამატე გრძნობები შიგნით,

სად ეტევაო,ეს ამდენი, ამასღა იტყვი.

უ შ ე ნ ო ბ ა, ავტ, ზაზა ფელიშვილი, ექსპრომტად პოეტისა და მხატვრის, მაია დიაკონიძის ლექსისთვის ,,ჩემი სახლის წინ ალვები დგანან"

 1473. უ შ ე ნ ო ბ ა

( დაწერილია ექსპრომტად პოეტისა და მხატვრის, მაია დიაკონიძის ლექსის ,,ჩემი სახლის წინ ალვები დგანან" წაკითხვისას)

შეივერცხლნენ ხეები და

ცივა წერეთელზე, ცივა...

შენს ქუჩის გზას გავყვები და

უშენობა ისევ მცივა...

შენი ფანჯრის ძირში ვერხვებს,

უშენობა დაუგდიათ,

ჩემნაირებს ვუმზერ ბევრ ხეს,

მათაც ცუდი გაუგიათ...

გაუგიათ მარტოობის

და სევდების ნაბიჯები...

უშენოდ და მარტოდ მოდის

ეს ზამთარი... გავგიჟდები!!!

უშენობამ შეგვამცივნა

მე და ვერხვებს! მე და ჭადრებს!

ზამთარმა და გრძნობამ ცივმა

დარდის ფხალი შემაჭამეს...

24.11. 2022 წ. სოფ. ქიწნისი.

ზაზა ფელიშვილი.

1474. ზამთრის ივლისი

( კარგ მეგობარს, მხატვარსა და პოეტს მაია დიაკონიძეს)

მშვიდი რომ ხარ, როგორც სიო,

მიტომ მშვენობს თბილისიო,

სადაც ცხოვრობ იმ ქუჩის ხალხს

უკვირს ზამთრის ივლისიო...

ეს შენ,

ეს შენ,

ეს შენ მზეობ

და ცის ფერად იცინიო!!!

24.11.2022 წ. სოფ. ქიწნისი.

ზაზა ფელიშვილი

1475. მაი-ქალი

( ისევ მაია დიაკონიძეს )

არ გსურს ფუნჯი გიტარაში

,,გაცვლით კურსით" გაგიცვალო?...

თქვა: ,,არც მხატვარს, მით მუსიკოსს,

ვერანაირშესადარო!!!"

აბა კარგად შემომხედე

ვინმე ხელოვანი ვარ რო???

შენა ხატე,

შენ იმღერე

კარგო ხელოვანო ქალო!

მე? მე არც კი დავიჯერებ

,,კარგად წერსო," რომც თქვან ხვალ რო...

შენ იმღერე,

შენ ხატე და

ლექსიც შენ თხზე მაი- ქალო!!!

24.11. 2022 წ. სოფ. ქიწნისი.

ზაზა ფელიშვილი

1476. ოქრო- გიშერი

( მაია დიაკონიძეს )

ეს დღეც შენია ის დღეცა,

შენს სახეს ირეკლს ისევ ცა,

,,ქალი მაჩუქე!"--- შენს თავს მთხოვს

ცა და რა უნდა მიმეცა?!

თუ არ მოიშლის მაგ თხოვნას,

არ გავუბრაზდე კიდეცა...

ჩვენი მზე არის მაია,

სხივითაც გვიყვარს... ისეცა!

სამკაულია და ცაო

ვერ მოგცემთ ოქრო- გიშერსა!!!..

24.11. 2022 წ. სოფ. ქიწნისი.

ზაზა ფელიშვილი.

დათალხულ ქუჩებს მივუყვები...

 დათალხულ ქუჩებს მივუყვები მძიმე ნაბიჯით,

არ მინდა სევდა, ვიცი ზოგნი შემაჩვენებენ,

ვის უმზერს ახლა ეს მთაწმინდა ახალ სამხილით,

ვიჭერ დარდების, ფიქრის, ოხვრის ცალ-ცალ სეგმენტებს.

კვლავ დაოთხილი გარბის ჩვენგან დრო უსასრულო,

ვერ მოვასწარით ლაგამზე რომ მოვქაჩოთ ხელით,

და როგორც ადრე, შემოვძახოთ იქნებ ,,მაყრულო",

გამოჩნდეს ვინმე, მოაბრუნოს ჟამთასვლის ცხენი.

ლამფას ვუცქერი

 ლამფას ვუცქერი, ბებია რომ ანთებდა ხშირად,

ჩამოგვივლიდა, დაგვხედავდა ღამით საწოლში,

ჩვენს უკითხავად, ულმობელად დღენი მიდიან,

მომნატრებია, ბებო, შენი ძროხის მაწონი.

მიდიან ბინდში აჩრდილები, შენც აქ ხარ ვიცი,

და გადასცქერი ეჭვის თვალით უნაბის ხეებს,

თვალით მაჩვენებ, სჭირდებაო ამ ხეებს გასხვლა,

არ ვარ მართალი, მაინც ვიცი, არ შემაჩვენებ.

დაპატარავდა ეს სახლიც და იმისი ეზოც,

აქ მარტოობამ, უშენობამ გაშალა ფრთები,

თუ გადავიტან ამ წვიმების თავლაფსხმა სეზონს,

შინ დავბრუნდები სიყმაწვილის კამკამა გზებით. .

ჟამთმდინარებას მივყვებით

ჟამთმდინარებას მივყვებით და ახედვა ზევით,

არა გვჩვევია, გვეზარება და არ გვიზიდავს,

და მხოლოდ როცა იშვიათად მარტონი ვრჩებით,

გარდავიქმნებით ცელქ სიოდ და ლამაზ მზის სხივად.

 

მაშინღა ვფიქრობთ, იქნებ მოსვლა დავაგვიანეთ,

ან იქნებ ადრე დავიბადეთ ამა ყიამეთს,

მაგივრად იმის, რომ ზეცაში რაშით გვეფრინა,

ვაგებთ სოროებს და  მიწის ქვეშ ვითხრით გვირაბებს.

რომ უფრო მეტად ჩავიძიროთ ყოფითის ტევრში, 

რომ არ იფრინონ იკაროსის მსგავსად ეტლებმა,

ან მზის შეხედვას, ამ ცის, მთვარის რად უნდა ბევრი,

სიყვარულისთვის ნეტავ დრო რად  არ გვემეტება?!

ჩემი სევდა (სატრფიალო)

 ჩემი სევდა მთებს ფიფქებად შეეფინა,

ვინა თქვა, რომ შავი არის სევდა,

გზა და კვალი ჩაიხერგა, მეც მეწყინა,

თოვლი მაინც უსასრულოდ დებდა.

ბავშვებს თვალი იმ მთებისკენ დაეჭირათ,

ქარი აქაც მოიტანსო ფიფქებს,

გამდნარიყო თეთრი თოვლი მთაზე დილას,

მზე აფენდა მწვერვალებზე სხივებს.

გზა გაიხსნა და იმ დღესვე დამიბრუნდი,

ჩემო დიდო საფიქრალო, სევდავ,

და ლოყები ამიჭრელე თოვლის გუნდით,

და ის თოვლი კარგად მახსოვს დღესაც.

მაინც ეს ტუჩდაბზეკილნი (სახუმარო)

 მაინც ეს ტუჩდაბზეკილი ქალნი რაღაში სჭირიათ,

რომ ვუყურებ, მგონია რომ წყლიდან თევზნი მიღიმიან,

წამწამები დაიგრძელეს, ეს ბოტოქსი რა ჭირია,

წარბნი ისე აუზიდავთ, პირს მადგება სიცილია.

ფეხებიდან აიჭრეს და ხორცი თეძოს მიამატეს,

ვეღარ ნახავ მათ სხეულზე ვეღარც ნაოჭს, ვეღარც ხალებს,

ალბათ, აძლევთ გარდაქმნები ლამაზ ქალებს სითამამეს,

უკიდებენ ფეისბუქზე მამაკაცებს ცეცხლის ალებს.

ააჭრელეს ფოტოშოპის სახეებით ყველა გვერდი,

აღარ დარჩათ თითქოს უკვე საზრუნავი ამის მეტი,

და არ ახსოვს აღარავის ჩვენს პაპათა ფრაზა ერთი,

(ხელში ტკბილს რომ მოგვაწვდიდნენ), – ასე ტკბილად დამიბერდი. 

,

ერთხელ მოვდივართ ( მინიმა)

 ერთხელ მოვდივართ და ერთხელ ვკვდებით,

და რადგან ერთხელ ვიცოცხლოთ უნდა,

არ აგვირიოს ეშმაკმა გზები,

ღვთის ნაკვალევზე ვიაროთ მუდამ.

ვხედავ, რომ...

ვხედავ რომ მზერა ჩემთა თვალთა წყალში იხრჩობა,

სისხლიანი მზე შეცურდება ჩქერში ნილოსის,

და არა ჰყოფნით მობანავე ბავშვთა ზრდილობა,

არ მომებლანდონ, ფსკერზე დავრჩე, თუ კი ვიხრჩობი.

იქნევენ ხელებს,მეც გამირბის თვალები სადღაც,

მინდა რომ ავცდე იმ სუყველას დრო და სივრცეში,

იქნებ ხელახლა დავიბადო გუგულის ბარტყად,

ამ ჩემს სიცოცხლეს სხვა გადაყრილ ბარტყებს მივცემდი.

არ შევდივარ არასდროს... (მინიმა) სატრფიალო

 არ შევდივარ არასდროს ბრძოლებსა და კამათში,

რაც ჩემია, ჩემია, ღმერთი მაინც მარგუნებს,

თუ არადა წაღება არ მჩვევია ძალათი,

ვუთმობ სულის ყვავილებს უძღებ ფატმან ხათუნებს.

 ვწევარ კუბოში და მაყრიან ირგვლივ ყვავილებს,

ერთადერთმა შენ მომიტანე წითელი ვარდი,

ცივ ხელისგულში მოწიწებით, ნაზად  ჩამიდე,

მაგრამ ვიგრძენი, სიყვარულად და სისხლად წამსკდი.

მე არ მინდოდა განშორება და ვიცი არც შენ,

მაგრამ რა არის შეყვარებულ სულთა სიშორე,

შენ ხომ ამქვეყანად მოსაგონრად ჩემს თვალთა დარჩი,

მე არ მიღირდა აქ უშენოდ უქმი სიცოცხლე.

 

და დავადექი გზას, რომელიც მომიყვანს შენთან,

შენს გულში მარად დავრჩები და მარად ვიცოცხლებ,

თუ ჩემს ხელისგულს, ცივს, გაყინულს სათუთად გაშლი,

წაიღე ვარდი, - ჩემი სისხლი  და მომიგონე.

სულში ღამდები, თენდები! (სატრფიალო, მინიმა)

 სულში ღამდები, თენდები,

არასდროს არა მყოფნი,

ცით გადავყარე ღრუბლები,

რომ იყო ჩემი მდომი.

კარგად შემხედო, მიწამო,

ჩემო ავდარო, დარო,

კლდენი დავლაშქრე ციცაბო,

ცაში რომ ამიტანო.

როგორ მანაზებს (სატრფიალო)

როგორ მანაზებს ოქროსფერი ხეების თრთოლვა,

წვება ჩემს გულში ქარვებად და ზურმუხტ-ლალებად,

შენ გელი ისევ, სიყვარულით აღსავსე მოხვალ,

და მომახურებ წითელ-ყვითელ ფოთლებს საბნებად.

რომ ჩემს ნაზ სხეულს ამ სიცივემ არ გაჰკრას ბრჭყალი,

არ დაათოვოს ყინულებით სავსე ზამთარმა,

ამ რას დამაკლებსქარიშხალი, შუქივით მალი,

ყინვის დედოფლის სუსხიანი მწე და ამალა.

მე კი, მზის შვილი, მზეს ველი და ამითღა ვცოცხლობ,

მზე ხომ ოდითგან, გაჩენილა კაცთა იმედად,

მოთოვოს მთებში, ოღონდ, ღმერთო, გულში ნუ მოთოვს,

ირმისთვალება გაზაფხულიც მალე იქნება.

მინიმა

 ვკვდები მე შენი სიყვარულით,

უფალს ვთხოვ კდემით, 

რომ გამომასხას 

მოსაფრენი შენამდე ფრთები.

სიმღერა (ხალხურ მოტივებზე)

 დაფხრეწილი კაბის კალთა

ზევით ამაქვს რონინ-რონინ,

თუ ამან არ გამიმართლა,

ქვევით ჩავალ თეთრი ჩოხით.

შევალ, თითქოს იქა მიჯობს,

ფრთამოტეხილს რომ არ ვგამდე,

იქნებ იქაც არ მიმიღონ 

და მზესავით ამოვბრძანდე.

 გული დამწყდა, რომ არ გიყვარდი, არ მცნობდი თურმე,

და ძველ სიყვარულს მისტირიხარ,და არცა მალავ,

ვით შეუძლია ადამიანს მართავდეს ურემს,

და რაშზე მჯდომის მოვერცხლისფროს მისდევდეს ბალთას.

მე, შენ და მთვარე (სატრფიალო)

 მე, შენ და მთვარე, საოცარი იყო საღამო,

ღრუბლებში ფრენა, დაუვიწყარ კოცნათა კვალი,

და ლურჯი სიო, ალერსივით ნაზი, საამო,

 ქვევით სახლთაგან წამოსული სითბო და კვამლი..

და ისევ გვიხმობს ჩვენ წარსული, ნაზი, ნეტარი,

ვერაფერი შლის დროს გარდასულს, რჩება ჩვენ ორში, 

შენ ისევ მიხმობ, ისევ მელი, ისევ მეძახი,

და უშენობა მე არ მიღირს ორიოდ გროშიც.

რატომ მითხარი?! (სატრფიალო)

რატომ მითხარი?!

,,ღმერთად მიწამე!", შენ, უღმერთოვ, რატომ მითხარი,

რად მაყიალე ეკლიან და სუსხიან გზებზე,

მე სიხარულის ვერ მივიღე ერთი მისხალიც,

და ტანჯვა ვშობე იის ნაცვლად პიტალო კლდეზე.

ჩამოძონძილმა მივაღწიე ჩემდა სამარეს,

შიგნით ჩახედვაც გულს მიწვრილებს, მაჟრჟოლებს,მზარავს,

ველოდი შენგან წითელ ვარდებს, ტიტებს, სმარაგდებს,

ცარიელია ამქვეყნიურ სიამეთ ძარა.

მე დათოვლილი მთების შვილი ვიყავი ერთი,

მეგონა, გულში მიყვაოდა ედელვაისი,

შენ ალბათ გინდა გათხრილ საფლავს მიაგდო ბელტი

და სხვა ბაღებში ყნოსო ვარდი ნაზი მაისის.

,,ღმერთად მიწამე!", რად მითხარი, თუ არ გიყვარდი,

კერპი რომ იყო, ამისათვის არ გყოფნის ძალა,

მე ყველა შენზე მოგონებას დავწვავ დილამდის,

და ყველა შენს ყალბ სამკაულებს ცეცხლს მივცემ მარადს.

მაია დიაკონიძე

21.11.2022წელი

რატომ მითხარი?! (სატრფიალო)

.რატომ მითხარი?!

,,ღმერთად მიწამე!", შენ, უღმერთოვ, რატომ მითხარი,

რად მაყიალე ეკლიან და სუსხიან გზებზე,

მე სიხარულის ვერ მივიღე ერთი მისხალიც,

და ტანჯვა ვშობე იის ნაცვლად პიტალო კლდეზე.

ჩამოძონძილმა მივაღწიე ჩემდა სამარეს,

შიგნით ჩახედვაც გულს მიწვრილებს, მაჟრჟოლებს,მზარავს,

ველოდი შენგან წითელ ვარდებს, ტიტებს, სმარაგდებს,

ცარიელია ამქვეყნიურ სიამეთ ძარა.

მე დათოვლილი მთების შვილი ვიყავი ერთი,

მეგონა, გულში მიყვაოდა ედელვაისი,

შენ ალბათ გინდა გათხრილ საფლავს მიაგდო ბელტი

და სხვა ბაღებში ყნოსო ვარდი ნაზი მაისის.

,,ღმერთად მიწამე!", რად მითხარი, თუ არ გიყვარდი,

კერპი რომ იყო, ამისათვის არ გყოფნის ძალა,

მე ყველა შენზე მოგონებას დავწვავ დილამდის,

და ყველა შენს ყალბ სამკაულებს ცეცხლს მივცემ მარადს.

მაია დიაკონიძე

21.11.2022წელი

შემომეშველე, მეგობარო! (მინიმა)

 შემომეშველე, მეგობარო, შემომეშველე,

ხელი მომეცი, ეს შეხება იყოს მარადი,

მე სიყვარულის სტრიქონების ვარ ის მეთევზე,

რომ არ ღალატობს მეგობრობას კუბოს კარამდის.

მინდოდა, რომ

 მინდოდა, რომ სულ მეცეკვა 

ვალსი, ტანგო, ფოქსტროტი,

ამ ცხოვრების ამოცანებს,

ვფიქრობდი, რომ ამოვხსნი,

მაგრამ ახლა დაღლილობამ

ხორცში, სულში მიწია

და შემოვრჩი თქვენს იმედად,

გალაკტიონ, ტიციან.

დილის ექსპრომტი, ციკლიდან: ,,ს ა ტ რ ფ ი ა ლ ო" , ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 დილის ექსპრომტი

ციკლიდან: ,,ს ა ტ რ ფ ი ა ლ ო"

გულის გამათბობელო,

თვალის ჩინის ნათებავ,

უფლის გამოგზავნილო

ხორცშესხმულო ხატებავ.

ჩემი ფიქრის მოწილევ,

სიზმრის თანაზიარო,

კოცნით დახუნძლული ვარ, –

მინდა გაგიზიარო.

სატრფიალო სიტყვების

მსურს მოგართვა აკიდო,

სიტყვა საფერებელი –

ყურს კუნწულად დაგკიდო.

სიხარულის ელვებად

შენს თვალებში ვიალო,

არ მოგაკლო ვარდები –

თეთრი ვარდის ტრფიალო!

თესალონიკი, 19. 11. 2022 წელი

ექსპრომტად იუბილარ მედეა უძილაურს! ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ექსპრომტად იუბილარ

მედეა უძილაურს !

1 . შენ არასოდეს

ჰგავდი მიწიერს ,

ლამაზ ოცნებებს

მწყემსავდი ცაში ...

და ეხლა , როცა

წლებმა გიწიეს ,

თმაში ჭაღარით

კვლავ დარჩი ბავშვი .

2 . დროის ქარბუქი

წარსულს მინამქრავს , ~

იქ , მოგონებებს

ტკბილადა სძინავს ...

მაგრამ შენ მაინც

ჰგავხარ მინანქარს ,

ძველებურად რომ

ელავს და ბრწყინავს .

3 . არ გაურიო

ბზარები ხმებში

და ვერც ცხოვრება

შეგიცვლის იერს ...

დარჩი ღრუბლებში , ~

შენს ოცნებებში ,

ნუ შეერევი

ცოდვებს მიწიერს !

ელგუჯა ციგროშვილი .

თესალონიკი . 14 . 04 . 2017 წელი .

წვიმდა, წვიმდა

 წვიმდა, წვიმდა, და არაფრით გადაიღო,

ჩამოიქცა ლამის მთელი ზეცა,

შენს თვალებში მაინც მზე და მთვარე იყო,

ვერაფერი ვერ უცვლიდა ფერსაც.

წვიმდა, წვიმდა, მოჟღურტულე ჩიტუნიებს,

ფოთლების ქვეშ მოენახათ ბინა,

მე და შენ კი განა წვიმა გვაშინებდა,

ერთად ყოფნის  სიხარული გვჭირდა.

ჩემო დილის მზის სხივო! (ექსპრომტი), ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 დილა მშვიდობისა, ჩემო დილის მზის სხივო!

1. გულის გამათბობელო,

თვალის ჩინის მატებავ, უფლის გამოგზავნილო ხორცშესხმულო ხატებავ! 2. ჩემი ფიქრის მოწილევ, სიზმრის თანაზიარო, კოცნით დახუნძლული ვარ, მინდა გაგიზიარო! ელგუჯა ციგროშვილი თესალონიკი, 19.11. 2022 წელი

მამას!

 შენ შემოჰფანტე თეთრი თოვლი ჩემთან ამ დილას,

ბარდნიდა ისე, უთოვია არასდროს ოდეს,

შენა ხარ ალბათ ეს ზამთარიც, ჩემი ნათლიაც,

შენი შვილობა დამანათლე (ნათელი გქონდეს).

მკრთალ ნაფეხურებს მოვყვებოდი მე შენსას თოვლში,

ცა აირია, ქარაშოტმა დაჰბერა ცივმა,

მე შენს ლოდინში ფანჯარასთან  ვდგავარ, კვლავ ნორჩი,

ისევე მოხვალ, მომიხატავ იებით მინას.

 

მოხვალ და ზაფხულს ჩამისახლებ ნაზამთრალ სულში,

ააბრიალებს მზის სხივები ოცნების ნაპირს,

და შენს ნაჩუქარ ფერად ფანქრებს მოვიწყვდევ მუჭში,

დაბადების დღეს მომილოცავ ისევე, მამი!

სონეტი

მე არეული ფიქრი ვარ შენი,

და ვარსკვლავებად მოვდივარ ცაში,

ხან დაგატყდები მეტეორებად,

როგორც ფიფქები მოწყენილ ზამთრის.

ავტალახდები მინდორი, ეზო,

ჩავირეცხები რიონში, მტკვარში,

და როცა ჭიქით წყალს მოგაწვდიან,

ჩემს გემოს იგრძნობ წვეთებში მაშინ.

ჩვენი სხეული, ჩონჩხი და წყალი,

ჩონჩხს დამარხავენ, შეხედე ჩანჩქერს, -

გაუსწორე ჩვენს სულებს  თვალი.

რა არის ცრემლი?!

რა არის ცრემლი,წამოსული ზეციდან ნამი,

და ჩვენს თვალებში არეკლილი თავსხმა წვიმები,

იმიტომ ვტირით,  დაგვრჩა მშობელთ, წინაპართ ვალი,

გვაწვება მხრებზე, შუბლს გვიცვარავს ოფლის მძივებით.

შეინახეო, ხელის გულზე ატარე ეს ცა,

ეს მიწა-წყალი, დიდ შოთას რომ ფეხით უვლია,

ვინც რომ ზვარს ჰყიდის, ფესვებს აჭრის მოტირალ ვენახს,

ის მკვლელი არის საქართველოს, დიდი ილიას! 

თეთრი ვარდები (სატრფიალო)

თეთრი ვარდები

თეთრი ვარდები, — სიყვარულის ერთი მიზეზი,

შენს მორთმეულებს აეწიათ თანდათან ფასი

და რომ გეგონა შენ რაღაცა მცირე, მიზერი,

იმ ვარდის ფურცლით შევავსე და ვიგემე თასით

შენი განწყობა, შენი სული, შენი სიკეთე,

მოგონებებმა იფეთქა და არაფრით გაქრა,

ნეტავ რა არის ჩვენი სულიც, ერთხელ იელვებს

და შემომხვდები თეთრ ვარდებით აღსავლის კართან,

მაია დიაკონიძე

19.11.2022წელი

 

სამშობლოს!

არ ვიცი, რატომ, ქუხდი და წვიმდი,

რატომ ფეთქავდი მაჯებში ვენად,

ათასწლეულებს ხელდახელ ქმნიდი,

შენ იყავ ჩემი სისხლიც და ვნებაც.

გირწევდი აკვანს, ვხარობდი ვაზად,

ხან გეხვეოდი მე თვითონ ჭიგოდ,

სულს დაგითმობდი სიცოცხლის ფასად,

.შვილებისაგან შენც ამას ითხოვ.

ეს პატიება! (სატრფიალო), ,,გაცივდა გული", სიმღერა დაწერა და შეასრულა გიული ერგემლიძემ

 ეს პატიება

გაცივდა გული, თუ ყინულის ლოლოდ გადიქცა,

შემომეშველე, თუ გინდა რომ ისევ დაადნო,

შენ მე გსახავდი სიყვარულის სუნთქვა-არილად,

მიღალატებდი, არ მეგონა, ალბათ, არასდროს.

მაგრამ არ იყავ, როგორც ვხედავ, უფალი- ღმერთი,

შენც შეგპარვია ჭია ცოდვის, ურცხვად ღალატის

და თუ ოდესმე გაპატიე, იფიქრე ერთი, –

რომ ყველა დაღმართს ამ ქვეყანად მოსდევს აღმართი.

თუ სიყვარულში გაერია, რაც არ შეჰფერის,

თუ ყველა ხატი შენი სახის იწვის, გიზგიზებს,

თუნდ გაპატიო მე მოკვდავმა, დიდი ღალატი,

იმედი გაქვს, რომ სასუფევლად ღმერთი მიგიღებს?!

არ ვიცი მართლა, რაა ჩვენი ბოლო და წერა,

რა აწერია ჯოჯოხეთის დახშულ კარებს და,

შენი შემწე და გადამრჩენი იყოს უფალი,

ეს პატიება ჩემს ძალებს კი აღემატება.

მაია დიაკონიძე

18.11. 2022წელი

ელგუჯა ციგროშვილის მოკლე ბიოგრაფია

  პოეტი - ემიგრანტი, ელგუჯა  სტეფანეს  ძე  ციგროშვილი, დაიბადა საქართველოში, ქ. თელავში, 1953  წლის  3  ივლისს. დააამთავრა თელავის სახელმწიფო პედაგოგიური ინსტიტუტის ისტორია–ფილოლოგიის ფაკულტეტი (1976 წ.) და თბილისის სასულიერო სემინარია ( 1993 წ.). სხვადასხვა დროს მუშაობდა წითელწყაროს რ-ნის სოფ. არხილოსკალოსა და ქვემო ქედის საშუალო სკოლების მასწავლებლად, ასევე,  წითელწყაროს განათლების განყოფილებაში, დირექტორის მოადგილედ თელავის სასოფლო-სამეურნეო ტექნიკუმსა და იყალთოს პროფტექსასწავლებელში;  რუსთაველის საზოგადოების თელავის რაიონული ორგანიზაციის (თავ-რე – გოგი შათირიშვილი ) პასუხისმგებელ მდივნად; დემოგრაფიული საზოგადოების კახეთის სადროშოს ( თავ-რე, მწერალი ლადო მრელაშვილი) პასუხისმგებელ მდივნად; თელავის სახ. პედაგოგიურ ინსტიტუტში კითხულობდა ლექციებს. 1994 წლიდან დღემდე, 28 წელი,  იმყოფება ემიგრაციაში,  საბერძნეთში, ქ.თესალონიკი. არჩეული იყო ქართული დიასპორის კონფედერაციის თავმჯდომარედ; 2010 წელს მან დაარსა და გახლდათ  ქ. თესალონიკის ვაჟა-ფშაველას სახელობის ქართული საკვირაო სკოლის  ხელმძღვანელი და პედაგოგი. 

2011 წელს მისი თაოსნობით ქ. თესალონიკში ჩატარდა  ,,ვაჟაობის" სახალხო დღესასწაული.

    იგი არის სამი პოეტური კრებულის ავტორი: ,,მე მოვინატრებ" , სატრფიალო ლირიკა  (თბილისი, 2022წელი, გამომც. ,,მწიგნობარი"), ,,ოღონდ ნუ დამიღონდები"( თბილისი, 2023 წელი, გამომც. ,,მწიგნობარი"), ,,მე ვარ ადამი", 100 რჩეული ლექსი (2023 წელი, შპს ,,გრადაციის" სტამბა")

 ელგუჯა ციგროშვილის ლექსები დაბეჭდილია: ლიტერატურული ალმანახი ,,ხორნაბუჯი" (2021 წელი, თებერვალი, N10) , საზოგ,- ლიტერ. ჟურნალი ,,ოლე"(2021 წელი, N 4) ლიტერატურული ჟურნალი ,,ანეული" , 2022 წელი, N 2) გაზეთი ,,გზა" (2023 წელი, 1 მარტი), ,,ლიტერატურული მესხეთი" (2023 წელი, დეკემბერი, N13).

ელგუჯა ციგროშვილი გახლავთ მრავალი პოეტური კრებულის თანაავტორი, ,,რომ არ მიყვარდე", 1, 2 ტომი (თბილისი, 2021, 2022), მინიატურული პოეზია, ტომი 2 (2022წელი),  ლექსის აკვანი, ტომი 9, 11 ( თბილისი, 2022, 2023 წელი), ,,21-ე საუკუნის პოეზია"(2023 წელი) და სხვა.

  2014 წელს  ელგუჯა ციგროშვილი ქ. თესალონიკის ემიგრანტთა შორის ჩატარებული ლიტერატურული კონკურსის ერთ-ერთი გამარჯვებულიც გახდა. 

  2022 წელს, როგორც წმინდა ნინოს ფესტივალის ლიტ. კონკურსის ერთ-ერთ გამარჯვებულს მას გადაეცა წმინდა ნინოს ჯვრის მედალიონი.

     ქ   2013 წელს, დაბადებიდან 60 წლის თავთან დაკავშირებით , საქართველოს დიასპორის სამინისტროსგან გადაეცა მილოცვის სიგელი, როგორც საპატიო ემიგრანტს. 

   2023 წელს ქ. თესალონიკში, სადაც ის ცხოვრობს და მოღვაწეობს ამჟამად, 2023 წლის დეკემბერში გადაეცა საპატიო ემიგრანტის წოდება.

 

 განა რა უნდა მითხრა ისეთი,

რომ გამაგიჟო, ვაჟო,

მინდა თვალები სავსე სიკეთით

ყოველ ცისმარე ვნახო..

მინდა ქარაფებს შემოვუაროთ

ერთი ქურანა ცხენით,

შენს დიდ სიყვარულს განა ვუარობ,

გული მომეცი შენი.

 როგორ მინდა, რომ გიყვარდე ძალიან,

დღე და ღამე მარტო ჩემზე ფიქრობდე,

და მეძახე ეგოისტი თუ გინდა,

რომ ვიღებდე სიყვარულის დიპლომებს.

მინდა შენთან გავიარო კურსები,

არ ხერხდება, ოჰ, რა დასანანია,

თანახმა ვარ, ონლაინის პირობებს,

და არა თქვა, გჭირსო რაღაც მანია.

 განა რა არის ეს ზამთარი, ახლოა უკვე,

და შემოდგომის თვალჭრელები დაგვრჩება ფიქრად,

ქარვაში, ძოწში არეული სუყველა ფერი

გაჰყვება ზამთრის პეიზაჟებს მაინც შავ ტიტრად.

სული რა არის, ლურჯ ზეცაში ეული წერო,

დახმარება და ცხონება რომ კაცთაგან მიაქვს,

და  ეს ლექსები, რაც გინდა რომ იკითხო, წერო,

ვერ დაეხსნები უსასობის ღამეულ მირაჟს.

. 

გეფიქრებოდე, ავტ. როი სოხუმელი, ექსპრომტი, ავტ. მაია დიაკონიძე

 გეფიქრებოდე,

შემოდგომაც გვტოვებს... (გვშორდება),
გაღვიძება'ა დიდი ზამთრის...
თეთრის...
ხანგრძლივის...
ღმერთო.. (ამდენი სიალალე, როგორ ჭორდება),
ღმერთო,
რა იყო... ან, რა არის ჩემში მარტივი;
უსაკუთროა დავიბრალო, რომ ვთქვა: ,,ჩემია",
განშორება'ა ყველა დროის... ყველა სეზონის,
მყავდა სიცოცხლედ,
მყავდა თოვად,
მყავდა ფერიად,
სათუთ ნიღამებს მორგებული ეჭვის დემონი...
გაღვიძება'ა... გზები კვეთენ დილის სიცალეს,
რა დაცლილი ვარ,
რა სხვანაირ ფიქრთა თენებით,
მაგ თვალებიდან ჩემი სახე ამოიმშრალე,
ახლა არაფერს... (სულ'არაფერს შეეფერები).

როი სოხუმელი

ექსპრომტი (მაია დიაკონიძე)

მე შენს ხელებში ვისრისები, როგორც ფოთოლი,

ნაწილაკებად, ნაწილებად, ფერად, გამებად,

და აუხდენი, მიუღწევი შენ ხარ გოდოლი,

და მელოდება ერთადერთი — გარდაცვალება.

ვისთვის კიაფობს შემოდგომა - ტყეების ტევრი,

წვება ჩემს გულში ზურმუხტებად, ქარვა-ლალებად,

დამრჩება მხოლოდ ცივზამთარი, თოვლივით თეთრი,

სხვა არაფერი, შენს თვალებში გარდაცვალება.

მაია დიაკონიძე

16.11.1022წელი

და რა დიდია თურმე მარაბდა!

ო. რა პატარა ვყოფილვარ თურმე,

და რა დიდია  თურმე მარაბდა,

უკვე  თენდება, დღე დადგა უკვე,

ის გამარჯვება დროსთან დაზავდა.

გადაუვლიან ქარები ყორღანს,

ცოცხლდება მაშონ მეომართ სული,

და ხმა უწყდება ყვავსა და ყორანს,

ბოლო ეღება ქართველთა დუმილს.

მოაქვს ზარის ხმა ქარიშხალს, გრიგალს,

ყველა ქართველის შეაღწევს გულში,

კვლავ გაიმარჯვოს სამშობლომ, მინდა,

კვლავ აორძინდეს ქართული სული.

მინიმა

 ვჩქარობთ, კინჩხს ვიტეხთ, ყველაფერი გვინდა მოვასწროთ,

რომ ამ სამყაროს ჩვენ არ შევრჩეთ ეულ მძევლებად,

სულ ერთი წუთით, იქნებ ღმერთმა თვალი მოგვავლოს,

გაიოლდება ღამეების დღედ გათენება.

 

,,ხომ არ დაიღალე?!"

,,ხომ არ დაიღალე?!

ჩემს თავს ვეკითხები, - ხომ არ დაიღალე,

გაღმა ნაპირისკენ თვალი რად გიჭირავს?!

- თვალი რომ მოვკარი მშობლების სილუეტს,

ალბათ ის მათბობს და შორიდან მიზიდავს.

ჩემს თავს ვეკითხები, ხომ არ დაიღალე?

ჩაგიქრა თვალებში ელვარე ბაღჩები!

– არა, ალბათ მზეა უკვე გადასული,

მიტომ აღარ ვბრწყინავ, მზის გულზე არ ვჩნდები.

ჩემს თავს ვეკითხები, ხომ არ დაიღალე?!

დაღლასაც თავისი შნო და ელფერი აქვს,

– ჯერ კიდევ მიცქერენ ხასხასა ვარდები,

მაისში იმათი გაფურჩქვნის ჯერია.

მაინც ვეკითხები ჩემს თავს ,,დაიღალე?",

ცხოვრებას ეტრფიან მგოსნები, აშუღნი,

და როცა შენს გულშიც ბულბულნი მღერიან,

სიტყვა ,,დავიღალე", არ არის პასუხი.

მაია დიაკონიძე

15.11.2022წელი

31Sofio Chelidze, Nana Charkviani და 29 სხვა

20 კომენტარი

1 გაზიარება

მომწონს

კომენტარის დატოვება

გაზიარება

,