არსად დაგეკარგოს ქარის მოფერება
როდესაც მოგწონს, გიზიდავს, გათრობს,
ვნებებს აგიშლის ცეცხლივით გათბობს, როცა შეიგრძნობ რომ მის გარეშე, არც გაგონდება ციდან დაეშვე, როდესაც ხედავ ყველაზე ნაზ ქალს, არ უნდა ნახვა არავის შენს თვალს, როცა არ გკოცნის ნებით ან "დავით", რას მოიფიქრებ ბატონო დავით?! ოთხ წელს მოგაკლებ ჩემო მაიკო, ნუ გაიოცებ ასე რა იყო, მეც გავუშალე ჩემს წლებს აფრები, და ასე კარგო გავთანაბრდებით..
დ.თ.
ვინ
რა იცის, შენ ხარ ჩემი ვნების კალო,
გასალეწი
ხორბალიც და თავთავიც,
მზედ
ანათებ ამ ველ-მინდვრებს, ოქრო ქალო,
ვერვინ
ვნახე ქვეყნად შენი სადარი.
შენ
ჩემს გულში ამოზრდილი ყვავილი ხარ,
გიყვარვარ
თუ არ გიყვარვარ, არ ვიცი,
იქნებ,
ჩემი ლექსის ბწკარით შემიყვარო,
იქნებ,
გავხდე შენი გულის საფიცი.
ავტ.
უცნობი
ქალი დაუბერები
თუ გიყვარვარ, უნდა მითხრა,
რომ არ იყოს მერე გვიან,,
ვაი, თუ დღეს დავიხალო
ნაგანიდან ცხელი ტყვია.
ამ თბილ და ლამაზ ღამეს თაფლის მოგიტან სანთელს,
ზაფხულის ქარებს გავუმხილე...
ვერ წამშლის!
მოდი, ს ი მ ა რ ტ ო ვ ე
შენი ღიმილი ყველაფერია,
იცინი,
როგორც პატარა ბავშვი,
სულშიც
ბალღობა შემოგრჩენია,
და
ეს სიწმინდე არაქათს მაცლის.
მგონია,
უფლის საჩუქარი ხარ,
ჩემთვის
მღერალი სამოთხის ჩიტი,
თავაწეული
ლაღად დადიხარ,
ნუ
დამამადლი შენს ლამაზ ღიმილს?!
სად
ხარ ჩემო ერთადერთო,
შენი
სულის ვეძებ თვალებს,
იქნებ
ერთხელ შემომხედო,
შეგიყვარდე,
გენაცვალე!
თაკარა
მზე შენით მზეობს,
შენით
ჰკოცნის სიო ვარდებს,
ცისფერ
ღრუბელს შემომხედო,
შეგიყვარდე
გენაცვალე!.
სულში
სიყვარული მეფობს,
ნაზად
აფახულებს თვალებს,
იქნებ
ერთხელ შემომხედო,
შეგიყვარდე,
გენაცვალე!
გიხდება ველურ ვარდის ფერება,
სულში ამოსულხარ სევდავ,
სულში
ამოსულხარ დარდო,
გულში
დამიდიხარ ელდად,
მინდა
სურვილები განდო.
შენი
სიყვარული მომკლავს,
მერე
გამაცოცხლებს ისევ,
თვალებს
დაგიკოცნი ცისფერს.
ავტ.
უცნობი
სულ
პირველად, ნეტავ, როდის დაგინახე:
შენი
სახე რომ ვიხილე წვიმის თქეშში?!
წვეთები
რომ მხრებს და გულმკერდს გისველებდნენ,
ჩიტივით
რომ ამიძგერდა გული მკერდში,
თუ
მაშინ, რომ პლიაჟზე ბურთი მომაწოდე,
თუ
მაშინ, რომ წავიკითხე შენი ლექსი?!
ამ
სამყარომ, ნეტავ, რისთვის გამიმეტა,
თუ
კი ჩემი არ იქნები თავისდღეში.
ავტ.
უცნობი
როცა
მთოვარე გადაათოვს ჩემს ბაღში ვარდებს
და
ჩემს ოთახში სურნელება დატრიალდება,
შენ
მოხვალ, როგორც სიმფონია, აშუღის ჰანგი
და
ჩემს სხეულში ვნების ალი გაათმაგდება.
შენზე
ფიქრებში გადავწვები ლოგინზე ნაზად,
მოითენთება
სიყვარულით ჩემი სხეული,
ვგრძნობ
რომ მეხები ჰაეროვან ეთერთა ნაზავს
და აღარა ვარ ისე მარტო, ისე ეული.
მე თვითონ ვირჩევ.
ჩემო
სულიკო, სიყვარული როგორ აგიხსნა,
როგორ
გითხრა, რომ სუყველაზე ბევრად მეტი ხარ,
ჩემთვის
არ არის ცაზე უკვე ერთი ვარსკვლავიც,
ყველა
ვარსკვლავში მხოლოდ შენ და ერთადერთი ხარ.
მაგრამ
თუ კი შენ ჩემი ვნების მუხტი გაშინებს,
თუკი
შენ ჩვეულ სიწყნარეში გინდა ჩაძირვა,
მე
დავმშვიდდები და გავქრები, მცხუნვარ საკირედ,
მოგენატრება
ჩემი ლექსი, ტრფობის მაგია.
შენ გელოდე და თუ მაინც, არ მიმართლებს,
ერთად ყოფნა არ ყოფილა ჩვენი ბედი,
მაშინ არც მე აღარ გიძღვნი სერენადებს,
არც შენ მითხრა სიყვარულზე, არაფერი, მეტი.
ქუჩის ბოლოში შენ დგეხარ, მე კი მეორე მხარეს,
შეგხედე, რომ დაგინახე, არ დავუჯერე თვალებს,
როგორც მზე ისე ბრწყინავდი, ასხივოსნებდი არეს,
შენ ხომ სულ ჩემი იყავი, რატომ ვერ გნახე ადრე?!
მიყვარხარ!
შორიდან გეტრფი ლამაზო ქალო,
ვიცი, არა ხარ პატარა გოგო,
ბროწეულსაც აქვს ლაღი ყვავილი,
მწიფე ბროწეულს ვერ ჯობნის მხოლოდ.
კომენტარი ამ ლექსზე: იმდენს წერ სიყვარულზე, აამღერე ხალხი.😃🌷😃ფანჯრების წინ თუ გულიც დაგინთეს......❤️მაია, შენ ის შემთხვევა ხარ. ლამაზი გოგო ასაკში უფრო რომ ლამაზდება. ახალგაზრდობის ფოტოებში ლამაზი კი ხარ, მაგრამ უფრო მკაცრი, ამაყი და ცივი ჩანხარ, ახლა კი სითბოს ასხივებ, კეკლუცობ, სახალისო ამბებს გვიყვები, თითქოს ასაკს ეჯიბრები, რომ სიყვარული მარადიულია, სიცოცხლე მშვენიერია, რაც ძალიან გიხდება და პოზიტივს იწვევს. თითქოს აფეთქებული ატმის ხე იყო სოფლის ორღობეში შემოფეთებული. 🌱🌱🌱🌱🌱ამასობაში შენი პორტრეტი გამომივიდა. დანარჩენს უცნობ რაინდებს დავუტოვებ.🌸💚🌸😃😃😃
სულის კოკორო, სიყვარულის ნაზო ბულბულო,
ამღერდი გულში, აამღერე ჰიმნი ტრფობისა,
ამ ალუბლებმა და ატმებმაც სხივი მოისხა,
ჭრელი ხალიჩა გაიშალა ბარად მოლისა.
ჰე, მთებო დიდნო, ბუმბერაზნო, ფიქრსევდიანნო,
ნუთუ თქვენამდე არ მოვიდა ჰანგი ტრფობისა,
მე ხომ მზადა ვარ, დედამიწა ავაზრიალო,
დავიმსახურო თქვენული სიტყვა ნდობისა.
დღეს, ჩემო კარგო, მე ვარდების ბაღში გპატიჟობ,
აქ დაგიხვდება სილამაზე მარად ულევი,
ჩამოვსხდეთ სკამზე და მივადოთ მხრები ერთმანეთს,
მგონი, რომ შენთვის მიმზიდველი მექნეს სურნელი.
თვალებში ნაზად შემომხედავ, ხელში ამიყვან,
და სახლის კიბეს აუყვები გმირი თეზევსი,
მე, არიადნემ, გავამზადე ძაფის გორგალი,
დასაკარგავად ლაბირინთში არ მემეტები.
(მარადისობის ლაბირინთი, ჩემო, მზეს ერთვის).
,
ოჰ, ჩემო ღმერთო, შენს მკლავებში მინდა ვესვენო,
შენი მკერდი კი მკერდზე მედოს, ტუჩზე მკოცნიდე,
გადავიყარო ეს მკლავები, შენი ხელები
მეხვეოდეს და მაფრენდეს ტაძრად ოცნების.
ო, როგორ მინდა, რომ მე სამოსშემოძარცვულმა
შენ გაგრძნობინო მთელი ვნება, რაც რომ შემომრჩა,
შენ კი კოცნები აიტაცო ჩემი ტუჩიდან
და ამისრულო მე ზღაპრული ყველა ოცნება.
თუ არ გინდივარ, თავს მე სრულად არ შეგაბეზრებ,
და მათხოვრობას სიყვარულის მე არ დავიწყებ,
იცი, არ ვგავარ მე სხვა ქალებს, ალალ აბეზრებს,
და ერთი სიტყვით, ერთი კვნესით არ შეგაწუხებ.
რადგანაც
მძაფრი შენი სურნელი,
ჩემამდეაც
კი შორეთში ატანს,
მე
ავინთები, როგორც ტორერო,
და
ჩემს სურათზე ქარიშხლად გხატავ.
გხატავ
ვარდებად, იებად, წვიმად,
ოქროს
ყანად და ყაყაჩოს ფურცლად,
გეტყვი,
რომ შენი ტუჩის ოვალის
შეხება
მთელი სიცოცხლე მსურდა.
ავტ.
უცნობი
ჰო, მთები მიყვარს, მთები, სადაც შენ დაიბადე
და ის მდინარე და ის წყარო, წყალს რომ გასმევდა,
ის ცაც, ცაც მიყვარს, ღრუბლიანი, ხანაც მღიმარე,
შენს თვალებს შუქს და სიკამკამეს სულ რომ მატებდა.
ახლა სადაც ხარ, ის ქალაქიც, ის ქუჩაც მიყვარს,
მიყვარს შენი ხმა, შენი სიტყვა - ცრემლი ვაზების,
შენი ნახვის თუ ოდესმე მხვდა ბედნიერება, (და შენი ნახვა თუ ოდესმე ღმერთმა მაღირსა)
მგონია, თავად უკვდავებას ვეზიარები.
სულ შენ რატომ გელოდები, რა ისარი მესროლე,
ისარგაყრილს
აღარც მძინავს, ვუცქერ მთათა ხეობებს,
იქ
შავ მთაზე ღამე წვება, ბუ გაჰკივის ხმამაღლა,
"გიყვარს?",
"გიყვარს!!!" თან აჰყვება ბუკიოტთა ამალა.
მისამღერი:
სულ
შენი ვარ, მთელი გულით,
შენი
სამარადჟამოდ,
ან
ისარი ამოიღე,
ანდა
მოდი საჩქაროდ.
შენ ჩემო სამშობლოვ, ამაყო, ლამაზო,
ძლიერო ბერმუხავ, ხერთვისო, არმაზო,
კაცის გულს გაყინულს ცრემლებად დაალტობ,
არც მე გიღალატებ, არც შენ მიღალატო.
შენთვის მინდოდა, თუ რამ მქონდა, კდემა, სინაზე,
მაგრამ ვერ მიხვდი, ვერ შეირგე, ვერ დააფასე,
მაშ, დაფლეთილი ჩემი სული ქარებს გაჰყვება,
ნუღარ მომძებნი, მელოდება გარდაცვალება.
მე შენზე ფიქრით ვარსებობ, ვსუნთქავ,
თავს მევლებიან სევდის პეპლები,
ნეტავ, იცოდე შენ, ჩემო სულდგმავ,
როგორ მსურხარ და მეიმედები.
გულანთებული ვკოცნი შენს სურათს,
გარეთ მაისის ლაღი დარია,
ერთი სული მაქვს, ნიავქარს ვუთხრა,
რომ მიყვარხარ და ეს მიხარია.
თვალდახუჭული ოცნებებს მივდევ,
ვგრძნობ ნაზ შეხებას თლილი თითების,
მივეკედლები მე შენზე ფიქრებს
და ნეტარებით გავირინდები.
და თუ განგება მიმუხთლებს ისევ
და მიმატოვებს ასე ნაისრალს,
ნეტარ ნუგეშად დამრჩება წამი
ჯერ არშემდგარი პაემანისა.
მე შენზე ფიქრით ვარსებობ, ვსუნთქავ,
თავს მევლებიან სევდის პეპლები,
ნეტავ, იცოდე შენ, ჩემო სულდგმავ,
როგორ მსურხარ და მეიმედები.
წუთისოფელი
წუთისოფელი, როგორც აფთარი,
ნაიარევებს მიტოვებს ულევს,
მე კი ჯიუტად, ზაფხულ-ზამთარი,
მურა ძაღლივით ვილოკავ წყლულებს.
მადლობა უფალს, არსება ჩემი,
კვლავ გეტრფის, როგორც იდუმალ მუზას...
ვით ხეტიალით დაღლილი გემი,
მოვალ და შენთან ჩავუშვებ ღუზას!
ელგუჯა ციგროშვილი
16.09.2014წ.
დღეს მე გვირგვინი გვირილების უნდა დავიწნა,
თავზე დავიდგა და ვით მეფეს ისე გეახლო,
არვინ გაიგოს, სულ უჩუმრად გითხრა რაც მინდა
და ეს მარჯვენა მოწიწებით მკერდზე შეგახო.
ბეთანიაში მინდა ჯვარი რომ დავიწეროთ,
მიგვაცილებდეს იქით გზაზე ირმების ჯოგი,
დაბრუნებისას გვიგალობდეს შაშვების გუნდი,
ჯვარდაწერილებს თავზე გვედგეს მნათობთა ხომლი.
მთვარე ხელში ავიტაცე
და სურვილი ჩავუთქვი, ამისრულოს, როგორც მინდა,დაეცა რომი, პრაღა, პარიზი,
შენი გული კი რით ვერ დაეცა,
მე ჩემი გულის კესანებს გიძღვნი,
კვლავ გელოდები სახლის კარებთან.
მე შენზე ფიქრით ვარსებობ, ვსუნთქავ,
თავს მევლებიან სევდის პეპლები,
ნეტავ, იცოდე შენ, ჩემო სულდგმავ,
როგორ მსურხარ და მეიმედები.
როს ქარაშოტი გადივლის ქუჩას,
ააფრიალებს ფერად ხალიჩას,
მე შენს სარკმელთან დავდგები ურჩად,
თარს ავაკვნესებ მარად დარდიანს.
თავს დამადგება აშუღის ჩრდილი,
გაიზიარებს ჩემს გულის ნადებს,
და სიყვარულის უკვდავი ჰიმნი
აუწყლიანებს ტირიფებს თვალებს.
ჩემი შენთან შეხვედრის
დრო რით ვეღარ დამდგარა,
შენს თვალთაგან წყალი ვსვა
ლურჯი, ზღვისებრ კამკამა,
ამიტაცებს ოცნება,
გამაქროლებს ზეცაში,
შენი ნაზი სახება
თვალწინ მიდგას ფერადი.
სადაც არ უნდა ვიყო,
ფიქრი მე არ მელევა,
ზღვაზე ვარ თუ ხმელეთზე,
მხოლოდ შენ ერთს გევლება.
ამ ცხოვრების ფერიავ,
მხოლოდ შენ ერთს შეგხარი,
თუ კი შეგიყვარდები,
ცაზე მთვარეს შეგადრი.
გინდივარ, თუ არ გინდივარ,
მე ვერაფერი გავიგე,
გიყვარვარ თუ არ გიყვარვარ,
თითქოს ვარკვევდე ამინდებს,
დღეს ვფიქრობ, შენთვის მზეი ვარ,
ხვალ-წვიმაა და არ ვდარობ,
გიყვარვარ თუ არ გიყვარვარ,
ნეტავ, როდისღა გამანდობ?!
შენთან შეხვედრა ძალიან მსურდა,
მაგრამ ვერა და ვეღარ ვეღირსე,
დღეს გამოვითხოვ მაღლიდან ცის ნამს, -
გასამხნევებლად სასმისს შევივსებ,
რომ ჩემს თვალებში მოჩანდეს ზეცა,
თმებისთვის ვითხოვ მთვარის თავსაკრავს,
დე, სიქათქათეს ნაზი სხეულის
აელვარებდეს სხივი სადაფთა.
და შენს წინაშე წარვსდგე ეული,
ღამე ჩამიდგეს ტრფობის თავდებად,
შენი ამბორი ასე გრძნეული,
როგორ მწყურია და მენატრება.
.
უკვე ვგრძნობ,
ჯოჯოხეთის კარში
გაჭედილს,
ანგელოზები სამოთხეში
გადამიყვანენ.
და როცა ყველა ელოდა ზაფხულს, ცხელი გრძნობების განავარდებას,
მოულოდნელად თოვლი მოვიდა და ის გრძნობებიც ყინვამ გათელა (დათრთვილა).
ყვირილი მინდა და ამ ყვირილში
დაიბზარება ბებერი მთები,
წამოვა ერთად ზვავი, მეწყერი,
დამაფრინდება სიკვდილი ცელით,
ჰეი, ყორნებო, რას დამჩხავიხართ,
ჩემი გწადიათ ხორცი და ძვლები,
მაგრამ მაცალეთ კიდევ ცოტა ხანს,
იქნებ ოცნების გავშალო ფრთები.
საოცარი ქალბატონო , რომელიც ძალიან მიყვარს და მეამაყება მასთან მეგობრობა თუნდაც, ვირტუალური
მადლობა დიდი ასეთი თბილი სიტყვებისთვის, ბავშვობიდან მიყვარს სახელები იამზე, მზექალა, ქალთამზე, რა სილამაზეა, ტყუილად აღარ არქმევენ ქართველები ამ სახელებს გოგონებს, გაიხარეთ, ძვირფასო ადამიანო ლექსის ,, კოცნა "
დღეს უნდა გვქონდეს ღამე ნამდვილ ფეიერვერკების,
ვისხდებით პლიაჟზე, განათდება ცისფრად გარემო,
ჩამოეშვება ვარსკვლავები ჩვენ სიახლოვეს,
იქ სადღაც შორს კი ჰანგები ჟღერს ფერად სანრემოს.
არ ვიცი კოცნა, იქნებ მინდა კოცნა მასწავლო,
შეგხედავ თვალში და ტუჩს ტუჩზე ნაზად მოგადებ,
შენ კი შემიკრავ კოცნით სუნთქვას, ისე მიმზიდავ,
ალბათ, ვერასდროს ვეღარ გეტყვი უარს კოცნაზე.
ოჰ, როგორ მინდა, რომ იწვოდე ჩემი ტრფიალით,
ამურმა ჩემი სიყვარულის ისრით განგგმიროს,
რომ გაიჟღინთო სიტკბოების ნაზი ნექტარით,
როგორც ფუტკარმა ჩემს ფურცლებზე დაიყვავილო.
და გავხდე შენთვის ერთადერთი და შეუცვლელი,
გადამიარო ყოველ დილას ფიქრის მიმინოდ,
და ქვეყნად არვის არ დაუთმო შენ ჩემი თავი,
არ გამიმეტო, არ დამტოვო მე უღიმილოდ.
ოჰ, რამდენს ვივლი, მოვაღწიო იქნებ შენამდე,
შენს საბუდართან მოვფრინდე და შემოგჭიკჭიკო,
დამიზამთრდება, არ იქნება მერე ფრენანი,
და ამიტომაც ამ ზაფხულში მინდა გიხილო,
შენ მომანათებ ცისფერ თვალებს, და ასე მეტყვი,
გელოდებოდი ულამაზესს ამდენი წელი,
და აჰა, დადგა დრო და ჟამი ჩვენი შეხვედროის,
ვერ შემაშინებს,თვით ცერბერიც, სიკეთისმსვრელი.
ჩაგიხუტებ და აგიყვან გადაღლილს ხელში,
უკვდავების წყალს მოგაწოდებ წვეთობით, შესვი,
აღარ მოვუშვებ შენთან არც ქარს, თვით სუსტ სიოსაც,
შენი თავი ხომ მოსავლელად ღმერთმა მიბოძა.
--------------------------------------------------
ოჰ, როგორ მინდა, რომ იწვოდე ჩემი ტრფიალით,
ამურმა ჩემი სიყვარულის ისრით განგგმიროს,
რომ გაიჟღინთო სიტკბოების ნაზი ნექტარით,
როგორც ფუტკარმა ჩემს ფურცლებზე დაიყვავილო.
და გავხდე შენთვის ერთადერთი და შეუცვლელი,
გადამიარო ყოველ დილას ფიქრის მიმინოდ,
და ქვეყნად არვის არ დაუთმო შენ ჩემი თავი,
არ გამიმეტო, არ დამტოვო მე უღიმილოდ.
დღეს მინდა შევხვდეთ ჩვენ ერთმანეთს სადმე მონმარტზე,
ხელებს ჩავკიდებთ ერთმანეთს და და ჩავხედავთ თვალში,
თვალი დაგვრჩება რომელიმე უცხო კაფეზე,
შევისეირნებთ და მივირთმევთ ყავას და ჩაის.
ქუჩის ბოლოს კი ბაღში შევალთ, იქ ჩამოვსხდებით,
ცაცხვის სურნელი დაგვათრობს და წითელი ვარდის,
მერე კი სახლში დავბრუნდებით ისე მწყურვალნი,
რომ ვნების სასმისს აღტაცებით ბოლომდე დავცლით.
სხვისთვი არ გასამეტარი !
ვინ, ვინ გაგიბედა?
შენ, ჩემო დონა, ქალთა შორის გამორჩეულო,
შენ გახდი ჩემი სიზმრების და ღამის რჩეული,
შენი იდალგო, შენი დონი შენ გეფერება,
ჩემს მკლავებში ხარ ვნების ალით გამომწყვდეული.
შენ, ჩემო დონა, შენს სურვილში როგორ ვიწვები,
ვიფერფლები და სფინქსივით კვლავაც აღვდგები,
ამ სამყაროში მხოლოდ შენთვის, შენთვის ვარსებობ,
არ დამამადლო, ჩემო დონა, სიზმრად ალერსი!
ოჰ, რა ლამაზად იღიმი, შენ ჩემი გძნობის ყვავილო,
მინდა მუდამჟამს მიყვარდე, ფიქრები გაგინაწილო,
ლურჯ ზეცას ერთად ვეწვიოთ, ტრფობის ავწიოთ ალამი,
ტოლფასი სიყვარულისა არც იყო, ახლაც არ არის.
ჩვენც შევერევით ლურჯ ღრუბლებს, ადრე თუ გვიან, ოდესღაც,
სტროფები სიყვარულისა მაინც კი ემახსოვრებათ,
შენ ჩემი გრძნობის ყვავილო, ოჰ, რა ლამაზად იღიმი,
არ გაგცვეთოდეს არასდროს სახიდან შენი ღიმილი.
ოხ, რა მორცხვი ხარ, საყვარელო, როგორი სათნო,
ალბათ, რამდენი გულისტკენა შეგემთხვა ქვეყნად,
მაგრამ შენ მაინც გულმართალი გზებით იარე,
და უცილობლად ჯილდოს მოგცემს ამქვეყნად ზენა.
დღეს მინდა მთვარეს, ვარსკვლავებს და ღამეს ვეწვიოთ,
შატილში ველზე გადავფინოთ შავი ნაბადი,
შიგ ჩავწვეთ, ჩავთბეთ და მივადოთ მკერდი ერთმანეთს,
არ მეშინია მე შენს გვერდზე ქვეყნად არაფრის.
მე შენი ნაზი ყვავილი ვარ, ტრფობა მწყურია,
მინდა, ჩაგადნე, ძალა ვიგრძნო შენი მკლავების,
და სიყვარულო, ნუ გრცხვენია ჩემი სრულიად,
მომნდომებია ვნებიანი შენი ალერსი.,
შევიყნოსავდი მე შენს სურნელს ბალახის, ვაზის
და კორიანტელს დაგაყრიდი ლურჯი ყვავილის,
შენი თვალების ცისფერ შუქში დავიძინებდი,
დაგადნებოდი ბრგე გულ-მკერდზე დილის ნამივით..
ფხოველის პაემანი !
