შენ მიმატოვე და ზარის ხმა გაისმა ქარში,
ზარები გლოვის, უსასობის, შესაზარები,
მიერეკება ქარიშხალი ნაწილებს ქვიშის
და ტანში მივლის უთავბოლო ძრწოლა და შიში.
რომ ვეღარასდროს, ვეღარასდროს ვეღარ გიხილავ,
და აღარ დამწვავს შენს ლურჯ ჭათა შუქი და ეშხი,
უსასრულობის სივრცეებში ქარი მიფრინავს
და მიაქვს ბოლო სურნელება მაგ შენი თმების.
მაია დიაკონიძე
12.2021წ.
No comments:
Post a Comment