მე შენზე ფიქრით ვარსებობ, ვსუნთქავ,
თავს მევლებიან სევდის პეპლები,
ნეტავ, იცოდე შენ, ჩემო სულდგმავ,
როგორ მსურხარ და მეიმედები.
როს ქარაშოტი გადივლის ქუჩას,
ააფრიალებს ფერად ხალიჩას,
მე შენს სარკმელთან დავდგები ურჩად,
თარს ავაკვნესებ მარად დარდიანს.
თავს დამადგება აშუღის ჩრდილი,
გაიზიარებს ჩემს გულის ნადებს,
და სიყვარულის უკვდავი ჰიმნი
აუწყლიანებს ტირიფებს თვალებს.
No comments:
Post a Comment