ჰო, მთები მიყვარს, მთები, სადაც შენ დაიბადე
და ის მდინარე და ის წყარო, წყალს რომ გასმევდა,
ის ცაც, ცაც მიყვარს, ღრუბლიანი, ხანაც მღიმარე,
შენს თვალებს შუქს და სიკამკამეს სულ რომ მატებდა.
ახლა სადაც ხარ, ის ქალაქიც, ის ქუჩაც მიყვარს,
მიყვარს შენი ხმა, შენი სიტყვა - ცრემლი ვაზების,
შენი ნახვის თუ ოდესმე მხვდა ბედნიერება, (და შენი ნახვა თუ ოდესმე ღმერთმა მაღირსა)
მგონია, თავად უკვდავებას ვეზიარები.
No comments:
Post a Comment