სულს შემოსულხარ სასოებავ, დიდი იმედით,
ცაში გალობენ და ცეკვავენ ქერუბიმები,
მაგრამ რად არის ჩემი გული ასე დახშული,
რად ენატრება სხვა ტანჯვა და სხვა გაზაფხული?
რად არ ნებდება წვიმის წვეთებს ციდან გადმოღვრილს,
რატომ იზიდავს სიყვარულის საცხი ალუბლის,
გრიგალებსა და ქარიშხალში პოულობს შვებას
და მაშინ იცხრობს ამქვეყნიურ ამაო ვნებას.
ცეცხლი ხარ, თუ ცეცხლის დარჩი ნაპერწკალი,
ციდან უცებ ლურჯ მიწაზე დაეშვი,ჩემს ნაზ სხეულში შემოდიხარ, როგორც ვაპირი,
და მაცლი ღონეს, სილამაზეს თეთრი მაცილი,
წვეთ-წვეთ ილევა ჩემი სისხლიც, ლურჯი და თხელი,
არაქათგაცლილს სიკვდილი მელის.
სულ ნარჩევი პოეტები მიიწვიეს მეჯლისზე,
ერთი-ორი შეეპარათ, რომ არ უთქვამს მეხილეს,
საჩუქრებიც დაურიგეს, უმასპინძლეს ძღვენითაც,
ბაღის ნახვით გაიხარეს, მოუარეს ხეხილსაც,
აქ კულტურის სამინისტრო მართავს თურმე ფართებსაც,
მერია და სხვა ორგანო ახლა უცებ გახელდა,
მაგრამ არსად არ სწყალობენ სულ უბრალო პოეტებს,
გინდაც იყოს ბაირონი ანდა დიდი გოეთე.
თავი დაიხრჩო რეალობამ შიშველ ხეებზე, ილუზიურად მიიცვალა ყოველთვის ნაღდი... წავალ... ჩავიცმევ გაყვითლებულ ფოთლებს ხელებზე... და... ტკივილს გაგხდი...
ყველაზე და ყველაფერზეა გაბრაზებული, დედაზე, მამაზე, ახლობელზე, ნათესავზე, ვერავისთან ნახულობს საერთო ენას, არავინ უყვარს, არც არავის უყვარს, ასეთი ხასიათის გამო. არავინ მოსწონს, მისთვის არ არსებობენ ავტორიტეტები, ყველას მოუნახავს ნაკლს, წუხს, რომ არ აფასებენ სათანადოდ, არც სამსახურში, არც სახლში, კონფლიქტურია და ფეთქებადი, გაბრაზდება თუ არა, ფიზიკურ ანგარიშსწორებაზე გადადის, არა და გულით ძალიან კეთილი და მგრძნობიარე ადამიანია. ცდილობს, გაჭირვებულებს დაეხმაროს, ეცოდება ცხოველები, ავადმყოფები, უყვარს ბუნება და ყვავილები, ხეთა გარენოცვაში უფრო უკეთესად გრძნობს თავს, ვიდრე ადამიანების. რა დაუშავეთ ასეთი, ადამიანებო?
ქალი ცეკვავს განდაგანას,
სიყვარულის ცეცხლში დამწვავს
ალისფერი განთიადი,
ყაყაჩოს და ფურისულას
დამაყარა ათინათი,
მისამღერი: მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც,
გამეცინა, მივხვდი მაშინ,
მას ვუყვარვარ სხვაზე მეტად.
მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც...
მზემ ზეცაში ამიტაცა,
ცხრა ზღვა ფეხქვეშ გამიფინა,
ღრუბლის ფთილა შემომაცვა,
მდელოები მარონინა.
მისამღერი: მიყვარხარო მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც,
გამეცინა, მივხვდი მაშინ,
მას ვუყვარვარ სხვაზე მეტად.
მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც...
არ მაღირსა ქება ზეცამ,
დამატეხა თავზე წვიმა,
იჭექა და იგრუხუნა,
მერე უცებ ნაირფერი
ცისარტყელა გადმოფინა.
მისამღერი: მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც,
გამეცინა, მივხვდი მაშინ,
მას ვუყვარვარ სხვაზე მეტად.
მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც.
დედამიწა მომატარეს
მზემ, მთვარემ და წვიმამ ერთად,
სამოთხეში კარი გახსნეს,
მეც ვიქეცი წვიმის წვეთად.
მისამღერი: მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც,
გამეცინა, მივხვდი მაშინ,
მას ვუყვარვარ სხვაზე მეტად.
მიყვარხარო, მითხრა მთვარემ,
მიყვარხარო, მითხრა მზემაც...
სიყვარული მეწვია,
მთვარე ხარ და ფიქალი,
თუკი შენც შეგიყვარდი,
ადრე რად არ მითხარი.
მოვირბენდით ეზოებს,
წვიმების და ჟვავების
შიში არ გვექნებოდა,
მხოლოდ სულის სალხენი.
აიკლებდა წვიმები
სახლის წითელ სახურავს,
ჩვენ კი მოგვიმღერებდა:
ქოლგა რად არ გახურავთ!
ტყიდან ისმის კაკაკუკი,
აქვე დახტის კალია,ტყუილად ვწერთ და ტყუილად ვხატავთ,
ვის რად უნდა ჩვენი ნიჭი,ტყიდან ისმის კაკაკუკი,
აქვე დახტის კალია,სამყარო შეუცნობადია, ადამიანს არ ძალუძს ჩასწვდეს მის საიდუმლოებებს. როგორც არა ერთხელ მითქვამს, ჩემი ოჯახის ისტორია ყოველთვის ღრმასთან და საოცართან არის დაკავშირებული. ჩემი და - მედეა სანამ გარდაიცვლებოდა, მანამდე მოხდა ეს ამბავი. ერთ დილას ჩემმა მეორე დამ - იამ, ჩემთან იყო სტუმრად, ლოგინიდან ადგა თუ არა, ჩანახატის გაკეთება დაიწყო, გამიკვირდა, არ იცის ხოლმე ასე სპონტანურად ხატვა, ყოველთვის დიდხანს ემზადება, ცისფერი ანგელოზი დახატა, მედიკოს სიკვდილის მერე გამოტყდა, რეალობაში დავინახე ანგელოზი ცისფერი ფრთებით, ძალიან ლამაზი იყოო, დავიწყე ხატვა და მედიკოს სახე გამოეხატაო, უცებ გადავაკეთე, მერე მკაცრი სახე გაუხდა, უცნაურად მომეჩვენაო ეს ყველაფერი. აი, ის ანგელოზიც!
დედამიწა მომატარეს
მზემ, მთვარემ და წვიმამ ერთად,
სამოთხეში კარი გახსნეს,
მეც ვიქეცი წვიმის წვეთად.
საოცარი სურნელი აქვთ ჩემი ბაღის ვარდებს,
აქ მეწვიე, დამინახე, იქნებ შეგიყვარდე,
იქნებ სული გამინათო შენი ნაზი მზერით
და ღვარებად დამადინო სიხარულის ცრემლი.
საყვედური აღარ მითხრა, არ დამტოვო კენტად,
ჩემი გულის ვარდიც შენ ხარ, გყვარობ თავზე მეტად,
მეშვიდე ცას მივეწევი შენ თუ შემიყვარებ,
უარი თქვი, ნუ შეხედავ შენ სხვა ლამაზმანებს.
მისამღერი: აისიდან დაისამდე შეიცვლება ზეცა,
ჩემნაირს კი ვერასოდეს ვეღარ ნახავ ვერსად,
ვერავინ ვერ შეგიყვარებს ასე მთელი გულით,
მზეს და მთვარეს ჩამოგიხსნი ვარსკვლავების გუნდით.
ერთი მზე გვაქვს ჩვენ ორივეს,
ერთი მზის ქვეშ ვიცდით,
ხედავ, ეს ცხოვრება დიდი
თუ რა მალე მიდის.
იკარგება, რასაც გულით
ჩვენ არ ვუფრთხილდებით,
სხვის დაკარგულს თუ ვიპოვით,
ის არაა ჩვენი.
აღარც წერის სურვილი მაქვს,
აღარც ხატვის დამირჩა,
მაგ საქმეში ვეღარ გავხდიქარს თუ გავყვები, ველურ ვნებით მიკოცნის ტუჩებს,
პატარა ძაღლი ვარ, პატრონს ძალიან ვუყვარვარ, მეც ძალიან მიყვარს პაპა გიორგი, ბავშვები ასე ეძახიან. მოხუცია, არავინ ელაპარაკება ან თითქმის არავინ, მარტო ცხოვრობს. ის და მე ერთგული მეგობრები ვართ. გამოვდივართ სახლიდან, მივაშურებთ მაღაზიებს, აფთიაქებსაც ხშირად ვსტუმრობთ, ხანდახან მისი შვილიშვილი მზიაც მოდის ჩვენთან ერთად სასეირნოდ, როცა პაპას სტუმრობს.
ახლა აქ ვდგავარ, ვიცი, რომ სადღაც უცხო ადგილზე წამოვედით მე და ჩემი პატრონი, საავადმყოფოს ეძახიან. მე გარეთ დავრჩი, მითხრა აქ დამელოდეო, მეც ველოდები. დრო იწელება, მე მგონი მთელი საუკუნე გავიდა, რაც პატრონი თვალს მიეფარა. ყველა მე მიყურებს,ზოგს ჩემი მოფერება უნდა, მაგრამ არავის ვიკარებ, აგერ ბავშვებმა ჩამიარეს, - რა ლამაზია, - იძახიან, - ალბათ დაიკარგა. გზაზე გადავიდნენ, ლამის მეც გავყევი, იქნებ ჩემს მზიას იცნობენ, გავიფიქრე. ახლა ვიღაც მოხუცი კაცი მომიახლოვდა, - დაიკარგე, გენაცვალე?! - მითხრა ალერსით, მაგრამ დავუღრინე, ემანდ, ხელი არ მტაცოს და არ წამიყვანოს მეთქი. მაღაზიიდანაც გამოეფინენ ქალები, ბჭობდნენ, ნეტა ვისი ძაღლია, პატრონი როგორ მოვძებნოთ, ჩანს, რომ ჯიშიანია, მოვლილი, საყელურზე იქნებ რამე ეწეროსო, მაგრამ მე ახლოს ვის მოვუშვებდი შიშით, ადგილზე გაუნძრევლად ვიდექი. პატრონს სასტიკად ვყავდი გაფრთხილებული, რომ სადაც დამტოვებდა, იქიდან ფეხი არ უნდა მომეცვალა. როგორც მაღაზიის გამყიდველმა თქვა, ოთხი საათი გავიდა, რაც იქ ვიცდიდი, ჩამობნელდა კიდეც, თვალებს ვაცეცებდი, პატრონი რომ არ გამომპარვოდა. ბოლოს სიხარულით შევხტი, ჩემი მზია დავინახე დედამისთან ერთად. მანქანაში ჩამსვეს და წამიყვანეს. მაინტერესებდა, პაპა გიორგი სად იყო, ვცდილობდი პასუხი ბავშვის თვალებში წამეკითხა, მზერას მარიდებდა. სახლში მივედით, მაგრამ პატრონი ვერსად ვნახე, მხოლოდ შუა ოთახში დადგმულ ტახტს მივაქციე ყურადღება, ზედ დიდი შავი ყუთი იდგა. ვხედავდი შავოსან ქალებს, მოტირლებს, ყველას ფეხებში ვებლანდებოდი, ბოლოს ვიღაცამ იკივლა, მომაშორეთ ეს ძაღლი აქედანო, კუთხეში მივიყუჟე შიშით, გარეთ არ გამაგდონ-მეთქი. მზია მეფერებოდა, შენი თავი პაპამ მე დამიტოვაო. მას მერე პატრონი აღარ მინახავს. ახლა მზიასთან ვცხოვრობ, მაგრამ ძალიან მენატრება ჩემი უწინდელი მეგობარი, იმედი მაქვს, რომ როდისმე ერთმანეთს კიდევ შევხვდებით.ჩემს გულში სკდება საპნის ბუშტები
და სიყვარულის შევიგრძნობ გემოს,
როგორც ალერდი, ავფერადდები,ორი ბულბული ჩამომსხადარიყო ვარდის ბუჩქზე და საამურად გალობდა და იცით რაზე? სიყვარულზე, შვილებზე, ვარდის ბუჩქზე, რომელსაც ყოველდღე უმღეროდნენ და კიდევ ბევრ რამეზე, რომელიც შეიძლება არც ვიცით და ვერც მივხვდებით ვერასოდეს. ერთი ეს იყო, რომ ეს გამორჩეული მომღერლები ხანდახან მოიწყენდნენ ხოლმე და დარდით თავს ჩაჰკიდებდნენ. ვერავინ ხვდებოდა ამის მიზეზს. თურმე ნუ იტყვით და მათ შვილს, ახალგაზრდა ბულბულს, სხვა ბაღის ბულბული შეყვარებოდა და ოჯახის შექმნაც განეზრახა, მაგრამ იმ ბაღში, სადაც ბულბულების ოჯახი ცხოვრობდა, სხვა ვარდის ბუჩქი არ იყო, იფიქრეს უფროსმა ბულბულებმა და სხვა გზა ვერაფერი ნახეს, იმ ბაღის დატოვება განიზრახეს (თუმცა ძალიან უჭირდათ), რომ შვილისთვის დაოჯახების საშუალება მიეცათ. გაფრინდნენ კიდეც, შორიახლო იტრიალეს, ძალიან შორს წასვლაც არ უნდოდათ და ასკილს შეაფარეს თავი, რომელიც იქვე ტყის შორიახლოს იზრდებოდა. ახლა ტყიდან ისმოდა ბულბულების გალობა, ისინი ხომ განთქმული მომღერლები იყვნენ, შეწუხდა ბაღის პატრონი, სად წავიდნენ, ახლგაზრდებს ხომ ჯერ კიდევ ხმა არ ჰქონდათ დაყენებული, ვერ უტკბობდნენ ყურს მშვენიერი გალობით, იმ პატარა ვარდის ბუჩქზე ალბათ ვერ ეტეოდნენ და აქაურობას იმიტომ გაეცალნენო, გაიფიქრა. მეორე დღესვე მოიტანა ვარდის ნერგები, ჩარგო ბაღის სხვადასხვა კუთხეში, უცებ აყვავდნენ მზრუნველი ხელით, გადაივსო ბაღი ვარდებით, ერთ დღეს გადაუფრინეს ბულბულებმა ახალი წითელი ვარდებით გადაპენტილ ბაღს, ყვავილები თითქოს ეძახდნენ და უკან უხმობდნენ, გაიკეთეს ბუდე ახალ ვარდებზე და იქ დარჩნენ, მას მერე ამატებს და ამატებს პატრონი ვარდებს თავის ბაღს, რომ ბულბულების ყველა ახალ თაობას თავისი ბუჩქი ჰქონდეს, ბაღიც გაიზარდა, ქვეყნის ყველა კუთხიდან მოდიან ამ ბაღის სანახავად ადამიანები ოჯახებით, ერთმანეთს უყვებიან ბულბულების ამბავს, რომლებმაც ბაღი დატოვეს შვილებისთვის, მაგრამ კეთილმა ადამიანმა ისინი უკან დააბრუნა. დღეს ამ ბაღს ბულბულების ბაღს ეძახიან და ათასობით ფრინველი გალობს იქ სიკეთის და სიცოცხლის საგალობელს,
სულ ვფიქრობ, რატომ ენანებათ ადამიანებს, ერთმანეთს უთხრან კეთილი სიტყვა, ლანძღღვისა და ჭორაობისთვის კი ყოველთვის მზად არიან, ცდილობენ თავიანთი დანაშაული და პასუხისმგებლობა სხვას გადააბრალონ, სხვა ამოსვარონ ლაფსა და წუმპეში, ამ დროს წუთისოფელი ხანმოკლეა და არავინ იცის როდის წარვსდგებით ღვთის წინაშე, დავიმშვენოთ გული კეთილი ფიქრებით და კეთილი ზრახვებით, დიდხანს სიცოცხლეც არ ღირს, თუ არავის ვეყვარებით
რატომ? (ნოველა), ავტ. მაია დიაკონიძე
გზაზე ხანშიშესული კაცი მოდიოდა, თეთრ სახეზე მოელვარე შავი თვალები უჩანდა და სახის ფერთან საოცარ კონტრასტს ქმნიდა. თანაბარი ნაბიჯებით გადაადგილდებოდა, გამვლელებს ყურადღებას არ აქცევდა. მოულოდნელად კისრისკენ წაიღო ხელები და მოიჭირა, სუნთქვა გაუძნელდა, აქოშინდა, თითქოს იხრჩობოდა, ნელ-ნელა დაეშვა მიწაზე, წამოწვა და გონება დაკარგა. ისედაც კანტიკუნტად დადიოდა ხალხი იმ ადგილას, ახლა კი რამდენიმე წუთი არავინ გამოჩენილა. აი, როგორც იქნა, ორმოციოდე წლის კაცმა გამოიარა. შეამჩნია ძირს დაწოლილი, მივიდა ახლოს, ჩაიმუხლა, რა მოგივიდა ბიძაჩემოო, ჰკითხა, ვინ უპასუხებდა? პერანგი შეუხსნა გულწასულს, პულსი გაუსინჯა, მიხვდა, ცუდად იყო საქმე. მობილური ამოიღო ჯიბიდან, სასწრაფო დახმარება გამოიძახა. თვითონ ხელებით მკერდზე დააწვა, გულის კუნთის მასაჟის ჩატარება დაუწყო, ხელოვნური სუნთქვაც გაუკეთა, არ შეზიზღებია მომაკვდავი, მოვიდა სასწრაფო დახმარების მანქანაც, გასინჯეს ავადმყოფი, გულის ბრალიაო, უთხრეს გამვლელს, მე თვითონაც ვიცი, ღიმილით უპასუხა, ერთ დროს სამედიცინოზე ვსწავლობდი, ცოტა რაღაცა გამეგებაო. ხანშიშესული საკაცეზე დააწვინეს, არ მოეწონა ორმოცი წლის კაცს, ავადმყოფს როგორ ექცეოდნენ, ფრთხილად წაიყვანეთ, ცოდოაო, ფული ამოიღო ჯიბიდან, სანიტარს ჩაუჩურთა, კარგ საავადმყოფოში მიიყვანეთ, ადამიანად იგრძნოს თავიო, დაემუქრა კიდევაც, დავრეკავ, გავიგებ ამ მოხუცის ამბავს, მაგას რომ შევხედე, გამზრდელი პაპა გამახსენდა, არ მინდა მოკვდესო. წავიდა სასწრაფო დახმარების მანქანა, კაცმა კი გზა განაგრძო, სამსახურში ეჩქარებოდა, მომსახურების სააგენტოში მუშაობდა, სანტექნიკოსი იყო. სამსახურში მისულმა აღელვებით მოყვა ეს ამბავი, დასცინეს, პირში ასუნთქავდი უცხო კაცს, ხომ შეიძლება რამე ავადმყოფობა გადაგედოსო, ხელი ჩაიქნია, ბედია ყველაფერი, ვინ რა იცის, რითი მოვკვდებაო.დღეს ბაზრობისკენ ავიღე გეზი, დინამოს სტადიონის სიახლოვეს რომ მდებარეობს. ჩემს სახლთან მდებარე ორი მაღაზია დაიხურა, ნიკორაში შესვლა კი ძალიან ძვირი მიჯდება. რაც მჭირდებოდა, ვიყიდე, არ ვაპირებდი ტყემლის შეძენას, მაგრამ იაფად შემხვდა, ათი კილო ის ავიღე, მერე მინდვრის კიტრი დავინახე, ისიც ხელს გამოვაყოლე, მწნილს გავაკეთებ-მეთქი, საბოლოოდ ერთი თხუთმეტი კილო მაინც მეჭირა, თუ მეტი არა, გაჩერებაზე რომ მივედი, ხეიბარი კაცი იდგა, იმასაც 7-8 კილო სურსათი აეკიდებინა, ძლივს გადაადგილდებოდა, გული გამიჩერდა,როგორ უნდა ავიდეს-მეთქი ავტობუსში, პირველმა შევდგი კიბეებზე ფეხი, ვიფიქრე, დავდებ ჩემს ბარგს სადმე და ამ კაცს მოვეხმარები, სანამ ადგილი მოვნახე, კონტროლიორმა ქალბატონმა მძღოლს ავტობუსი გააჩერებინა, კაცი ვერ ამოდისო და თვითონ დაეხმარა, ადგილიც მიუჩინა ამოსასვლელთან ახლოს, რომ ადვილად ჩასულიყო, ღმერთმა გაახაროს. მთელი დღე იმაზე ვფიქრობ, ნეტავ, შვილები თუ ჰყავს ამ ადამიანს, და თუ არ ჰყავს, სახელმწიფო რატომ არ ეხმარება? ხომ არის სპეციალური სამსახურები, რომლებსაც უნარშეზღუდული ადამიანებისთვის საჭმელი სახლში მიაქვთ, ან იქნებ, ამ კაცს მოსწონს საზოგადოებაში ყოფნა და აქტიური ცხოვრება?! ყველა შემთხვევაში ღმერთმა ენერგია და ჯანმრთელობა მისცეს, რომ თავისი წილი ტვირთი ზიდოს.
ქვექვეყანას არ ვჭირდები,
ვისთვის რა არ გავაკეთე,
- ნუ იზამო, - მითხრეს, - ზედმეტს,აი, რაც მაბადია.ყანას არ ვჭირდები,
ვხედავ, ყავლიც გამსვლია,ტიროდა ზეცა,
ცრემლი სცვიოდა
ვაშლსა და ატამს,"საქართველოს პოეტებს!
ისევ მელის, ისევ მელისიმ დღეს დარეტიანებული დადიოდა, გაიგო, ქმარს სხვა ყავდა, სხვა უყვარდა, თავისი თავი შეეცოდა, ყველაფერზე უარი თქვა, მას შეწირა თავისი ახლაგაზრდობა, სილამაზე, ვერც კარიერა გაიკეთა, სახლში იყავი, უბრძანა ქმარმა, ბავშვებს მოუარეო. შვილების გარდა ყველა მისი მოსავლელი და საპატრონო გახდა, ქმრის ახლობელი თუ ნათესავი. ახლა თვითონაა ავად, მძიმედ ავად. ნერვიულობისგან აუდ-ჩამოუდის მკერდი, სუნთქვა უჭირს, მას ვინ დაეხმარება, ვინ დაიცავს მოღალატე ქმრისგან, ბავშვებიც დაიზარდნენ, იმათ ვერაფერს ეტყვის, ვერ გაანერვიულებს. მეორეხარისხოვანი ჰგონია თავი, აზრმა გაუელვა, თავი ხომ არ მოიკლას, ხომ არ წავიდეს ამ ქვეყნიდან, ამით დასაჯოს ყველა, მიხვდებიან მის ფასს. თოკიც ამოქექა უჯრაში, მოამზადა, ყულფი შეკრა, გაახსენდა პატარა შვილი სკოლიდან უნდა დაბრუნებულიყო, ვერ გაიმეტა ჩამომხრჩვალი დედის სანახავად, კატის ხმა მოესმა, კარებთან კნაოდა, სეირნობიდან დაბრუნებულიყო, საჭმელს ითხოვდა, გაიქცა, სახლში შემოიყვანა, აჭამა, უყურებდა, როგორ შეექცეოდა პატარა ცხოველი მის მომზადებულ კერძს, თეთრი ხორცის შემწვარ ნაჭრებს, ხელი გადაუსვა თავზე, ესიამოვნა, თითქოს მაგნიტივით მიიზიდა ბეწვმა, კატაც აკრუტუნდა, თვალებში შეაცქერდა, იგრძნო, პატრონს რაღაცა უჭირსო. ღაპაღუპით წამოუვიდა თვალებიდან ცრემლები, კატის მწვანე თვალები თანაგრძნობით უყურებდნენ, აიყვანა, გულში ჩაიხუტა, ამას როგორ ვუღალატოო, გაიფიქრა. ცხოველი თუ ასე დააწყნარებდა, ვერასოდეს წარმოიდგენდა. სკოლიდან დაბრუნებულ შვილს სიხარულით შეეგება, მაცაცომ პირველ რიგში კატა აიყვანა, თავზე გადაუსვა ხელი, რა იცოდა, რომ ცოტა ხნის წინ, სწორედ მან იხსნა ოჯახი ტრაგედიისგან.
კვლავ ჩემი სახლის პარმაღზე ვდგავარ,
თუმცა აღარ ვარ მისი ნაწილი,
კარის სახელურს კრძალვით ვეხები,
შეჩერდა დრო და გაქრა მანძილი.
ჩემი დარდები, როგორც ჩრდილები,
გადასწოლიან ცისფერ ფოლიანტს,
მზე ჩადის ისე, მგონი, ძილშია,
რა ესიზმრება წითელ გოლიათს?
არ მინდა ვიყო მკაცრი მსაჯული
ჩემი თავის და განწყობას ვიწყობ,
მაგრამ სიჩუმე თავს დამტრიალებს,
ფეხებთან მაწევს გველივით თითქოს,
სულისშემხუთველ მისტერიებში,
მოგონებებში წინაპრებს ვიხმობ,
ვინატრე, ახდა, ესეც ბედია,
ხელით ვეხები ვენახის ჭიგოს,
რომელსაც პაპა თლიდა ოდესღაც,
რიგში აწყობდა მოხდენით თითოს,
ჭირისუფალის მოჰგავს გოდებას,
იდუმალი ხმა ეძახის თვისტომს...
გაშავებულა სახლის კედლებიც,
ჩამოწოლილა ვაშლი ლოდებად,
ეზოში დგანან ძველი ქვევრები,
გახსენებიათ ძველი დროება,
მივდივარ მათთან და ვეფერები,
ვერ კი ვახერხებ გულის მოგებას,
მიწას ეკრობა, ვხედავ, ყოველი,
ჟამთმდინარების ტალღას მოჰყვება.
მზეზე გამომაქვს ძველი ხალიჩა,
რომ შეისრუტოს ეზოს ნიავი,
უძღები შვილი ამას წავიტან,
ავწონ-დავწონი, რა აქვს ზიანი,
იმასაც, როგორც ამ სახლს, გავყიდი
და სულის მოთქმას ლხინით აღვნიშნავ,
აღარ გაჩნდება ის ბედაური,
ვარსკვლავებთან რომ ცაში ამიყვანს.
ბოდიშს მოვუხდი ლეღვს და უნაბებს,
რომ ვერ ვიქეცი იმათ პატრონად,
დავშორდი ისე, ვეღარ ვუწამლე,
მხოლოდ სურათი მოვხსენ თაროდან,
მაგრამ რა ვუყო იმ ძველ ჭრილობას,
რომელიც ტანჯვით ჩემს სულს გახსნია?
ვემშვიდობები სახლს - ძველ მეგობარს,
ძაღლი კი მომყეფს: "ეს
ღალატია!"
