დღეს ბაზრობისკენ ავიღე გეზი, დინამოს სტადიონის სიახლოვეს რომ მდებარეობს. ჩემს სახლთან მდებარე ორი მაღაზია დაიხურა, ნიკორაში შესვლა კი ძალიან ძვირი მიჯდება. რაც მჭირდებოდა, ვიყიდე, არ ვაპირებდი ტყემლის შეძენას, მაგრამ იაფად შემხვდა, ათი კილო ის ავიღე, მერე მინდვრის კიტრი დავინახე, ისიც ხელს გამოვაყოლე, მწნილს გავაკეთებ-მეთქი, საბოლოოდ ერთი თხუთმეტი კილო მაინც მეჭირა, თუ მეტი არა, გაჩერებაზე რომ მივედი, ხეიბარი კაცი იდგა, იმასაც 7-8 კილო სურსათი აეკიდებინა, ძლივს გადაადგილდებოდა, გული გამიჩერდა,როგორ უნდა ავიდეს-მეთქი ავტობუსში, პირველმა შევდგი კიბეებზე ფეხი, ვიფიქრე, დავდებ ჩემს ბარგს სადმე და ამ კაცს მოვეხმარები, სანამ ადგილი მოვნახე, კონტროლიორმა ქალბატონმა მძღოლს ავტობუსი გააჩერებინა, კაცი ვერ ამოდისო და თვითონ დაეხმარა, ადგილიც მიუჩინა ამოსასვლელთან ახლოს, რომ ადვილად ჩასულიყო, ღმერთმა გაახაროს. მთელი დღე იმაზე ვფიქრობ, ნეტავ, შვილები თუ ჰყავს ამ ადამიანს, და თუ არ ჰყავს, სახელმწიფო რატომ არ ეხმარება? ხომ არის სპეციალური სამსახურები, რომლებსაც უნარშეზღუდული ადამიანებისთვის საჭმელი სახლში მიაქვთ, ან იქნებ, ამ კაცს მოსწონს საზოგადოებაში ყოფნა და აქტიური ცხოვრება?! ყველა შემთხვევაში ღმერთმა ენერგია და ჯანმრთელობა მისცეს, რომ თავისი წილი ტვირთი ზიდოს.
No comments:
Post a Comment