წინაპრების გახსენება (ძველი ლექსი)

კვლავ ჩემი სახლის პარმაღზე ვდგავარ, 

თუმცა აღარ ვარ მისი ნაწილი,

კარის სახელურს კრძალვით ვეხები, 

შეჩერდა დრო და გაქრა მანძილი.

ჩემი დარდები, როგორც ჩრდილები, 

გადასწოლიან ცისფერ ფოლიანტს,

მზე ჩადის ისე, მგონი, ძილშია, 

რა ესიზმრება წითელ გოლიათს?

არ მინდა ვიყო მკაცრი მსაჯული 

ჩემი თავის და განწყობას ვიწყობ,

მაგრამ სიჩუმე თავს დამტრიალებს, 

ფეხებთან მაწევს გველივით თითქოს,

სულისშემხუთველ მისტერიებში, 

მოგონებებში წინაპრებს ვიხმობ,

ვინატრე, ახდა, ესეც ბედია, 

ხელით ვეხები ვენახის ჭიგოს,

რომელსაც პაპა თლიდა ოდესღაც, 

რიგში აწყობდა მოხდენით თითოს,

ჭირისუფალის მოჰგავს გოდებას, 

იდუმალი ხმა ეძახის თვისტომს...

გაშავებულა სახლის კედლებიც, 

ჩამოწოლილა ვაშლი ლოდებად,

ეზოში დგანან ძველი ქვევრები, 

გახსენებიათ ძველი დროება,

მივდივარ მათთან და ვეფერები, 

ვერ კი ვახერხებ გულის მოგებას,

მიწას ეკრობა, ვხედავ, ყოველი, 

ჟამთმდინარების ტალღას მოჰყვება.

მზეზე გამომაქვს ძველი ხალიჩა, 

რომ შეისრუტოს ეზოს ნიავი,

უძღები შვილი ამას წავიტან, 

ავწონ-დავწონი, რა აქვს ზიანი,

იმასაც, როგორც ამ სახლს, გავყიდი 

და სულის მოთქმას ლხინით აღვნიშნავ,

აღარ გაჩნდება ის ბედაური, 

ვარსკვლავებთან რომ ცაში ამიყვანს.

ბოდიშს მოვუხდი ლეღვს და უნაბებს, 

რომ ვერ ვიქეცი იმათ პატრონად,

დავშორდი ისე, ვეღარ ვუწამლე, 

მხოლოდ სურათი მოვხსენ თაროდან,

მაგრამ რა ვუყო იმ ძველ ჭრილობას, 

რომელიც ტანჯვით ჩემს სულს გახსნია?

ვემშვიდობები სახლს - ძველ მეგობარს, 

ძაღლი კი მომყეფს: "ეს ღალატია!"