ხევში დაჭრილი ირემი იწვა და თვალებს ატრიალებდა. შვილები ზედ დასცქეროდნენ, ვერ ხვდებოდნენ რატომ წაიქცა დედა, რატომ სდიოდა სისხლი, რომელიც გუბედ დამდგარიყო მათ ფეხებთან. საწყალობლად ზმუოდა დედა ირემი, შვილები ბანს აძლევდნენ, მაგრამ ეძინა ქვეყანას, მხოლოდ ლექსომ გაიგო დაჭრილი ირემის ხმა სოფელში. თბილად ჩაიცვა, დედ-მამას სახლიდან გაეპარა და ტყისკენ აიღო გეზი, მიხვდა, ცხოველებს რაღაცა უჭირდათ. დაიარა ტყე-კლდე, ბოლოს დაჭრილ ირემს წაადგა თავზე, პატარა ნუკრები გვერდზე მისწოლოდნენ, ალაგ-ალაგ სისხლიანი ბეწვით საცოდავად გამოიყურებოდნენ. მიხვდა, დედა ირემს აღარაფერი ეშველებოდა, მოჰკიდა პატარებს ხელი და სოფლისკენ დაეშვა. იმ ღამით ლექსომ სიმფონია დაწერა, ტკივილის, სინანულის, სიცოცხლის სიმფონია, რომელმაც დედამიწა შემოოიარა და უტკბილეს ,,იავნანად" იქცა, რომელსაც ვეღარასოდეს უმღერებდა დედა ირემი თავის შვილებს.
.
No comments:
Post a Comment