,,ხომ არ დაიღალე?!
ჩემს თავს ვეკითხები, - ხომ არ დაიღალე,
გაღმა ნაპირისკენ თვალი რად გიჭირავს?!
- თვალი რომ მოვკარი მშობლების სილუეტს,
ჩემს თავს ვეკითხები, ხომ არ დაიღალე?
ჩაგიქრა თვალებში ელვარე ბაღჩები!
– არა, ალბათ მზეა უკვე გადასული,
მიტომ აღარ ვბრწყინავ, მზის გულზე არ ვჩნდები.
ჩემს თავს ვეკითხები, ხომ არ დაიღალე?!
დაღლასაც თავისი შნო და ელფერი აქვს,
– ჯერ კიდევ მიცქერენ ხასხასა ვარდები,
მაისში იმათი გაფურჩქვნის ჯერია.
მაინც ვეკითხები ჩემს თავს ,,დაიღალე?",
ცხოვრებას ეტრფიან მგოსნები, აშუღნი,
და როცა შენს გულშიც ბულბულნი მღერიან,
სიტყვა ,,დავიღალე", არ არის პასუხი.
მაია დიაკონიძე
15.11.2022წელი
,
No comments:
Post a Comment