სულში როცა სინანულის ჟამი დგება,

,,ოჰ, ღმერთოო", აღმოხდება როცა ბაგეს, 

ვით სასწაულს შევცქერივართ წმინდა ემბაზს,

ვტირით, მოვთქვამთ, ,,უფალოო, დამეხმარე!"

მაგრამ რაა სინანული, თუ არ ცრემლი,

დაღვენთილი მწუხარებით ღაწვის თავზე,

ვარვარებს და იწვის გული, როგორც გრდემლი,

და ვფიცულობთ, ,,აღარ ვცოდავ", ყველა ხატზე.

მაგრამ ხშირად ხანმოკლეა სინანული,

მწუხარება გაივლის და აღარ გვჯერა,

გვგონია, რომ ღმერთი ცაზე მიხატული

წერო არის და კოლუმბის აღმოჩენა.