მახსოვს ...(დედა და მამა)

მახსოვს თეთრ თოვლში მათი ფეხის ნაფეხურები,

ერთურთს მისდევდა, აირია, მერე კი გაქრა,

და მიღიმიან მე, ჯერეთ ბავშვს, დამდგარს პარმაღზე,

ხელს მიქნევენ და მეძახიან დედა და მამა.

და მეც გავრბივარ, ფიფქებს მაყრის თავზე ზამთარი,

ფანტელებსა და დიდ თეთრ თოვლში ნაძვები მოჩანს,

მეც მიხარია, რომ ესვრიან გუნდებს ერთმანეთს,

მაგრამ ზღაპარი, როგორც ყველა, დამთავრდა, მორჩა.

ახლაც, როდესაც შემოაღწევს სიცივე გულში,

როცა ნაძვები თეთრ ზამთარში იდგამენ ქობას,

ვგრძნობ იქ არიან სპეტაკ თოვლში სულით ბავშვები

და თოვლის პაპას მახვედრებენ, თვალს ვახელ როცა.