მე დამესიზმრე

 მე დამესიზმრე, ჰგავდი ადონისს,

ალმოდებული ხე ვიდექ იქვე,

და თითქოს ვიყავ ამ მზის ავტორი,

ჩემი თვალიდან ისხლეტდა სხივებს.

და გახლართული ჩემს ტოტებს შორის,

თითქოს ზედ მეწვა  სიზიფეს ლოდი,

ვგრძნობდი არაა სიბერე შორი

და შემპარავი ძაღლივით მოდის.

სივრცესა ვყოფდი არეალებად,

– წლები მიღრღნიდა ტანსა და მერქანს,

მზე მედებოდა ტანზე ალებად,

მეც ვაკავებდი ფოთლების ცვენას.

ქარს ვთხოვდი, იქნებ ცოტა დავენდე,

კიდევ შემეგრძნო სუნთქვა არილის,

და მაინც ბოლოს შენაც გაგენდე,

მომაპყარ თვალი ციურ ხარ-ირმის.

ვიგრძენი, შენაც გიყვარდი, გწამდი,

მეც მოვიხდინე წითელი ქობა, 

ზარებს ჩამოჰკრავს დეკემბრის ქარი,

შენც, როგორც ღმერთი, საშველად მოხვალ.

მაია დიაკონიძე

13.11.2022წელი

.

 

.