სონეტი

მე არეული ფიქრი ვარ შენი,

და ვარსკვლავებად მოვდივარ ცაში,

ხან დაგატყდები მეტეორებად,

როგორც ფიფქები მოწყენილ ზამთრის.

ავტალახდები მინდორი, ეზო,

ჩავირეცხები რიონში, მტკვარში,

და როცა ჭიქით წყალს მოგაწვდიან,

ჩემს გემოს იგრძნობ წვეთებში მაშინ.

ჩვენი სხეული, ჩონჩხი და წყალი,

ჩონჩხს დამარხავენ, შეხედე ჩანჩქერს, -

გაუსწორე ჩვენს სულებს  თვალი.