მინიმები

 მე ვიტანჯები, რომ დალაქმა არ იცის შეჭრა,

თმები ველებზე მიმოფანტულ ძნებად დამიწყო

და ვფიქრობ ახლა, იქნებ იგი მაჩუქა ზეცამ,

ამ სილამაზით უკვდავების ძეგლი ამიგოს.

მე მეგონა რომ მართლა გიყვარდი,

მიფრთხილდებოდი, როგორც ბრილიანტს,

ნაღალატარის ვიწნიე ხვედრი,

ახლა დღეები უხმოდ მიდიან

და მხოლოდ გვიან, ახლაღა მივხვდი,

ღორს არ უყრიან ლალს და  ბრილიანტს.