მე შენ გელოდი, უსასრულოდ, ჟინით გელოდი,
ყრუ რეალობას რა საქმე აქვს ნეტავ ფიქრებთან?!
როს მეძახოდი, მხოლოდ მაშინ ვენამზეობდი,
მერე კი ჟამი სიჩუმეს და დუმილს მისდევდა.
სადა ხარ, ჩემო, ციხე-კოშკში გამოკეტილი,
თუ გაგიტაცეს და შეგიპყრეს ზღვათა ნიმფებმა?!
მე მივუყვები მრუმე ქუჩებს გულგატეხილი,
ჩვენი შეხვედრა უფალმა ხომ ჯერ არ ინება!!!
შევეხიზნები ლაბირინთებს შენგან ძებნილი,
დავიკარგები, მინოტავრის ვიქცევი კერძად.
No comments:
Post a Comment