კამკამა წყაროს ტირიფთა ჩრდილში ისე ვნეტარებ,

აქ მომიყვანე, ო, ჩემო ზევსო, უცნობ მიწაზე,

მაგრამ მე შენთან ყოფნის სურვილს ვერას ვუხერხებ,

მხოლოდ შენ ერთის ქვეყანაზე ცამდე ვიწამე.

შენ ჩემო ხარო, შემკობილო მარგალიტებით,

თეთრო თოვლივით, შემაყვარე თავი უცებვე,

მოგრთე ყვავილით, როგორც უფალს, ისე მოგენდე,

არ მიღალატებ, არ დამტოვებ, ჩემო მოკეთევ.

შენ გამოგყვები, როგორც არწივს, მფრინავს ზეცაში,

შენ მომლოდინეს არ მაშინებს ზარი ქარიშხლის,

ვიცი, რომ მოხვალ, არ ვიქნები ფითრი, ფერმკრთალი,

და ჩვენ დავრჩებით, როგორც მხარე ერთი მედალის.