რასაც ახლა გწერ, არ გეგონოს შენ სინამდვილე,
ალბათ, ზღაპარში თუ ვიყავით მაშინ ნამდვილად,
ცისკენ აგქონდა შენ ლამაზი მოწნული კიბე
და იქ მელოდი, ზეცის კიდედ, მაღალ ალვებთან.
ღრუბლებზე მსხდომნი დავიღალეთ ხვევნა-ალერსით,
შენ სიყვარულის სამუდამო დამიდე ფიცი,
მერე გავფრინდით მწვერვალისკენ ქარიშხალებად,
სადაც ყინული და მზე ერთად ზარებით გვიცდის.
რომ სამუდამო იყოს ჩვენი ეს სიყვარული,
მას ჩაშლის მხოლოდ ჩვენ ერთ-ერთის გარდაცვალება,
შენ მე მაჩუქებ ულამაზეს მთისხელა ღიმილს,
მე კი ვერაფერს იმას ვეღარ ვანაცვალებ და...
რასაც ახლა გწერ, არ გეგონოს შენ სინამდვილე...
No comments:
Post a Comment