შემოკლდა ჩვენთვის დრო და მანძილი,
დაღლილი შენთან ყოფნის ლოდინით,
დღეს შენს ლანდს ხესთან ვესაუბრები,
როდემდე ვიყოთ ასე უბრები?!
სადღაც შორს ყეფენ ღამის ძაღლები,
სანდომიანი და კუდქიცინა,
იასამანი იისფრად ყვავის,
სურნელი მოდის თითო კვირტიდან.
მოგესალმები, გხედავ, გიყურებ,
თეთრი მნათობი დაგვნათის მრგვალი,
ვუსხედვართ სუფრას მხოლოდ ჩვენ ორნი,
მწვანე სანთლების ლიცლიცებს ალი.
სარკმელში მოჩანს მწუხარე ლანდი,
ანარეკლია შენივე სახის,
ნუთუ, კვლავ გახსოვს ლოტრეამონი,
ჟერარ დე-ნერვალ, ფრანსუა ვიონ?
შენ ხომ ბოჰემას ბედი გეწადა,
ყველას უკლებლივ სუფრასთან ვიხმობ.
გაიმართება ნადიმი დიდი,
ბოკალებს მაწვდის კრისტოფორ მარლო,
ჟიულ ლაფორგი ზის და მდუმარებს,
ჩონჩხად ქცეულ გვამს მთოვარე აფრთხობს.
გაფერმკრთალდება დილით ყოველი,
აღარც ლოზინსკი, არც გიჟი ედგარ,
ახლა მწადია მეც ხარაკირი,
"სისხლის მდინარედ იღვრება ზეცა".
მზეს აქანდაზი უჭირავს ხელში,
სხივების ცოცხით სიბნელე გააქვს,
მომელანდები, კიდევ, ოდესმე?!
ვიპოვი, ნეტავ, მითიურ გრაალს?!
No comments:
Post a Comment