პოეტს!

ყალბია ზოგჯერ სიტყვა და ლექსიც,

ფარსი და ტყუილი თავს იჩენს ყველგან,

რომ უნდა იყოს პოეტი ზეცის,

ეს მინდოდა რომ ყველასთვის მეთქვა.

პოეტი მარტო გრძნობებზე არ წერს,

საქვეყნო საქმეც მისი ვალია,

მტერს გამოუყვანს ლექსებით წერას

და დააკვესებს თოფის ფალიას.

მუხანათ დროსაც შეეწირება,

ამით თუ რამეს თავის ერს არგებს,

სიკვდილშიც ვერვინ შეეცილება,

სიცოცხლეს ანთებს, როგორც კვეს-აბედს.

და გაჩენილი იმისგან ცეცხლი

მოჰგავს კრწანისის ველზე ყაყჩოს,

მისი ხმა- თითქოს ტირილი მერცხლის,

თავის კვალს ტოვებს სამარადჟამოს.

უკუნ ღამეშიც ანათებს ნათლად,

მივყვებით როგორც მესიას, გზამკვლევს,

თვით დაედება სიყვარულს ფარად,

ზარებს არისხებს ოქროპირ-მნათე.

სანდომიანი წვიმებით მოწვიმს,

როგორც გაზაფხულს კვირტობა მოაქვს,

და როგორც მაცნე აღდგომა-ბზობის,

ზეცად აღავლენს სიცოცხლის ოდას.

ანდომიანი წვიმებით მოწვიმს, მხრებით სიცოცხლის ხიდები მოგვაქვს, გზაზე თუდედა-სამშობლოს!

შენ უნდა განმკურნო, შენ უნდა მიწამლო,

შენ უნდა სიამის  შემასვა წამალი,

არ გაგცემ არასდროს, რომ ისევ გიწამო,

სანამდე მესამედ იყივლებს მამალი,

ღვიძლიდან მინდა რომ გამიქრეს შხამები,

შენ ჩემო ღვიძლო და შენ ჩემო ღვიძილო,

ძილისთვის არ დამრჩეს სულ მცირე წამებიც,

დე, შენი გულისთვის ვიღვაწო-ვიღვიძო.

ლოგინზე მიწოლილს სიმწარით შეგცქერი,

სასომიხდილსა და დამჭკნარი ხელებით,

ჩვენ შორის სიჩუმის დამდგარა ეთერი,

ლანდივით მდუმარედ უხმოდ გეფერები.

ლანდადღა ვქცეულვარ, თუმც შენი შვილი ვარ,

შორს დამრჩა მამული, ცხრა ძმა და ცხრა წყარო,

გუთნის და ერქვანის კეთების ნიჭი მაქვს,

მაგივრად ამისა გავთხარე ცხრა ხარო.

ქართველი დედისას მე ვიცნობ ხასიათს,

თავისი შვილების იმედად იცოცხლებს,

აბა ეს კოშკები რა ძალამ აზიდა,

საძირკვლად რამდენი დაედო სიცოცხლე.

დედაო, გამათბე მზიანი თვალებით,

არასდროს მიგანო, არასდროს არ დამთმო,

მეც შენთვის ვიბრძოლებ თუნდ ბოლო ძალებით,

გინდაც რომ აღმიდგეს წინ მთელი სამყარო.

.