ღმერთო, მიწად მომავლინე,
და დედობა შვილთა მანდე,
და თუნდ ბევრი დრო გავიდეს,
როგორა ვთქვა, დავიღალე!
ირმისაა ჩემი შვილი,
მოხატული შუბლით, თვალით,
გამოზრდილი თაფლით, ილით,
მეორე - ტყის შვილი დალი.
მესამე კი ავთანდილი,
ზნემაღალი, დინჯი, ზმული,
არ ზარდება ემსახუროს
მეგობრობას წრფელი გულით.
და სამივეს აწოვებდა
მთის ირემი თავის ძუძუს,
და უკმევდა ფიჩხის ცეცხლით
დიდი პაპა სანთელ-გუნდრუკს.
შეისისხლეს, შეიხორცეს
სიტყვა, თქმული შაირ-ლექსად,
დიდი შოთას ეპისტოლე,
აკაკი და ვაჟა ერთად.
ღმერთო, მიწად მომავლინე
და დედობა სამთა მანდე,
მზიან გულში ჩამახედე,
როგორა ვთქვა, დავიღალე!.
No comments:
Post a Comment