ეჰ, ცაო, ჩემო!
ეჰ, ცაო ჩემო, დანისლულხარ შავი ღრუბლებით,
საწვიმარს ვისხამ სათუთ მხრებზე, რომ არ დავსველდე,
მაგრამ გულში რომ საშინელი მოდის წვიმები,
ის არის, რაც სულს ანადგურებს, თვალის ხავერდებს.
ჭურჭელი ჩემი, უზადო და ზღვა საწყაული,
აუვსებელი დარდებით და ნაღველ-ფიქრებით,
მაშ, როგორც ვიყავ მარტოსული, ისევ ვიქნები.
და, ღმერთო ჩემო, მიწილადე ადგილი სადმე,,
ვფურჩქნო ვენახი, გასამარგლად მომეცი ყანა,
და თუ ცხოვრება, რაც კი დამრჩა, არ მარგებს არც მე,
განა ჩემთვის კი არ შექმენი ესე ქვეყანა?!
მაია დიაკონიძე
30.10.2022წელი
No comments:
Post a Comment