მზეს ვუყურებ, ათასი წლის, ის მინათებს გონებას,
კი არა ვარ, მისი ხნისა და მეთანატოლება,
ქარი რომ ჰქრის, თმებს მიწეწავს, ბრძენისა აქვს წოდება,
ბურთით ხელში ჩემ წინ გარბის და მეთანატოლება,
ზღვა რომ თვალებს მომაგებებს, ქაფს დამამჩნევს მოვებად,
არც ის არის ჩემი ხნისა და მეთანატოლება.
თანატოლი ხომ ის არის, ვინც გვიკეთებს გუნებას,
ვინც გვიღიმის, გვეფერება, გვილამაზებს ცხოვრებას,
ყველაფერი ნაღდი, დიდი, შეუქმნია ბუნებას,
ზღვაც, ქარიც და მზისა სხივიც სულ მეთანატოლება.
მაია დიაკონიძე
26.10.2022წელი
,
No comments:
Post a Comment