შენ ერთს მოგანდე გული ჩემი, დღეო ნათელო,

მზის სხივებს გაშლი და მოიტან, ვიცი, ჩემამდე,

მოისხამს ვერხვი, ალვა, მუხა სამოსს სამეფოს,

და ოქრო-ვერცხლის ბზინვარება ჩანს ჩემს სცენაზეც.

ბაღში ვარდების ჩამომდგარა ნაზი სურნელი,

ჯერ კიდევ ლოჟას ხომ ამშვენებს სიტურფე ქალის,

შემოდგომის მზევ, შეიყვარე სული ეული,

და სხვათა ოქროს ბრჭყვიალებში მას ნუღარ გაცვლი.