ცხოვრება მიდის (ფილოსოფიური)

 ცხოვრება მიდის, ვით ოჩანი, ჯახრაკა ცხენი,

ამოვდებთ ლაგამს, ხან მათრახით ვუჭრელებთ ზურგსაც,

თან მიაქვს ჩვენი საპალნე და ოცნება ჩვენი, –

ასე გვგონია, რომ ზეცაში ვიფრინოთ უნდა.

წაიფორხილებს სადმე კლდეზე, ძალიან ვწუხვართ,

არ გვინდა თვითონ გამოვიცნოთ ამის მიზეზი,

და  დავაბრალებთ ყოველივეს ჩვენს მეგზურს თუნდაც,

და სიტყვაც იქნებ ბევრი ვუთხრათ ერთობ ფიცხელი.

ისიც მორჩილად იღებს ჩვენგან ლანძღვა-გინებას,

უნაგირს ვადგამთ, იქნებ იმ დროს წიხლიც მოგვარტყას,

ჩვენ არ ვპატიობთ ხშირად მავანს წყენას მცირედსაც,

მაგრამ მტერს ზოგჯერ დინჯად ვუშვერთ მეორე ლოყასაც.

.