მე გამჭვირვალე, ცისა ფერი მეცვა სამოსი,

ხელში ვარსკვლავებს, როგორც ბურთებს ვატრიალებდი,

და თითქოს მთვარე ფიქრ-სიზმრიდან ისე ამოდის,

როგორც კვირტები ხის ტანიდან იდუმალებით.

ავდივარ ზემოთ, განა ფეხით, მივფრინავ მაღლა,

ფრთები შემსხმია თეთრი ნაზი ქერუბიმების,

და გალაქტიკის სუნთქვასა ვგრძნობ ამ წუთში, ახლა,

და ვხვდები ერთი ნამცეცი ვარ დროის დინების.