შენ მადარებდი ნაზ მონა ლიზას,
და ღიმილს ჩემსას იმწყვდევდი მუჭში,
თან ატარებდი ვით ტყვიის გილზას,
მესროდი, როცა ვხდებოდი ურჩი.
ვარსკვლავებიან ციურ მოსასხამს
ზედ მაფარებდი, ისე ვით საბანს,
მაინც გვიმტყუნა ბედმა, ჯონათან,
მაინც დაგვცადა იმან თუ ამან.
გაცვდა ღიმილიც, გრძნობებიც გაცვდა,
ახლა წვიმების ვიხურავ საბანს,
და ჩემი ყოფა შენსას თუ ასცდა,
რას მიელოდი ჯონათან, აბა.
No comments:
Post a Comment