ჭის თავზე ვზივარ, საიდანაც წყალს სვამდი ქართულს,
თავს სიყვარულის გევლებოდა პეპელა ხათუნს,
თუმც არ იყავი არც სპარსელი და არც არაბი,
მზის ქვეშ თბებოდა შემცივნული სული მარადი.
სნეულ სხეულს ხომ სითამამეს ყაყაჩო გვრიდა,
და გიამებდა შმაგ ტკივილებს ქართული მიწა.
და მონატრების ნათელ ფურცლებს ფურცლავდა ქარი,
ვერ ივიწყებდი უკრაინას პოეტი ქალი.
ჭის თავზე ვზივარ, საიდანაც წყალს სვამდი ქართულს,
თავს სიყვარულის გევლებოდა პეპელა ხათუნს,
No comments:
Post a Comment