საქართველო, ესსე

 მოგესალმებით, ჩემო მეგობრებო, მშვიდობიან დღეს გისურვებთ, ბედნიერს, საქართველოს გაბრწყინება-გამთლიანებას. მინდა ყველა ქართველი სამშობლოზე ზრუნავდეს, სადაც არ უნდა იყოს, თუ ჩვენი აზრი და ფიქრი ეს ქვეყანა იქნება, შედეგიც არ დაახანებს. ამას წინ ერთი ნაცნობი შემხვდა, ახალგაზრდა კაცი და იცით რა მითხრა?! ორ თვეში ერთხელ თუ შემიძლია ბავშვებს ხოციანი საჭმელი ვაჭამოო... ასე ვიყავით ოთხმოცდაათიანებში, 2000-ის დასაწყისში ბევრი ოჯახი და დღესაც იგივე გრძელდება. როცა ამ პატარა ქვეყანაში ამდენი მილიონერია, ნუთუ ვინმეს უნდა უჭირდეს, შვილს ხორცი აჭამოს?! ათობით ბინა თბილისში, აგარაკები, სახლები საზღვარგარეთ, მათი შვილები უცხოეთში სწავლობენ და აქეთ ჩამომსვლელებიც არ არიან.... როგორ უნდა შეგერგოს ლუკმა, როცა სხვას უჭირს?! გადაიხედეთ ადამიანებო თქვენს გალავანს იქით, შექმენით სამუშაო ადგილები, დაასაქმეთ ხალხი, მოიკელით ცოტა თქვენთვის, ხალხიც მადლიერი დაგრჩებათ და ღმერთიც

არ გამიზომავს!

(ხალხურ მოტივებზე)

არ გამიზომავს არასდროს

კაცობა ოქრო-ვერცხლითა,

ვინც ამა ქვეყნად აზატობს,

და თავს იწონებს ბევრითა,

იქნებ იმ სოფელს არც ეყოს

თავისი სამყოფ-საგზალი,

ჩაჰყვეს ბილიკებს საფეხოს,

მიწა იძვროდეს ზანზარით,

გამოეგებონ წინადა

ეშმაკნი, გუდა-ნაცარით,

თვალნი გაუვსონ ჭვარტლითა,

გზას გაუყენონ ცანცარით.

მაია დიაკონიძე

24.07.2023 წელი