ნეეტავ, რა წაშლის...(სატრფიალო)

 ნეტავ, რა წაშლის ჩანჩერივით მოვარდნილ გრძნობას,

რამ გაანელოს სიყვარულის, ვნების ღადარი,

სულ ველი შენი სხეულის და ღიმილის სითბოს,

შენც შემომხედე, გამიღიმე, შენთვის რა არის?.

ჩახრა ეს გული მოვარდნილი გრძნობის ტალღებმა,

სხეულს არაგვის ამჩნევია ნაკბილარები,

დაყრილან ჩემი ბროლის მკლავნი ნაპირს ვაებად,

დამჭკნარან მკერდზე უნაზესი  ოლეანდრები.

მთვარემ გამაბა თავის ნაქსოვ სხივთა ბადეში,

ისე ვფართხალებ, როგორც თევზი, უწყლო არეში,

ნეტავ, ვარსკვლავი ამ მიწაზე მიტომ დავეშვი,

რომ ჩამასვენონ შავ მიწაში, ღრმა სამარეში?!