თოვს ხვავრიელად, ისე ლამაზად,
მეც ვუშვერ ხელებს ვარსკვლავ-ფანტელებს,
თითქოს ხეებიც გაააზატა,
გაზრდილან, ათოვს თეთრად მთა-ველებს.
სადღაც კი მოჩანს მარტო სოფელი,
ყორანიც აღარ დაფრინავს იქით,
არც კაცის ძეა და აღარც ძაღლი,
და გზაც, არ ვიცი, თუ კიღა მიდის.
ათოვს იქ სახლებს, და ათოვს ბაღებს,
სასაფლაოებს, ვინც იქ წევს, ცხონდა,
ნეტავ, ამ ღამეს კი გაათენებს?!
თუ ჩაინგრევა ასი წლის ოდა.
26.01.2022 წელი
No comments:
Post a Comment