შორენას სიზმარი (სატრფიალო)

 

შორენას სიზმარი

 

დამისიზმრეო, მითხარი და მეც დაგისიზმრე,

მივუყვებოდით თავთუხების ყანას ფიქრითვე,

შენ თავზე გედგა გვირგვინი და როგორც სიზიფე,

დასჭიდებოდი სვეტიცხოვლის ქვათა სიმძიმეს.

შენი თვალები, მზის ამოსვლა, – განთიადები,

ჩემი კი, თითქოს დაისები, სავსე დარდებით,

ირეკლებოდა ჩვენს თვალებში მზის ცაზე სრბოლა,

და ვარსკვლავების სხივთა რკალი თავს გვედგა ხომლად.

– მიყვარხარ, –  ასე მითხარი და მერე დადუმდი,

შენ ხელთუქმნელი ძეგლის იყავ მწე და მსახური,

მე კი სიყვარულს დავეძებდი, შენს ყველა ნაკვთში,

თანდათან ღამეც გათეთრდა და შენც სადღაც გაქრი...

         ————————————————

მე გაღვიძებულს შემეპარა სხეულში ჟრჟოლა,

მზე აწვებოდა დედამიწას სისხლისფერ ზოლად,

და მოვალ ხვალაც, ზეგაც, მაზეგ თეთრ ფიფქად, თოვლად,

შემოგეხვევი მინდვრებად და ყვავილთა მოვად.

1,11,2022წელი