მე მეგონა რომ ხელში მეჭირა
ყრუ ბედისწერის გრძელი სადავე,
და როცა ერთხელ ძლიერ მოვქაჩე,
ჩემს თვალწინ იშვა თეთრი სამარე.
გულს შემომევლო ყინვის ფიფქებად,
და-ძმის სიკვდილმა გული დამიზრო,
სადღაც კი ცაში ვნებააშლილი,
ცურავდა ღრუბლის თეთრი ფლამინგო.
მეყარა გულზე მძიმე ლოდები,
გავხსენ მდინარის ძველი სათავე
და მაშველივით მოყოლილ რგოლად,
სიკეთით ქვები წყალს გავატანე.
No comments:
Post a Comment