რამდენი ხანია სტუმრად არ გწვევივარ,
რამდენი ხანია, აღარ მიკოცნია,
თითქოს მომაცალეს ბუმბული ფრთებიდან,
აღარც მიმღერია, აღარც მილოცია.
თვალებში ჩარჩენილ შენს მბრჭყვინავ ანარეკლს,
ვეტრფი და ვინახავ, როგორც მზის ათინათს,
ეგ თლილი თითები სულზე რომ შემახე,
სხეულში შემომრჩა სიწმინდის ბარძიმად.
მაია დიაკონიძე
No comments:
Post a Comment