სამშობლოს!
ზოგჯერ ხომ არის, სიკვდილი გინდა, –
ერთ კაცს ვერ არგე, ვერ ევნე სხვა გულს! –
ფიქრობ, სიცოცხლე ამად თუ ღირდა, –
თუ მიამატე ტკბილ სიტყვას სიტყვა,
ანდა სიკეთე აკეთე გულით,
იქნებ, სამშობლოვ, შენთვის არ მითქვამს,
მდევდა ბოროტი, ვით მუხას მუმლი.
მაგრამ შეგირდად გავჩნდი საბასი,
ილიასი და აკაკის საქმის,
და თუ მაცვია დიბა-ატლასი,
განა, სამშობლოვ, რამეზე გაგცვლი?!
ქართველი ქალი, ოდითგან ვეფხვი,
იბრძოდა, როგორც ნადირი, ბრჭყალით,
მოგვეცეს ძალი-ღვთიური ზეცით,
რომ დაგიფაროთ, ქვეყანავ, კალთით.
მაია დიაკონიძე
10.01.2024 წელი
No comments:
Post a Comment