ეჭვი როდი შემპარვია
უფლის სიდიადეში,
შემოგვკრიბა მწყემსკეთილმა
ვით თევზები ბადეში,
ჩვენს ცოდვათა გამო ევნო,
ცით მიწაზე დაეშვა,
თუმც მანამდე ეს ჩვენ გვემცნო,
ვერ ვუგანეთ ნარ-ეკალს.
ჯვარზე ისე გავაკარით,
ცრემლიც არ დაგვდენია,
და მოვუწყვეთ გეენია
ამ სამყაროს გენიას.
ვიჩქაროდით, - უფრო მწარედ
რომელი რას ვატკენდით,
როგორც ძერამ მიმოვფანტეთ
თეთრი მტრედის ნაკრტენი.
და მას მერე სინანულით
თავს მაინც ვერ ვუშველეთ,
ბოროტება ისევ ზეობს, -
ლუციფერს კოშკს უშენებს.
No comments:
Post a Comment