ნუ კი ამომშლი შენი ფიქრიდან,

ნუ მოშლი მთაში წყაროს სათავეს,

იქნებ ის წყარო ზეცის წვეთია,

რომ გაცოცხლებს და რომ გალამაზებს.

        ------------------------------------

ფორთოხლის ბაღში დამპატიჟე, მოვედი გვიან,

ჩამავალი მზე ანათებდა ქარვისფერ ნაყოფს,

შენს თვალში შუქურვარსკვლავები ელვებად რბიან,

შენს ნატრულ სხეულს მიაგებენ სიყვარულს სამყოფს.

ვიარეთ ბევრი, ბალახებში წვებოდა ღამე,

წითელ-ყვითელი ფორთოხლები ეყარა მოლზე,

სურვილი მკლავდა, დამეკოცნა მე შენი სახე,

და გადეარა თუნდაც სიკვდილს სიცოცხლის ფონზე.

შევჭამე მწიფე ფორთოხალი, შენც გაგიყავი,

იცინოდი და მარიგებდი, როგორაც ბრძენი,

ასე მეგონა, ჩვენ სამოთხის ბაღში ვიყავით,

და იმ სილაღეს ნუთუ  აღვწერს სიტყვით და ენით.

სიზმარი გაქრა, თავს დამადგა ნარნარი დილა

და უშენობის საოცარმა ტკივილმა შემკრა,

უცებ შეგნიშნე, იცინოდი ბავშვივით ტკბილად,

ხელში გეჭირა ფორთოხლების ლამაზი შეკვრა..