ვნებებსაც კი ფერი გასდით, ხუნდებიან,
ერთ
დროს, მახსოვს, ნუშებივით ყვაოდნენ,
და
ახლა კი, უკვე ვხვდები, მირჩევნია,
ყვავილების
სურნელება მათრობდეს.
მაგრამ
დგება ზოგჯერ დღენიც გახსენების,
იმ
გიჟური სიყვარულის, ანცობის,
და
სულითქმავ ისე ძლიერ მენატრები,
ყელში
გრძნობა სულ ლექსებად ამომდის.
No comments:
Post a Comment