და შეეცადა ღვინო ესვა ჩემი დოქიდან,
მაგრამ მე შენთან ცხრა მთა იქით გამოვიქეცი,
შენ ერთადერთის, ზღვისფერთვალას მქონდა იმედი.
შენ ჩამეხვიე, გულზე, როგორც მზე მიმიკარი,
და ჩვენ სამყაროს გულში თითქოს გავერთიანდით,
და შენში, ჩემში, თითქოს დრო და ჟამი გაჩერდა,
შენ ერთს მოგიძღვნი ცის ნათელს და პურის ალერდსაც..
No comments:
Post a Comment