შენ იყავ (სატრფიალო)

ტუჩები შენსას დავაწებე, თაფლივით ტკბილებს,

მოგონებებმა გადამაგდო სულ სხვა მხარეში,

შენ იყავ, ალბათ, მოდიოდი ზამთარში ფიფქად, 

მიალერსებდი, შენთან მქონდა ვნებათარეში,

შენ იყავ ქარიც, ქარიშხალიც, ალბათ გრიგალიც,

ხეს მიმაკრობდი და მკოცნიდი ჟინით და ვნებით,

ზღვა იყავ, ტალღა, მკერდზე, ფეხზე მეფერებოდი,

სიამოვნებას რომ ვერ აღვწერ სიტყვით და ენით.

და ახლაც, ახლაც, შენს ხელებში ვთრთივარ ფოთოლი,

ალბათ ევას თუ დარჩენია ოდესღაც მოლზე,

შენ კი ადამო, სიყვარული უნდა მასწავლო,

რომ მერე ისევ გავიხსენოთ, შევხვდებით ოდეს.