შენ გინახავდი ჩემს გულის სითბოს,
შენ გინახავდი ჟინსა და ვნებას,
შენ შეგინახე ჩემი წალკოტიც,
ჟამთასვლისაგან ნელ-ნელა ჭკნება.
მორჩილად ვიწვდი ჩემს მკლავებს შენკენ,
მზეო, ჩამოდი, დროს ნუ დავკარგავთ,
თორემ ამ წლების ცივმა ზამთარმა,
ჩემი ყვავილის ბაღი გაძარცვა.
გაზაფხულამდე იქნებ მომისწრო,
ამიხმაურდეს სისხლი ძარღვებში
და შენ იქნები მთელი სამყარო,
ჩემთვის რომ ციდან სხივად დაეშვი.
No comments:
Post a Comment