როცა ამ ქვეყნად აღარავის არა სჭირდები
და მიუყვები ამ ცხოვრებას მარტო, ეული,
ზოგჯერ მგელივით შეგაშფოთებს ზამთრის სიცივე,
მაშინ გამშვიდებს მირაჟები ზღაპრისეული.
ზიზილ-პიპილო დაგიმშვენებს მაშინ მაგ სახეს,
ამ ცხოვრებიდან უარაფროდ სულ რომ არ გაქრე,
და გახსენდება სახე ნაზი დედის და მამის,
როცა იყავი სულ უმწეო და თოთო ბავშვი.
მაშინ უყვარდი, მაშინ სწამდათ, ხარ საოცრება,
აგისრულდება ყველა ნატვრა, ყველა ოცნება,
მაგრამ შენ ახლა მიჩანჩალებ ამ გზებზე მარტო,
და გიხარია, ფიფქებად რომ ლამაზად გათოვს,
ნაძვები დგანან, და გიღიმის დედა და მამა...
No comments:
Post a Comment